Klik op de foto's om ze groter te maken, klik nogmaals om in te zoomen

Onderweg zien we verschillende rubberbootjes waarvan nu alleen nog flarden over zijn. En aan de overkant is, ondanks het matige zicht, de Afrikaanse kust goed te zien. Met een afstand van slechts vijftien kilometers kunnen we ons voorstellen dat er heel wat oversteekpogingen zijn ondernomen. Na het stuk langs de kust gaan we over een smal en soms lastig te belopen pad omhoog de heuvels in. Het laatste deel van de tocht is zeker niet het gemakkelijkst. Een horde koeien rent voor ons uit en zorgt er daarmee voor dat er voor ons een modderspoor overblijft. Terug bij de camper besluiten we om de nacht ter plekke door te brengen.

Dag 21 – Vrijdag 2 februari – De Mirador del Estrecho.

Vanmorgen is de lucht helder en schijnt de zon uitbundig. Dat komt goed uit want op weg naar Tarifa passeren we een uitkijkpunt de Mirador del Estrecho. Vanaf hier kun je een korte wandeling maken naar een punt vanwaar je zowel de Jebel Musa als de rots van Gibraltar kunt zien. Deze twee worden volgens de Griekse Mythologie ook wel de Zuilen van Hercules genoemd. Nadat we de camper bij het uitkijkpunt parkeren hebben we inderdaad een prachtig uitzicht op de straat van Gibraltar en zien we de Jebel Musa aan de overkant in Marokko liggen. De rots van Gibraltar kun je vanaf het uitkijkpunt niet zien omdat deze achter een heuveltop schuil gaat. Dus willen we met de wandeling aanvangen om naar een gunstiger gelegen positie te gaan. Dat blijkt helaas niet mogelijk. Het gebied waar het pad ligt is kennelijk privé-terrein en tegenwoordig afgesloten met een hek. Als pleister op de wonde zien we dat juist op het moment dat wij bij het uitkijkpunt zijn een nabijgelegen windmolen wordt afgebroken. Als een heuse Don Quichot gaat een grote kraan de molen te lijf, waarbij het ditmaal de molen is die het onderspit moet delven. Na het korte bezoek aan de mirador rijden we door naar camping Valdevaqueros.

De reden voor de wegversperring is ons niet duidelijk, mogelijk door de stortregens van gisteren of we hebben pech met het tij. De  route wordt aangepast voor een alternatieve wandeling verder door het duingebied voordat we de fietsen pakken en weer huiswaarts rijden. Thuisgekomen is het genieten in de luwte en in het zonnetje op een manier zoals we dat in Spanje besteld hebben, hoewel de thermometer in de schaduw toch maar 14 graden aanwijst.

Dag 25 – Dinsdag 6 februari – Rondwandeling vanaf de camping.

Voor de rondwandeling die voor vandaag op ons programma staat kan vanaf de camping te voet worden gestart. Het beginpunt ligt op minder dan een kilometer lopen, tenminste wanneer je over het strand gaat. Gisteren hebben we al gemerkt dat de toegankelijkheid van het strand sterk afhankelijk is van het tij en dat blijkt vandaag niet anders. Als wij het strand bereiken blijkt het juist weer vloed, waardoor zich een grote watervlakte heeft gevormd. Er zit niets anders op dan er met een grote boog omheen te lopen wat een wandeling van zo’n drie kilometers extra inhoudt. Wel leuk is dat we onderweg langs een groep wildkampeerders komen die zich een stuk braakliggend land hebben toegeëigend. Een bont gezelschap van meestal oudere en zelfbouw campers bevolkt door mensen die daar precies bij passen.

Hier wildkamperen is zo gek nog niet

Eenmaal weer op de route lopen we door een groen landschap geleidelijk omhoog, waarbij ook het nu weer een traject is dat door de regen van de afgelopen tijd slecht begaanbaar is. Het hoogste punt van de wandeling ligt op ongeveer driehonderd meter, wat mooie uitzichten over de Spaanse kustlijn en Afrika aan de overkant van het water oplevert. Weer wat lager gaat het rotspad over in een zandpad en lopen we geleidelijk het duingebied binnen. De natuur heeft hier het zand tot op ongeveer tweehonderd meter boven zeeniveau opgestuwd, wat niet van vandaag op gisteren zal zijn gebeurd. 

Langzaam afdalend over een afstand van ongeveer drie kilometers wordt de kust bereikt. Omdat het tij inmiddels op weg is naar eb, blijkt het mogelijk om het laatste stuk over het strand af te leggen. We volgen een kilometers lang strand met zand van Nederlandse kwaliteit. De watervlakte van op de heenweg is gereduceerd tot een binnenmeer, waardoor het mogelijk is de kustlijn te blijven volgen totdat we weer bij de camping uitkomen.

Vandaar gaat het onder de paraplu te voet naar het centrum, eerst naar het toeristenbureau en daarna naar het Castillo de Guzmán el Bueno. Een bezoek aan dit mooi gerestaureerde bolwerk uit de tiende eeuw blijkt zeer de moeite waard. De regen zet inmiddels weer een tandje bij maar in het kasteel lopen we droog, al zal het indertijd niet hiervoor zijn gebouwd. Na het kasteelbezoek gaan we onder de paraplu door de smalle straatjes van Tarifa. De kern is nog gedeeltelijk ommuurd en voorzien van stadspoorten en biedt een leuke aanblik. Terug bij de camper rijden we, nadat de boodschappen zijn gedaan, door naar de volgende camping. De entree van camping Bahia de la Plata ziet er zeer verzorgd uit met leuke stenen ornamenten, maar de staplaatsen zijn modderig en ongeschikt om de camper neer te zetten. Gelukkig mogen we gebruik maken van een stukje nog vrij asfalt zodat een herhaling van onze ervaring bij de vorige camping uitblijft.

Guzmán el Bueno

Tarifa is vernoemd naar Tarif ben Maloek die hier in 711 de eerste Arabische vesting in Spanje maakte. Tarifa fungeerde voor de Moren als springplank voor de verovering van Spanje. In de tiende eeuw is op de resten van een oude Alcazar (Moorse vesting) een kasteel gebouwd dat diende ter verdediging tegen de invallen uit Afrika en uit het noorden (Vikingen). In de daaropvolgende eeuwen is het kasteel verschillende malen verbouwd en uitgebreid. Zijn huidige naam dankt het kasteel aan de lokale held, soldaat en edelman Guzmán el Bueno die in 1292 Tarifa op de Moren veroverde. Hij deed dit in dienst van koning Sancho IV van Castillië. Het kasteel is onlangs gerestaureerd en het bezoeken waard.

Impressie van het leven in de tijd van Guzmán el Bueno. In het midden zie je hoe een muur werd gebouwd met behulp van een houten frame waarin keien en mortel werden aangestampt. Rechts het takelen van zware stenen.

Dag 27 – Donderdag 8 februari – Op zoek naar de Romeinen.

Vandaag staat een gecombineerde fietstocht/rondwandeling op het programma, waarbij als kers op de taart een bezoek aan een Romeinse nederzetting wordt gebracht. De rondwandeling begint bij de vuurtoren Faro de Carmarinal, op ongeveer zes kilometers van de camping. De reis erheen gaat op de fiets, waarbij blijkt dat er een paar pittige hellinkjes moeten worden genomen. Te voet de heuvel op en na een uurtje lopen komt Baelo Claudia in zicht. Dat betekent nog niet dat direct de ingang gevonden is. Er volgt een complete rondgang om het omheinde terrein totdat bijna twee kilometers verder de ingang van het moderne entreegebouw wordt bereikt. Op vertoon van hun paspoort mogen EU burgers gratis naar binnen. In het entreegebouw wordt heel mooi en gedetailleerd getoond hoe de vesting is ontstaan en uiteindelijk ook weer ten onder is gegaan. Daarna maken we een rondgang over het terrein waar je heel duidelijk alle facetten van een Romeinse nederzetting terug kunt zien.

Na een bezoek dat zeer de moeite waard was beginnen we om vier uur aan de terugweg, terwijl donkere wolken zich aandienen. De weg terug gaat langs een kustpad, en hoewel de regen beperkt blijkt tot wat druppels, is het vinden van de juiste route niet altijd eenvoudig. Op een bepaald moment blijken we op Militair terrein beland en verspert een hek ons de doorgang. Door het prikkeldraad te bewerken en met gezamenlijke inzet weten we ook deze horde te nemen en weer wat later wordt de vuurtoren bereikt. Vanaf hier is het nog een kwartiertje fietsen zodat we rond half zeven terug bij de camper zijn

Dag 28 – Vrijdag 9 februari – Even op verhaal komen.

Na de inspannende tocht van gisteren is het vandaag even tijd voor pas op de plaats. Tevens een mogelijkheid om iets over deze streek en de directe omgeving te vertellen. Toen wij eergisteren deze streek binnenreden, viel het op hoe groen het was. Vrij vlak gebied met grasland en daarop veel koeien en honderden windmolens. Kortom, het deed meer aan Nederland dan aan Spanje denken. 

Bij aankomst was het juist droog geworden en op de camping was het effect van enkele dagen met regen nog overal zichtbaar. Zoals eerder gemeld mochten wij met onze camper op asfalt parkeren, zodat de een modderbad ons bespaard bleef. Een regelrechte teleurstelling is de douche, die maar niet warm wil worden. Als dit uiteindelijk toch is gelukt wordt hij halverwege de douchebeurt al weer koud. De camping is maar matig bezet met vooral Duitse camperaars. Dus vandaag in mijn beste Duits wat gesprekjes aangeknoopt met de mensen die dit alles weten te trotseren. Zoals vaak lopen de meningen ook nu uiteen, maar over de douche en de slechte bodemgesteldheid is men het eens. Dat laatste bestrijden de ‘volhouders’ met grote dekkleden die bijna het hele oppervlak van de kampeerplek afdekken. Over de regen van de afgelopen tijd is er minder eenduidigheid. De één zegt dat dit in dit seizoen vrijwel elk jaar zo is en een ander vindt het uitzonderlijk nat en geeft de klimaatverandering hiervan de schuld. Op de vraag waarom dan toch hier op deze camping, is het antwoord: Je kunt hier goed vissen en als je een maand boekt krijg je een flinke korting. Wij vinden het na drie nachtjes hier wel genoeg en maken vanmiddag nog een ommetje om het dorpje Zahara de los Atunes te bekijken en een pizza te eten.

Dag 29 – Zaterdag 10 februari – Wandelen en door naar de volgende camping.

Voor de omgeving van Zahara de los Atunes had Aukje twee wandelingen uitgezocht. Nu we het gisteren even rustig aan hebben gedaan staat de tweede wandeling dus nog open. Die willen we vandaag combineren met de reis naar een volgende camping, nog geen dertig kilometers verderop. Even zag het er naar uit dat we ook dit plan weer moesten aanpassen. Gisteravond begon het plotseling te regenen en vannacht is er al met al toch een flinke plens water gevallen en dit terwijl het weerbericht hiervan geen melding had gemaakt. Gelukkig blijkt het vanmorgen droog en sterker nog, het wordt een stralende dag. Om tien uur parkeren we de camper vlakbij de vuurtoren vanwaar we eergisteren ook zijn vertrokken. De wandeling volgt een bergrug met uitzicht op de kust. Mooi, niet spectaculair, maar wel lekker in het zonnetje. De bedenker van de wandeling stuurt ons onderweg een stukje langs een alternatieve route en dat maakt dat we toch nog flink aan de bak moeten. Achteraf gezien voegde dat stuk niet veel toe, of het moet zijn dat het bedoeld was om onze struinvaardigheid en doorzettingsvermogen te testen. De rit naar de volgende camping, met onderweg een tank & shop stop, verloopt vlot en rond vier uur melden we ons bij de camping even buiten het stadje Vejer de la Frontera. De vriendelijke campingbaas probeert ons direct voor een hele week te strikken, maar die boot houden we nog even af. Eerst maar eens even zien hoe het hier bevalt en na een tijdje stoeien hebben we zowaar zowel TV ontvangst als internet. Alleen die douche, die kan hier ook nog wel een tandje beter.

Dag 30 – Zondag 11 februari – Rustdag op de camping.

Toen we gisteren arriveerden waren we de enige gasten op de camping. Nu met een zondag met mooi weer hebben zich toch nog een paar Spaanse families gemeld en is er ook in het restaurant wat reuring. Wij hebben er geen last van en zetten vanmiddag onze stoeltjes in het zonnetje om van een dagje rust te genieten.

Dag 31 – Maandag 12 februari – Sendero de Arenas.

Voor vandaag is midden op de dag een poosje regen voorspeld. Wij willen vandaag toch gaan wandelen en er is een niet al te lange wandeling die vanaf de camping start. Bovendien is de wandeling in een 8-vorm, zodat als het nodig is de wandeling in twee stukken kan worden geknipt. Vanaf de camping gaat de route omlaag naar het dal van de rivier de Rabate. Het dal met vlak groen land is een gunstige plek voor tuinbouw en fruitteelt. De mensen die dit verbouwden werden vroeger Mayetos genoemd, omdat ze hun producten gewoonlijk in de maand mei naar de dorpen brachten. Een stuk verder langs de route zien we een aantal ooievaars op hun nesten, altijd een leuke gewaarwording. Tegen de tijd dat we één cirkel van de 8-vorm hebben afgelegd zet toch de regen in. Geen nood, want binnen 1 kilometer afstand van de camper zijn we snel weer thuis. Tegen de avond volgt het restant van de wandeling. Die gaat langs een stuk met één kant een begroeiing van vooral cactussen en terwijl aan de andere kant wat luxueuzer bebouwing staat, met bijbehorende afrasteringen en alarmsystemen. Hier heeft de vroegere boerenbevolking het veld moeten ruimen voor meer kapitaalkrachtige mensen.

De hoek van Spanje waarin we momenteel verkeren staat bekend als winderig, vandaar ook de vele moderne windmolens die we hebben gezien. Dat de wind niet van vandaag of gisteren is, bewijzen de antieke windmolens die aan de rand van het stadje Vejer te vinden zijn. Wij maken na de koffiepauze een rondwandeling langs deze molens. De molens zijn tegenwoordig niet meer in gebruik, maar aan de constructie van de wieken kun je wel zien dat ze vroeger ook geen exportartikel zullen zijn geweest. Na afloop zoeken we de fietsen weer op voor een pittig klimmetje, om daarna op de camping in het zonnetje van een goudgele beloning te genieten.

Dag 33 – Woensdag 14 februari – Een fietstocht in de omgeving.

Wie in dit gebied een fietstocht wil maken moet uit het goede hout gesneden zijn. En of ook wij dit zijn gaan we vandaag uittesten. De route van Wikiloc start vanuit Veger naar de dorpjes Najara en Cantarannas en daarbij grotendeels over landwegen. Het eerste stukje richting Vejer gaat omlaag en langs een goede weg, maar daarna is het snel afgelopen. Of eigenlijk: moeten we heel wat lopen, want het pad gaat niet alleen vaak omhoog maar is ook hele stukken slecht berijdbaar. Niettemin zetten we door en het mooie weer en de vergezichten maken dat het toch een leuke dagbesteding is. Vanaf Cantarannas is het niet alleen asfalt maar zijn er ook geen grote bulten meer te overwinnen zodat dit deel van de route haast vanzelf gaat. Tot de paar allerlaatste kilometers natuurlijk, waarbij we weer op onze tanden moeten bijten voordat we de tanden in een welverdiend pilsje kunnen zetten.