Het is een gezoem van jewelste en Aukje wil er natuurlijk wel een foto van maken. Enigszins bevreesd komt ze dichterbij en net nadat ik haar heb verteld: “Bijen zijn net als mannen, zolang je ze niet kwaad maakt doen ze je niets” raakt er een verstrikt in haar haren. Ze probeert de bij in lichte paniek met haar handen weg te jagen waardoor deze (waarschijnlijk kwaad gemaakt) haar achter in haar nek steekt. We blazen de aftocht waarna ik even later iets wat op een angel lijkt er uit haal. We hobbelen verder langs de lagune en glibberen ook over een stuk dat drassig is waarbij de kleiachtige grond klem komt te zitten tussen spatbord en band. Aan de overzijde van de lagune staat een uitkijktoren waar we natuurlijk op klimmen om de flamingo’s te spotten. Een prachtig uitzicht over het meer maar geen flamingo’s te zien. We maken van de gelegenheid gebruik om een lunchpauze te houden. Daarna weer verder langs het water, nu aan de zuidkant. 

Dag 27 – Maandag 9 februari – Via Agost naar Finestrat.

Gisteravond hebben we alle spulletjes die buiten staan al ingepakt en de watervoorraad op peil gebracht. We kunnen daarom vanmorgen op tijd vertrekken. Ons doel voor vandaag is camping Puig Campana even buiten Finestrat in de buurt van Benidorm. De afstand erheen bedraagt 88 km. We willen echter ook nog een fietstocht maken vanuit de plaats Agost hetgeen voor de camper een omweg van 34 km betekent. Na een voor ons doen vroege start rijden we om tien uur weg van het camperpark waarna we ook nog even bij Lidl een aantal gewichtige zaken ophalen. 

Tegen twaalf uur parkeren we de camper bij een wegrestaurant op ongeveer 1 km vanaf het startpunt van onze fietsroute. Aukje heeft via internet de fietsroute Via Verde del Maigmo gevonden. Deze is ongeveer 22 km lang en volgt de voormalige spoorlijn die vanaf de haven van Alicante naar de plaats Acoi in de heuvels in het achterland van Alicante liep.  Voor Spaanse begrippen heeft men er veel werk van gemaakt met kilometeraanduidingen en bordjes waarop onderweg (alleen in het Spaans) wordt uitgelegd wat er is te zien. In tegenstelling tot gisteren is het weer vandaag bewolkt en een stuk frisser. Onderweg naar Agost begint het zelfs te regenen en zodra we de heuvels van Agost zien pakken donkere wolken zich samen. We besluiten eerst koffie te drinken de bui af te wachten. Om kwart voor een is het droog en fietsen we richting de voormalige spoorweg. 

We beginnen op 315 meter hoogte en aan het eind van de route wordt een hoogte van 660 meter aangegeven. Gelukkig kan een trein maar een beperkt stijgingspercentage aan en heeft men er voor gezorgd dat er geen heuveltjes en dalen te nemen zijn. Niettemin merken we goed dat we moeten klimmen hetgeen nog wordt versterkt doordat het pad uit steenslag bestaat. We zijn de enig toeristen en onderweg lijkt het uitgestorven. De route voert door het Spaanse landschap dat in deze hele streek niet erg verschillend is. Vrij droge terra-kleurige grond, hellingen die uit zacht gesteente bestaan en land dat voorral voor de fruitteelt wordt gebruikt. De omgeving van Agost telt verschillende pottenbakkerijen. We rijden kilometer na kilometer en zijn links en rechts afwisselend ravijnen en wanden van heuvels die voor de spoorweg moesten wijken.

in plaats van een camperplaats als geroepen. De camping waar we nu staan is in een aantal opzichten een tegenpool van het camperpark in San Fulgencio. In plaats van drukte en geluid van auto’s zijn we hier de enigen en horen we vogels en ruisende bomen. De eigenaars, een Spaans echtpaar dat gebrekkig Engels spreekt, is erg vriendelijk en probeert het ons naar de zin te maken. Niet verwonderlijk dat vooral Aukje zich in een paradijs waant en voorlopig hier nog wel een tijdje wil bivakkeren. We hebben een zelfs voor ons doen trage start en brengen de rest van de dag door achter de computer (Aukje met de foto’s en ik met ons weblog) en huishoudelijk werk (Aukje draait al vast een eerste machine met het kleine wasgoed). De zon laat het vandaag nog een beetje afweten maar ons wasgoed kunnen we aan de door ons tussen twee bomen gespannen waslijn alvast ophangen.

We zijn twee weken verder sinds de vorige wasdag dus moeten we (vooral Aukje) er vandaag weer aan geloven. Gisteren dreigde ze al dat er mogelijk vijf keer een was moet worden gedraaid en vandaag gaat ze de daad bij het woord voeren. Vanmorgen heeft de zon zich al gemeld om te helpen hetgeen wel welkom is omdat men hier geen wasdroger te beschikking heeft. Geen nood, want aan onze waslijn droogt het als in Nederland onder ideale omstandigheden. Ook de wasmachine krijgt van Aukje het predicaat: de beste sinds we camperen. Het is in dit geval duidelijk: Aukje tevreden betekent….. Martien tevreden. Tussen de werkzaamheden door kunnen we heerlijk in het zonnetje koffiedrinken. De temperatuur bedraagt 19,5 graden maar volgens Aukje voelt het aan zoals op een zonnige Nederlandse junidag zodat we heerlijk buiten in het zonnetje eten.

Gelukkig is er een mogelijkheid om aan de zijkant via een stenen muur er overheen te klauteren. Het eerstvolgende stuk gaat over een asfaltweg tussen huizen door. Elk huis wordt hier bewaakt door een paar honden en gezamelijk vormen ze een erehaag waarbij ze een concert ten beste geven.  Hogerop gekomen gaat het asfalt in een gravel track over en wordt ook de bebouwing minder. Dat betekent ook automatisch minder geblaf. We volgen de route op een kaartje van Google Maps dat redelijk goed voldoet. De GPS geeft daarbij goede ondersteuning waardoor we comfortabel verkeerde afslagen gemakkelijk kunnen negeren. 

Na een kilometer of vier wordt dat echter anders. We komen op een splitsing waarbij we volgens onze info links aan moeten houden, een pad dat afgesloten is en de indrukt wekt alleen naar een woonhuis te gaan. Het rechterpad draait na honderd meter naar rechts en volgens onze GPS moeten we toch echt het andere pad hebben. Terug maar weer en het afgesloten track volgen.Daar worden we na tweehonderd meter opgewacht door een gevaarlijk uitziende hond die weliswaar aan een lange staaldraad zit maar duidelijk maakt dat er met hem niet te spotten valt. Nader beschouwd geeft de GPS aan dat we halverwege het pad schuin moeten afbuigen… maar er is niets dat op een afslag duidt. Aangemoedigd door Aukje klauter ik op handen en voeten de heuvel op zoek naar iets wat op een pad lijkt. 

Met de GPS in de hand volg ik het aangegeven traject en ja hoor…. een heel stuk verder is er iets wat op een pad lijkt. Aukje komt er nu ook achteraan en samen gaan we verder.Het lijkt er op dat de bewoner van het huis met de hond het pad in het ongerede heeft gebracht. In ieder geval kunnen we nu verder en zodra het pad weer breder wordt houden we eerst onze lunchpauze. Vanaf hier is het prachtig wandelen. Een gevarieerde route door barranco’s en langs hellingen over een goed beloopbaar pad brengt ons na ongeveer drie uur en bijna 10 km lopen weer terug bij de camping.

We hebben iets gevonden even ten oosten van het centrum. Zodra we daar arriveren valt het nog niet mee om het parkeerterrein op te komen (eerst doorrijden, omkeren en vanaf de andere kant insteken), maar als we eenmaal staan dan staan we ook als een vorst. Camping Puig Campana was rustig maar de honden in de omgeving maakten overuren met blaffen. Hier hebben we daar niet mee van doen want de buren van het kerkhof waar we naast staan geven geen kik. Om kwart over twaalf stappen we de camper uit voor onze rondwandeling van vandaag. We zitten direct op de route want deze loopt langs onze parkeerplek. De wandeling gaat eerst door het centrum van Sella waar op de Plaza Mayor door de jeugd op

straat een spel wordt gespeeld dat op cricket lijkt, echter zonder bats. Sella doet wat stratenstructuur aan Finestrat denken, alleen is het stadje nog wat compacter gebouwd. Zodra we het stadje uit zijn dalen we af naar de rivier de Riu Sella die we met een simpel voetgangersbrugje oversteken omdat de rivier qua omvang niet veel voorstelt. We komen bij een waterverdeelpunt waar op een bord ook uitleg in het Engels is opgenomen. We zijn bij een punt waar het water van twee rivieren verder via irrigatiekanalen het dal in wordt geleid. Onder ons derhalve een groen landschap met fruitbomen terwijl boven ons een veel kaler kleikleurig gebied ligt waar alleen wat struiken en andere planten die weinig water nodig hebben groeien. We blijken overigens niet alleen op pad, er zijn ook nog twee 15cm grote padden op het liefdespad. We gaan het dal in want onze wandeling gaat rond de Barranco de l’Arc. Vandaag is het weer prachtig wandelweer. Een lekker temperatuurtje en het zonnetje erbij. Alleen de wind komt af en toe even vervaarlijk opzetten maar meestentijds houdt deze zijn gemak. Aan weerskanten van de barranco zijn terrassen aangelegd die vanuit een stelsel van irrigatiekanalen worden bevloeid. Dit systeem stamt nog uit de negende tot veertiende eeuw, de tijd dat de Moren hier landbouw bedreven. 

Nadat deze waren verjaagd is het land herbevolkt door christenen uit een ander deel van Spanje. Volgens het informatiebord introduceerden zij de techniek van ‘dry land farming’, maar als je het mij vraagt lieten zij ’Gods water over Gods akker vloeien’. Niettemin is het een afwisselende wandeling met volop bloeiende amandelbomen en waarbij we soms langs huisjes komen die ook nog uit de Moorse tijd lijken te stammen. Tegen drie uur zijn we weer terug bij de camper. Na een pilsje buiten in de zon gaat Aukje aan de pasta maaltijd voor vandaag werken. Ik maak dit verslag en na het eten gaat Aukje aan de slag om een selectie uit de grote hoeveelheid foto’s van vandaag te maken.

Dag 34 – Maandag 16 februari – Nogmaals wandelen en dan terug naar de kust.

Vannacht hebben we goed geslapen. Het is een prima overnachtingsplek gebleken. Alleen Jan de Wind liet zich ’s nachts met rukwinden regelmatig gelden. Dat is hier in Spanje toch wel iets wat ons opvalt. Je hebt regelmatig behoorlijk veel wind maar meestal bestaat deze uit plotseling opstekende rukwinden die na een minuutje of zo weer kalmeren. Soms is het daarna voor even nagenoeg windstil. Vandaag gaan we een rondwandeling richting het noordwesten van Sella maken. De wandeling start weer vanuit het centrum van het stadje en we zijn nog maar net de camper uit wanneer we worden aangesproken door een Belgisch echtpaar. Zij willen een wat grotere rondwandeling maken die ter plekke in rood op een groot bord staat aangegeven. Alleen hebben zij in het centrum, waar ook deze wandeling begint, geen 

routeaanwijzingen gevonden. Omdat ze verder geen documentatie van de wandelroute hebben vragen ze of ze met ons mee mogen lopen. Daar hebben we geen bezwaar tegen. Met in totaal vijf personen gaan we op pad. Het echtpaar heeft namelijk ook een Spaans logeetje bij zich. Met de GPS is onze wandelroute gemakkelijk te vinden. We lopen dwars door het centrum het stadje uit. Even buiten Sella gaan we over een track verder. Het eerste doel is een recreatiegebiedje waar de Riu Sella in een waterbassin wordt opgevangen. Het logeetje is hier eerder geweest en heeft er in gezwommen. Ik mag aannemen dat het water toen flink warmer was. Het weer is vandaag overigens prima. Een lekker zonnetje en goede temperatuur maken dat ik mijn jas vandaag in de rugzak kan laten. We lopen een stukje terug en slaan 

vervolgens een pad in dat langzaam omhoog loopt en naar links een mooi uitzicht geeft op de barranco en op Sella. Bij een T-splitsing gaan we verder om hoog, in de wetenschap dat we na ongeveer één kilometer weer terug moeten. Zodra de GPS aangeeft dat we het eindpunt van deze zijweg hebben bereikt, zijn we aangeland op een punt waarbij je een perfect overzicht hebt over het hele gebied tot en met de kust en de zee. Een goede gelegenheid voor een pauze die we achter de beschutting van een muurtje genieten. Wederom beschutting tegen een vlagerige wind. Op de terugweg gaat het omlaag en dus een beetje sneller. We dalen verder af in de richting van Sella waarbij ik even voor het einde het spoor 

bijster raak. Te veel lopen keuvelen met onze Belgische medewandelaar. We komen tenslotte uit op het punt waar Aukje gisteren de padden heeft gespot en volgen de route die we gisteren hebben gelopen terug tot in Sella. Op uitnodiging schuiven we op het terras van een restaurant aan voor een pilsje waarna we ons richting de camper spoeden. We willen vandaag nog verkassen en daarbij boodschappen doen. Aanvankelijk zouden we naar Altea gaan maar de camping daar is tot maart belachelijk duur. Daarom hebben we besloten om eerst naar de camping van Jávea te rijden hetgeen ongeveer 40km verder is. De camping van Jávea blijkt echter geheel vol en hetzelfde geldt voor de camping iets verderop in El Arenal. Morgen zal er waarschijnlijk wel weer plaats vrij komen. Het gaat inmiddels al schemeren en we besluiten een parkeerplaats op te zoeken om te overnachten. Dit pakt goed uit. We vinden een prima plek met een beter uitzicht dan we de komende dagen op de camping zullen hebben.

Dag 36 – Woensdag 18 februari – Nog maar even op beter weer wachten.

Afgelopen weekend was er al voor de periode midden tot einde van deze week matig weer (regen, wind en lagere temperatuur) aangekondigd. Hoewel de weerprofeten het hier vaak mis hebben heeft men ditmaal wel goed in de glazen bol gekeken. Vanmorgen scheen de zon even en liep de temperatuur in de camper op tot boven de twintig graden, maar vanaf het middaguur kenterde het weer en werd het kil met een harde wind en later een beetje regen. Aukje wilde het een en ander in de camper en met de computer doen en daarom ben ik vanmiddag al vast alleen op pad geweest om de omgeving van de camping en Jàvea ofwel Xàbia (spreek uit: Gábia) te verkennen. Op de meeste borden kom je twee namen tegen, de Spaanse (Castiliaans) en de Catalaanse versie. Het Catalaans wordt echter niet alleen in Catalonië maar in een groot gedeelte langs de oostkust tot aan Torreviega gebruikt. Na een wandeling van twee uur heb ik het niet alleen gezien en hou ik het ook voor gezien. De rest van de dag en de avond brengen we in de camper door.

Dag 37 – Donderdag 19 februari – Jàvea verkennen.

Het is vandaag iets beter weer dan gisteren. Na het ontbijt gaan we op pad om de stadskern van Jàvea te ontdekken. Vanaf de camping is het ongeveer 15 minuten wandelen, tenminste als je niet zoals ik je rugzak vergeet mee te nemen. Jàvea is een oude stad met erg smalle straatjes waarbij de kerk een centrale plaats inneemt. Nadat we het toeristenbureau hebben bezocht zien we deur van de kerk open gaan dus wippen ook wij naar binnen. De kerk is uiterst sober, wat nog wordt versterkt doordat het erg donker is. Na enkele minuten krijgen we een seintje dat de kerk gaat sluiten want zoals iedereen houdt ook Onze Lieve Heer in Spanje van een siësta. Ons volgende doel is de weekmarkt waarbij men ook al vanaf één uur de boel gaat inpakken. We lopen eerst langs het gedeelte met fruit- en groentekramen. We kopen wat groente voor de soep en mandarijnen. Het is opvallend hoe goedkoop het fruit is (3 kilo lekkere mandarijnen voor 1 euro), terwijl dit niet geldt voor groente (tot 5,80 euro voor een kilo snijbonen). De omvang van de markt en ook de diversiteit haalt het niet bij die van Guardamar. 

Opvallend is dat de marktlui allemaal zelf hun marktkraammateriaal in hun meestal kleine busjes meebrengen. Hiervoor zijn de stellingen uit vierkant buismateriaal opgebouwd en bestaat het tentdoek uit een plastic folie. Na het marktbezoek verkennen we de stadskern verder en komen uit bij de Mercado Municipal, een gemeentelijk winkelcentrum dat in klassieke stijl is opgetrokken en plaats biedt aan winkeliers met uiteenlopende handelswaar. Opvallend is dat in de rest van het centrum behalve restaurantjes weinig nering te vinden is. Mogelijk komt dat door de slechte bereikbaarheid van het centrum. Op de terugweg naar de camping doen we nog wat boodschappen in de ons inmiddels bekende Mercadona en Iceland winkels. Thuisgekomen is het inmiddels tijd voor de koffie en de warme maaltijd. Later op de avond gaat Aukje aan de slag om voor de komende dagen soep te maken.

Dag 38 – Vrijdag 20 februari – Met de bus naar Dénia.

Hemelsbreed op ongeveer 10 km ten noordwesten van Jàvea ligt de stad Dénia. Omdat deze stad ook een aantal interessante bezienswaardigheden heeft willen wij er nu we in de buurt zijn naar toe. Van maandag tot vrijdag gaat er enkele malen per dag een bus die overigens ongeveer 20 km moet rijden omdat de berg Montgó met daaromheen een nationaal park in de weg ligt. We willen de mensen die haast hebben niet voor de voeten lopen en kiezen voor de bus van tien over half twaalf. Deze brengt ons langs een mooie route in een half uurtje naar het centrum van Dénia. 

Het is daarbij opvallend dat het landschap hier groener is dan in Finestrat en zeker rond San Fulgencio waar we eerder zijn geweest. Vanaf het busstation lopen we eerst naar het toeristenbureau. Hier halen we onder meer info op voor een rondwandeling waarbij ook een bezoek aan het kasteel van Dénia is opgenomen. Tijdens een kopje koffie nemen we het informatiemateriaal door en bepalen we onze strategie. We starten met de rondwandeling die door het oudste gedeelte van Dénia voert. De straatjes doen wel wat aan die van Jàvea denken, alleen zijn ze breder en is de stadskern niet in een cirkel gebouwd. Halverwege de route onderbreken we de wandeling om de haven te bekijken. 

Het is een moderne haven die vol ligt met grote en kleine jachten. Van de oorspronkelijke vissersplaats lijkt niet veel meer over. Vlak bij de haven ligt ook het kasteel van Dénia, dat we hierna gaan bekijken. Het kasteel is tussen de tiende en twaalfde eeuw gebouwd door de Moren die zich hier vestigden nadat ze het Koninkrijk van de Visegoten omver hadden gekegeld. De Visigoten waren overigens niet de eersten want deze streek was al vanaf de prehistorie bewoond. 

Net als in de rest van Spanje hebben de Moren zich verdienstelijk gemaakt met het in cultuur brengen van het land en het aanleggen van de daarvoor benodigde irrigatiewerken. Later is het kasteel in verschillende fases uitgebreid en gemoderniseerd. Wat er nu nog van over is laat wel de Moorse invloeden zien maar anderzijds is het goeddeels een ruïne geworden. Met het kasteelbezoek achter ons is het tijd om te eten. We hebben een eettent op het oog die ons tijdens de wandeling opviel. Hoewel wij de enige eters zijn smaakt het verrassend goed en hebben we geen spijt van onze keuze. Het is overigens opvallend hoe stil het op de terrasjes en in de eetcafés wordt zodra het tegen vier uur loopt en de middagpauze (siësta) er voor de Spanjaarden op zit.

Met het eten achter onze kiezen hebben we nog wat tijd over voordat onze bus van kwart over zes (de laatste voor vandaag) vertrekt. Daarom wandelen we naar een stadspark waar we nog heerlijk van de laatste zonnestralen kunnen genieten van deze stralende dag. Rond een uur of zeven zijn we weer terug bij de camper.

Dag 39 – Zaterdag 21 februari – Met de boot naar Jàvea.

Er is een 26,5 km lange fietsroute uitgezet van Dénia naar Jàvea of omgekeerd natuurlijk. Door de eerder genoemde berg Montgó is het niet mogelijk er een rondrit van te maken. Heen en terug over de zelfde route vinden wij niet leuk (en is met de heuveltjes erin voor ons tevens iets te veel van het goede). Maar er is een oplossing. Met de boot van Jàvea naar Dénia en dan weer terugfietsen naar de camper. In de wintermaanden vaart de boot alleen op zaterdag, vandaag is dus een gelegenheid die we moeten aangrijpen. Volgens het weerbericht van vanmorgen vroeg zag het er goed uit (slechts kans op een enkel drupje) en bij het opkomen van de zon scheen deze al parmantig via het

camperdak naar binnen. Rond een uur of negen begint het echter te regenen en naarmate de tijd vordert steeds harder. Wij balen natuurlijk... heeft die Spaanse Erwin Krol zijn glazen bol zeker ondersteboven heeft gehouden. De uren verstrijken en we hebben de hoop al opgegeven, maar tegen twaalf uur lijkt het toch droog te worden. Gauw ons gereedmaken en de fietsen voor de dag gehaald zodat we om half één toch nog naar de haven van Jàvea kunnen fietsen. We zijn ruim op tijd en dat is maar goed ook want zodra wij, en nog twee andere passagiers, aan boord zijn worden de trossen 

losgegooid. Het is dan nog wel niet de officiële vertrektijd maar daar maalt men hier kennelijk niet om. Zodra we buitengaats zijn blijkt er een fris windje te staan. De open catamaran zet er de sokken in zodat het ook met onze jassen aan flink fris aanvoelt. Een tochtje van veertig minuten brengt ons langs de rotsen en de mooie kust veilig in de haven van Dénia zodat de fietstocht kan beginnen. We rijden op gevoel en met de onze gisteren opgedane kennis van Dénia naar een punt waarvan ik zeker weet dat de fietsroute langs moet gaan zodat we een routebordje zouden moeten vinden.

Dat lukt en met een globale kaart, zonder straatnamen, in de hand gaan we verder op pad. Al snel worden we over leuke stille binnenwegen geleid die overigens keurig geasfalteerd blijken. Er rijdt ook een sneltram van Dénia naar Alicante en globaal volgt onze route de tramrails. Onderweg wemelt het van de sinaasappels en mandarijnen plantages en de vruchten hangen rijp aan de bomen. Google leert mij dat de pluktijd loopt van begin december tot eind juni en dat deze afhankelijk is van de soort. Het is opvallend hoeveel vruchten er onder de bomvolle bomen liggen. Het lijkt er op dat men het financieel niet meer interessant vindt om ze tijdig te plukken.

Ik besluit ze een handje te helpen en met weinig moeite vul ik mijn jaszak met een aantal heerlijke mandarijnen. Even later realiseer ik met dat mijn ‘zonde’ een winkelwaarde van nog geen kwartje vertegenwoordigt. We rijden verder naar La Xara en vandaar naar het dorpje Jesús Porbe waar we even buiten het dorp het plaatselijke cemeterio (begraafplaats) bezoeken. Met de indrukwekkende Montgó aan onze linkerhand rijden we nu over tracks door het groene land verder richting Jàvea. Het is opvallend dat hier de sinaasappels en mandarijnen inmiddels zijn ingewisseld voor olijfbomen.  Het laatste stuk gaat weer over asfalt en met het eindpunt in zicht moeten we nog een aantal pittige klimmetjes over. Terwijl we vlakbij de camping zijn zien we links van ons een donkerblauwe lucht onze richting uitkomen. We zitten tien minuten binnen als een pittig onweer met bijbehorende slagregens losbarst. Weer een misser van de Spaanse Erwin Krol… maar wij lachen er om en kijken terug op een heerlijke dag in de buitenlucht.

Ook heeft men een fietsroute uitgezet die langs al deze uitzichtpunten voert. Het is een pittige tocht want van de ene naar de andere klif moet je eerst weer een stuk omlaag en vervolgens weer omhoog. We hebben gisteravond nog wel een kustwandeling gemaakt maar verder hebben we het gisteren rustig aan gedaan, dus vandaag kunnen er weer wat calorieën worden verbrand. Het weer is prachtig en van wind van enige betekenis is geen sprake meer. We rijden eerst naar El Arenal waar de route officieel begint. El Arenal is een dorp dat onder Jàvea en dat enkele kilometers verderop aan een mooie baai ligt. Het heeft zich helemaal op het strandtoerisme ingesteld en daarom boeit het ons niet erg. We rijden het dorp uit en komen bij het eerste uitzichtpunt Cala Blanca. Hiervoor moeten we, samen met de fietsen, een flink aantal traptreden op.  Het uitzichtpunt ontleent zijn naam aan de witte kalkrots, terwijl de rotsen in de omgeving terra-kleurig zijn. Hierna volgen nog een hele serie uitzichtpunten waarbij sommige een prachtig panoramisch uitzicht bieden en andere niet meer dan een simpele blik op zee. De hellingen om er te komen zijn  bijna altijd zó steil dat we hele stukken naast de fiets moeten lopen. Maar ‘zonder strijd geen victorie !’. 

Vervolgens gaat het weer zo steil dat je remmend omlaag moet om tijdig te kunnen stoppen. De route gaat gelukkig voor het grootste deel over smalle rustige weggetjes en door woongebieden. Halverwege houden we halt voor de gebruikelijke lunchpauze. Aukje heeft bij uitzondering  de boter en het beleg vergeten. We lossen dit op met chips op brood wat een goede noodoplossing blijkt. Na nog een handvol uitzichtpunten verder vangen we de terugweg aan. Hiervoor nemen we een route dwars door een natuurgebied en deze is een flink stuk korter dan de heenweg. Met nog een laatste stop bij het uitzichtpunt nabij El Arenal zijn we tegen vijf uur weer op de camping terug.

Dag 42 – Dinsdag 24 februari – Op weg naar camping La Vall de Laguar.

Na precies een week op camping Jàvea hebben we het idee dat we Jàvea en de omgeving ervan voldoende op ons netvlies hebben staan. Tijd voor een camping die een stukje landinwaarts ligt zodat we bergwandelingen kunnen maken. Omdat de afstand slechts ongeveer veertig kilometer bedraagt hebben we onderweg nog een uitstapje op het oog: een wandeling aan de noordkant van de berg Montgó. Gisteravond heb ik de buitenboel al opgeruimd en dat is maar goed ook want het heeft vannacht weer gespookt. Midden in de nacht ging een deel van het afval dat nog moest worden weggebracht er vandoor zodat ik vanmorgen onder meer op zoek moest naar lege flessen en een emmertje. Tegen tien uur zijn we klaar voor vertrek en rijden we eerst naar Lidl en Iceland om flink wat proviand voor de

komende dagen in te slaan.  Daarna is het een kwartiertje rijden om bij het vertrekpunt van de wandeling te komen. De route hierheen gaat over een mooie kronkelweg langs de Montgó waarna we de camper stallen bij de kapel van Pare Pere. Pare Pere was een monnik die rond 1600 zich in Dénia en omgeving onsterfelijk heeft gemaakt door voor te gaan in gezang, gebed en handoplegging waarmee hij talloze mensen zou hebben genezen tijdens een toen heersende cholera epidemie. In verschillende plaatsen in de omgeving zijn straten naar hem genoemd en naast de kapel is een optrekje waar volgens de overlevering Pare Pere zou hebben gewoond of tenminste hebben geschuild. We bekijken de kapel aan de binnenkant en zien dat deze letterlijk vol hangt met afbeeldingen op tegeltjes waaruit moet blijken dat het hier toch wel een Jomanda in het kwadraat betreft. Hierna beginnen we aan onze wandeling die eigenlijk een

onderdeel vormt van een rondwandeling over de Montgó. Deze vergt volgens opgave ruim zes uur netto looptijd wat voor ons vandaag te veel van het goede is. We zijn van plan om bij de ‘grot van de kameel’ om te keren zodat we nog voor donker in La Vall de Laguar kunnen zijn. Het stuk tot de ‘grot van de kameel’ zou volgens de folder zeer de moeite waard zijn en begint met een breed track dat  langzaam omhoog voert. Na ongeveer anderhalve kilometer is het  nog steeds meer dan twee meter breed en bijna rolstoelvriendelijk. Hoewel het uitzicht over Dénia en omgeving  prachtig is, zeker met dit mooie zonnige weer, is dit is niet wat wij voor ogen hadden. Wij houden meer van snuffel en struin paden. We komen op een punt waar een afslag is naar de Cueve del l’Agua, de grot van het water. We besluiten dit uitstapje te maken en gaan via een leuk steil slingerend pad bijna dwars de berg op. We klimmen een tijdje en vragen ons af hoe lang nog en wat we boven mogen verwachten.

Uiteindelijk bereiken we de grot en volgens het informatiebord zijn we niet de eersten maar waren hier in  het jaar 263 al Romeinen ons al voorgegaan. We onderzoeken de grot waarbij de zaklantaarn uit Aukjes standaarduitrusting goede diensten bewijst. Ik ga voor en net als ik door een nauwe opening wil stappen verdwijnt mijn voet onder water. We hebben het water gevonden, dat overigens zo helder is dat er nauwelijks onderscheidt is met de bodem. We vinden het bewijs afdoende en keren terug om het pad naar de ‘grot van de kameel’ te vervolgen. We zien op een bordje dat het nog 4,5 km verder is. Even later kijken we elkaar aan en komen snel tot overeenstemming om maar om te draaien en de kameel voor gezien te houden. Terug bij de camper stellen we vast dat Pare Pere goed op onze camper heeft gepast en rijden richting La Vall de Laguar. Na een ritje van drie kwartier over mooie maar kronkelige en soms steile wegen arriveren we bij de camping. We krijgen een leuk plekje toegewezen met mooi uitzicht maar met matige schotelontvangst… je kunt niet alles hebben.

drietal dorpjes: Campell, Fleix en Benimaurell, waarvan Campell het best bewinkeld is. Vandaag is er bovendien markt zodat we met de rugzak op van start gaan. Vlakbij de camping komen we langs de bron van Campell die direct in verbinding staat met het authentieke washuis. Hadden we dat eerder geweten dan hadden we kunnen overwegen om de euro’s voor de wasmachine in onze portemonnee te houden. De markt van Campell in de plaatselijke hoofdstraat omvat een drietal kramen: een voor groente en fruit, een voor kleding en een auto met vis.  We scoren vijf kilo sinaasappels die in de rugzak verdwijnen. In een kwartier hebben we alle straatjes van het dorp uitgeplozen en hebben we een bar, een slagerij, een bakker/kruidenier, een drogist gezien. Nog altijd heel wat meer dan in ons dorp dat qua omvang aanzienlijk groter is. 

Daarna kiezen we een binnenpad om naar het hoger gelegen Fleix te lopen. Hier is het gemeentehuis en tevens een soort medische post die ik in verwar met een VVV waarvan ook een bord op de lantaarnpaal voor de deur is gemonteerd. Aukje zet één stap naar binnen en staat direct oog in oog met een vrouw met een grote pleister op haar neus. Ze trekt schielijk de deur weer dicht en we gaan het dorpje verder onderzoeken. Leuke nauwe straatjes waar de tijd lijkt te hebben stil gestaan. Met dit zonnige weer en de bomen die in bloei staan is het werkelijk een genot om door deze streek te kuieren. Tegen half twee zijn we weer terug en roept er voor Aukje weer werk: er moeten nog drie wassen worden gedraaid. Een wasdroger is bij dit weer niet nodig.

Dag 46 – Zaterdag 28 februari – Rondwandeling door de barranco l’Infern.

Via internet hebben we een rondwandeling gevonden die ons op basis van de bijgevoegde beschrijving erg aanspreekt. Er is bovendien een GPS track van beschikbaar wat ons een extra steuntje in de rug geeft. Omdat een netto wandeltijd van vijf uur wordt aangeven, waarbij wij nog een half uurtje moeten optellen omdat we vanaf de camping naar het startpunt moeten lopen, gaan we even na tien uur al op pad. Vanaf de poort van de camping worden we al geconfronteerd met langszoevende mountainbikers. Het is vandaag de dag van de ‘Crazy Bike Race’ waarbij een paar honderd amateur wielrenners elkaar en de omgeving trachten te imponeren. 

Uitkijken dus, maar het kleurrijke spektakel geeft ook heel wat reuring en de olé, olé’s zijn niet van de lucht. We lopen eerst naar het nabijgelegen dorpje Fleix en komen zo steeds nieuwe wielrenners tegemoet.  Vanaf Fleix zijn we van de wielrenners verlost en wandelen we via een binnenweg naar het dorpje Benimaurell dat we in de hoogte al zien liggen. Zoals eerder al gemeld omvat La Vall de Laguar drie dorpjes: Benimaurell, Fleix en Campell die in die volgorden van hoog naar laag liggen. De oude Catalaanse namen duiden ook hierop en waren vertaald resp.: Stad boven, Midden van de stad en Stad beneden. Wij zij dus bij de bovenste stad aangeland en vinden ook hier een fontein met wasplaats. Daaromheen is een complete picknickplaats met barbecues aangelegd voor de lokale bevolking. Zo slecht voor elkaar hebben die Spanjaarden het dus nog niet. We lopen het centrum van het compact gebouwde dorp door en komen nu in plaats van mountenbikers hardlopers tegen. Ook nadat we het 

dorp uit zijn komen ons geregeld lopers tegemoet. De eersten liepen een redelijk gangetje waarbij sommigen zelfs gewapend met wandelstokken. Naarmate we het dorp verder achter ons laten zakt het tempo van de ons tegemoetkomende hardlopers. Ongeveer 1 kilometer buiten Benimaurell laten we het asfalt waarop we tot nu gelopen hebben links liggen en slaan een wandelpad in. Voor ons ook het moment voor een pauze waarbij we onze meegenomen koffie drinken. We vervolgen het wandelpad dat nu zigzaggend naar beneden gaat. De hardlopers die we nu tegenkomen  bewegen zich net als ons in een wandeltempo. Alleen aan uitdossing kun je nog zien dat ze met prestatiedrang op pad zijn gegaan. Weer wat verder komen we er een tegen die op zijn gemak op een rotspunt de omgeving staat te fotograferen. Ik vraag hem of er ook een prijs is voor de mooiste foto. Dat blijkt niet het geval maar hij verzekert mij dat hij zich toch al niet tot de kanshebbers had gerekend.

Er doen ruim driehonderd lopers aan het evenement mee en de afstand bedraagt, schrik niet, ongeveer 40 kilometer. Een marathon dus maar dan wel een die over stenige bergpaden gaat met honderden meters hoogteverschil. Met meer sympathie voor de ons tegemoetkomende zwoegers wandelen we verder totdat we onderaan in de barranco aankomen. Daarna weer omhoog natuurlijk, totdat onze GPS aangeeft dat we eerder hadden moeten afslaan. Terug bij het betreffende afslagpunt zien we een bord dat aangeeft dat het dwarspad tijdelijk is afgesloten. Nu is tijdelijk juist in Spanje erg betrekkelijk want zo te zien vertoont het bord al flinke tekenen van verval. Onze kaart en ook de GPS geven duidelijk aan dat dit toch de route is die we moeten volgen. We besluiten het er op te wagen en merken dat het inderdaad een veel smaller en minder  belopen pad is

dan die we tot nu toe bedwongen hebben. Het pad is geërodeerd en ook moeten we langs struiken waarvan sommige met scherpe doornen. Het drukt ons tempo aanzienlijk maar we laten ons niet op onze kop zitten en struinen verder langs de helling van de barranco waar het pad ons heenvoert. Van tegemoetkomende hardlopers hebben we in ieder geval geen last meer. We houden een tweede pauze en gaan welgemoed verder totdat we helemaal onder in de barranco  uitkomen. Dit is het punt waar we linksaf de barranco d’Infern in slaan richting de Cova Santa. In plaats van een smal pad lopen we nu over de brede bodem van de rivier de Girona.  Als het regent moet je hier niet zijn maar met al weken geen regen van betekenis is de rivierbodem alleen bedekt met mansgrote granietblokken waar we tussendoor en overheen moeten klauteren. Het is opvallend en indrukwekkend wat 

duizenden jaren natuurgeweld teweeg hebben gebracht. De barranco gaat kilometers dieper het gebergte in en na een half uurtje klauteren zijn we nog niet helemaal bij het punt aangeland waar de beroemde grot zich bevindt. Om de grot te kunnen bekijken heb je klimtouwen nodig omdat de grot zich een stuk hoger dan de bodem van de barranco bevindt. Het is inmiddels al half vier en omdat we toch de grot niet in detail kunnen bekijken besluiten we om te keren. We klauteren een stuk dezelfde weg terug en gaan vervolgens verder door de barranco totdat we een kruisend wandelpad bereiken. Vanaf hier lopen we weer over een goed beloopbaar pad dat  zigzaggend steil omhoog gaat totdat we vlakbij het dorpje Fleix uitkomen. Het is nu nog minder dan een kilometer en om kwart over vijf trekken we op de camping een pilsje open om op de mooie wandeldag te drinken.