Dag 48 – Maandag 2 maart – Sierra del Penyal.

Na de rustdag gisteren zijn we vandaag weer klaar voor een wandeluitdaging. Geen tocht door een barranco maar juist het omgekeerde, over een berggraat. Ook deze wandeling vangen we even na tienen vanaf de camping aan. Het weer is evenals gisteren weer prachtig, alleen nu nog een paar graadjes warmer. We lopen via een binnenpad naar het dorpje Fleix. Ditmaal heb ik de route niet vanaf het internet gedownload maar met de OziExplorer vanaf een Spaanse kaart overgenomen. Het valt direct op dat route die de GPS aangeeft niet overeenkomt met de werkelijkheid. Hetzelfde euvel was me bij een andere Spaanse kaart ook al opgevallen. Nog nooit eerder heb ik met de GPS van dit fenomeen eerder last gehad en na nogmaals de kaartcalibratie te hebben gecontroleerd moet ik toch de Spaanse cartografen in gebreke stellen. 

De route voorlopig nog duidelijk en daarom lopen we op de aanwijzingen van de papieren kaart verder richting Benimaurell. We zijn inmiddels al ongeveer honderd meter geklommen en komen langs huizen met een prachtig uitzicht op het dal en vandaar tot en met de Middellandse zee.  We volgen nu de met aanwijsborden gemarkeerde wandelroute PR CV181 die ons verder omhoog brengt naar de voet van het Penyal gebergte. Hier doet zich het fenomeen voor dat de route op de kaart afwijkt van de bewijzerde route. Na wat heen en weer lopen komen we tot de conclusie dat de kaart een inmiddels achterhaalde variant van de wandeling toont. Met zulke kaarten moet het stom geluk zijn geweest dat Columbus tot in Amerika is geraakt. Of het moet zijn dat onze kaart ook uit die periode stamt en toen wellicht wel up to date was.  

Enfin, we moeten het er mee doen en voorlopig wandelen we langs de berghelling onder ideale wandelomstandigheden door een prachtig groen landschap. Aukje heeft inmiddels ontdekt dat ook de kersenbomen in bloei staan hetgeen volgens haar te zien is aan de gele bloesemkern in tegenstelling van de rode bloesemkern bij de amandelbomen. Na in totaal zo’n zes kilometer wandelen zijn we tot zevenhonderd meter hoogte geraakt. We gaan nu het pad naar de graat van het Serra del Penyal gebergte op en klimmen verder naar achthonderd meter. We kunnen nu ook het dal aan de andere zijde van het gebergte zien en lopen voorlopig over een goed beloopbaar pad net onder de top van het gebergte. Na de lunchpauze gaat dit nog even door totdat het pad precies over de top verder gaat.

Nu is het direct afgelopen met wandelen want op de top heeft de schepper rotsblokken van dezelfde omvang als eergisteren in de barranco uit de losse pols gestrooid. Ook nu weer op handen en voeten verder dus, maar met dit verschil dat je nu van de berg af kan vallen als je niet oppast. De boulders ziin gelukkig niet glad en er zijn op korte afstanden van elkaar merktekens aangebracht om de juiste route aan te geven. Niettemin schiet het niet erg snel op en is het behoorlijk inspannend. Het ‘handen en voeten’ traject is ongeveer twee kilometer lang dus het neemt heel wat tijd in beslag voordat we het punt bereiken waar ons pad naar beneden afbuigt. Niettemin geeft het ons, zeker onder deze omstandigheden, heel veel voldoening want de uitzichten zijn geweldig. Het eerste deel omlaag is eveneens oppassen geblazen omdat het hier een stijl stuk betreft dat met een

Dag 50 – Woensdag 4 maart – Naar het leprozen sanatorium.

Vanmorgen is het nevelig en heeft de zon er moeite mee om er door te komen. We gaan vandaag toch wandelen want we willen nog één grotere rondwandeling doen en morgen willen we ons rustig kunnen voorbereiden op ons vertrek van de camping. Om even na elven gaan we op pad en lopen eerst naar Campell. Aan de andere kant van het dorp gaat een bewijzerd pad naar beneden dat op onze kaart overigens niet als zodanig is gemarkeerd. We lopen via een leuk en goed beloopbaar pad omlaag door een mooi begroeide omgeving. We dalen af richting de barranco del l’Infern waarvan de bodem ongeveer tweehonderd meter onder ons ligt. Na een uurtje kronkelen komen we onverwacht bij een tunnel. Het is pikkedonker en pas halverwege kun je iets van de uitgang ontwaren. Het is dus even op de tast schuifelen want Aukje heeft wel een zaklamp bij haar maar die zit onder in de rugzak.

Eenmaal de tunnel uit raken we al snel aan het einde van ons pad. Er zit namelijk een blokkade in de barranco waar het water wel door kan maar waar wij via een moeilijk traject met stijgbeugels en touwen overheen zouden moeten. Dat was niet het plan vandaag. We gebruiken het keerpunt voor onze koffiepauze en gaan daarna via de tunnel weer terug. Inmiddels heeft Aukje de zaklamp, of eigenlijk hoofdlamp, wel voorhanden en is zij vlotter door de tunnel dan op de heenweg. Na de tunnel volgen we nog even het pad van de heenweg en buigen daarna af waarna we bij bron ‘Font d’Isbert’ met een royale watervergaarbak uitkomen. Er bij staat ook een huisje en wij filosoferen hardop dat dit wel iets voor ons zo kunnen zijn. Mooi uitzicht over het dal en volop water bij de hand voor Aukjes tuin. Niettemin gaan we verder, steken de hoofdweg over en gaan via een prachtig pad verder omhoog. 

Schuin onder ons zien we de overblijfselen van Castella de la Plana (op z’n Catalaans: van de Agaves).  Ik kan me geen goede reden bedenken waarom je nu precies daar in de laagte een kasteel zou bouwen en wellicht is de toenmalige eigenaar de zelfde mening toegedaan geweest en heeft het laten verslonzen. We lopen verder zigzaggend tegen een schuine helling op waarna we het geluid van auto’s horen. Nu hier nog even een gelegenheid voor de lunchpauze want het is inmiddels al kwart voor twee. Even daarna komen we bij Fontilles dat sinds ruim een eeuw een sanatorium voor leprozen is. Het is naar verluidt het enige nog in bedrijf zijnde leprozen instituut in West Europa. We lopen het grote, vrij toegankelijke, terrein op en komen bij een hoofdgebouw waarop staat aangegeven dat men hier informatie verstrekt aan belangstellenden. Het is het administratiegebouw van het complex en herbergt een expositieruimte met informatie over de geschiedenis van de organisatie,  de ziekte lepra en de behandeling ervan. Momenteel is de ziekte in Spanje weinig voorkomend (20 gevallen per jaar) 

en hier worden dus nog maar een paar patiënten daadwerkelijk behandeld.  Wel woont er nog een flinke groep mensen die aan de ziekte hebben geleden en elders geen thuis (meer) hebben. Verder doet men aan de opleiding van dokters en verpleegster veelal in samenwerking met organisaties in India en Brazilie waar de ziekte nog veel voorkomt. Per jaar komen er in de wereld ongeveer 250.000 nieuwe gevallen bij. Overigens is lepra pas vanaf 1963 effectief te behandelen en vanaf 1982 geheel te genezen. Afhankelijk van de vorm lepra die men heeft duurt de complete behandeling een half tot twee jaar. We maken vervolgens een wandeling over het terrein en zien in de verte ook de opvallende muur.  Rond 1925 , toen het aantal patiënten inmiddels van acht tot over de vierhonderd was toegenomen heeft men, als reactie op de protesten van de omliggende plaatsen die voor besmetting vreesden, rond het gehele terrein een vier kilometer lange en drie meter hoge muur gebouwd waarvan het merendeel nu

Dag 53 – Zaterdag 7 maart – Te voet naar de oude binnenstad van Altea.

Vanmorgen komen we wat laat op gang. Dat ligt niet aan de zon want die is rond acht uur al aan het warmdraaien. Na de koffie, het ontbijt en de thee is de temperatuur in de camper door toedoen van buitenaf al opgelopen tot rond de twintig graden. Nee, ik zeg er niet bij hoe laat het inmiddels is. We gaan eerst gezamenlijk afwassen in sanitairruimte van de camping. Gewoonlijk ga ik alleen de vuile vaat voorspoelen in de sanitairruimte en wassen we vervolgens samen af bij de camper. Op deze camping is de afstand naar de sanitairruimte een paar honderd meter maar daartegenover staat dat het water zó warm is dat je er

perfect mee kunt afwassen en dat is elders vaak niet het geval.  Na de afwas gaan we op stap om Altea te verkennen. Hoewel de camping op grondgebied van Altea ligt moeten we toch een flink stuk langs de boulevard lopen om bij het centrum te komen. Dat is vandaag geen straf. Het is zaterdag dus er zijn al aardig wat mensen op de boulevard en we hebben het zonnetje erbij en de wind in de rug. We komen langs de haven , wat altijd leuk is om te zien. Daarna gaan we op zoek naar het VVV.  Hoewel er borden staan ben ik blij dat ik een kaartje van Google Maps heb afgedrukt want op de cruciale punten ontberen we de nodige aanwijzingsborden. Bij het VVV (Oficina de Turismo heet het hier) komen we bij het gemeentehuis dat ook huisvesting aan het VVV biedt. Dikke tralies er voor en een mededeling dat men zaterdag de tent dicht houdt. Gelukkig denkt de uitbater van het terrasje ervoor daar anders over dus zakken we daar in het zonnetje neer voor een grand café Americano.

Die smaakt goed en onderwijl bekijken we de menukaart die op tafel ligt. Het loopt inmiddels richting drie uur dus besluiten we om  de gelegenheid te gebruiken om een Polllo a la Plancha te bestellen. Geen verkeerde keuze blijkt het want samen met een royale tapbier smaakt het heerlijk. Voldaan gaan we verder door het centrum richting het oude gedeelte van Altea. Zoals de naam al doet vermoeden is Altea vroeger op een heuveltop gebouwd. Via smalle straatje gaat het zo steil omhoog dat je sommige straten alleen via trappen omhoog kunt. Boven aangekomen blijkt het geen vergeefse moeite. Het oorspronkelijke karakter is zeer goed bewaard gebleven en ook doet men veel aan onderhoud zodat het een lust voor het oog is om straat na straat te ontdekken. Het, ook letterlijke, hoogtepunt vormt de kerk op een gezellig pleintje met restaurantjes en terrasjes. De kerk ziet er van buiten mooi uit maar

binnen is deze helemaal om door een ringetje te halen. Prachtige schilderingen en versier-ingen waarbij men blijk geeft over een goede smaak te bezitten. Terwijl we binnen zijn loopt de kerk langzaam vol met mensen die de indruk geven voorlopig niet meer weg te gaan. Op de kerkgevel staat aangegeven dat de eerst-volgende mis pas over enkele uren begint dus kan ik niet plaatsen wat de reden van hun spirituele honger is. We gaan weer naar buiten en lopen verder het oude centrum door totdat we de rand bereiken. Daar zien we een paar rouwauto’s met kransen omhangen en groepjes mensen er rondom. Het kwartje valt, er vindt op zaterdag in de vooravond nog een ingelaste begrafenisdienst plaats. We lopen via een andere route terug naar de kerk en zien dat ook het pleintje is volgestroomd met mensen in stemmige kleding. Wij laten de begrafenis voor wat het is en lopen terug naar het nieuwere gedeelte van Altea en vandaar naar de boulevard. Op weg naar de camping drinken we in een door Nederlanders gerund restaurantje nog een kopje koffie waarna we om kwart voor zes terug zijn bij de camper.

Dag 55 – Maandag 9 maart – Over de toppen van de Serra Helada.

Het strand van Benidorm ligt op ongeveer tien kilometer van onze camping en de ruimte vanaf de camping tot aan Benidorm is bijna geheel bebouwd. Dat wil zeggen het gedeelte dat vlak is want langs de kust ligt tussen Benidorm en Albir de Serra Helada. De Serra Gelada is een langgerekt bergmassief met hoge klippen die steil naar de zee aflopen. Het hoogste punt is ruim vierhonderd meter en is natuurlijk gebruikt om er een vuurtoren en de nodige antennes op te plaatsen. Wij gaan vandaag over de toppen van het bergmassief wandelen dat niet uit één langgerekte bergrug  bestaat maar een aaneenschakeling van losse toppen is met barranco’s daartussen, waardoor je steeds moet afdalen en weer omhoog moet klimmen.Buslijn 10 die uit Altea vertrekt komt vlak langs de camping en ook in de buurt van het startpunt van onze wandeling. 

Om kwart over twaalf stappen we op de bus en voor 1,50 euro per persoon krijgen we een leuke busrit die ook nog een stukje het binnenland in gaat en de plaats Alfas d’el Pi aandoet. Precies driekwartier later stappen we uit en worden vervolgens bijna vanzelf de Burger King ingedreven waar een bakkie koffie en een portie frites op ons wacht. Om half twee vangen we dan eindelijk aan met de wandeling en we lopen door de meest oostelijke straten van Benidorm omhoog en richting de Serra Helada. We hebben de route in onze GPS gezet dus eigenlijk kan het niet fout gaan. Maar we zien een leuk alternatief over een muurtje die ons ook in de goede richting lijkt te leiden. Dit heeft wel tot gevolg dat we een klein kwartiertje verder tot de conclusie komen dat we beter de door de GPS voorgestelde route hadden kunnen nemen, want zo komen we er niet en we moeten dus een stuk terug.

Na deze hindernis te hebben overwonnen gaat het vervolgens via geasfalteerde straten en tussen hoge bebouwing door verder omhoog. Verschillende bouwwerken staan er half afgebouwd of slechts als karkas verlaten bij en wachten kennelijk op een liefhebber met  nog wat financiële middelen. Wij gaan verder omhoog richting het ‘Kruis van Benidorm’ dat niet alleen een toeristische trekpleister is (het asfalt houdt hier op) maar vanaf twee honderd meter hoogte over heel Benidorm uitkijkt. Het weer vandaag is zonnig met een zwak windje en ook een goede wandeltemperatuur. Maar voor foto’s en mooie uitzichten is het  vanwege een heiige lucht niet optimaal.

Nadat we Benidorm van boven af hebben bekeken gaan we verder het wandelpad op dat eerst omlaag gaat maar al gauw weer omhoog. Het is daarbij erg stenig, steil en soms smal en daardoor niet gemakkelijk beloopbaar. Oppassen geblazen dus waarbij er soms op handen en voeten omhoog en omlaag moet worden geklauterd wat het tempo er uit haalt. Maar na elke beklimming worden we beloond met een prachtig uitzicht zowel landinwaarts als naar de zee…. en het vooruitzicht van een volgende steile afdaling, gevolgd door weer een steile beklimming. Na naar schatting de derde beklimming houden we in een barranco halt voor de lunchpauze. Daarna maar weer verder waarbij het opvallend is dat er zo dicht bij een dichtbevolkt gebied zo weinig wandelaars zijn. Na de lunch krijgen we na een beklimming zicht op Albir en Altea en lijkt ook de vuurtoren steeds dichterbij, maar steeds blijkt er een halve kilometer verder weer een barranco die ons doet afdalen en voor een half uurtje oponthoud zorgt. 

Dag 56 – Dinsdag 10 maart – Naar Benidorm.

Op kilometers afstand kun je de hoge gebouwen van Benidorm al zien en daarmee doet het meer aan New York denken dan aan een voormalige vissersplaats. Nu we zo dicht in de buurt zijn willen we er toch een kijkje gaan nemen dus pakken we de ons inmiddels bekende bus 10 weer die ons vervolgens in het centrum van Benidorm afzet. Het ‘oude Benidorm’ is gepositioneerd achter een in zee uitstekende rots waarop vroeger een kasteel heeft gestaan. Links en rechts ervan heb je een langgerekt zandstand met daarachter rijen van torenhoge flats die weer door brede straten zijn gescheiden. We zijn niet geïnteresseerd in de hoogbouw dus gaan we direct richting de rots waarbij we op weg erheen langs de boulevard lopen en zien dat er al heen wat mensen een plekje in de uitbundig schijnende zon op het strand hebben ingenomen. 

Bij de rots aangekomen lopen we langs de 18e eeuwse parachiekerk San Jaime die helaas gesloten blijkt en vandaar naar het Balcon del Mediteraneo ofwel het Plaza Santa Anna dat op de fundamenten van het voormalige kasteel is gebouwd en van waaruit je een prachtig uitzicht hebt op de beide grote stranden. Nadat we ons enige tijd in de zon hebben gekoesterd lopen we naar de oude straatjes van het voormalige vissersplaatsje dat in 1950 nog maar ruim 2700 inwoners telde maar inmiddels richting de tachtigduizend gaat. In de zomer loopt dit op tot over de vijfhonderdduizend. Al zigzaggend door de oude smalle straatjes valt het op dat ook hier weinig origineels is overgebleven en dat alles is omgezet in winkeltjes en vooral restaurantjes. Na een paar straatjes hebben we het wel gezien en gaan we naar het park L'Aigüera dat ontworpen is door Ricardo Bofill die onder meer ook het Haagse Burgemeester de Monchyplein heeft ontworpen.

Het is een langgerekt park met over de gehele lengte in het midden een breed pad en daarlangs bloemenzuilen en palmen. Hoe het in de zomer is weten we niet maar momenteel zijn alle zuilen leeg en ook het plaveisel is erg beschadigd. Het geheel is nodig toe aan onderhoud maar nadat het in de ‘booming’ periode van Benidorm grotesk is opgezet ontbreekt nu waarschijnlijk het geld voor onderhoud. Opvallend is het, dat er verschillende amfitheaters zijn waarbij de grootste met pompeuze trappen is uitgerust. Ernaast staat een borstbeeld van Julio Iglesias. Nabij het einde vinden we de Plaza de Torres die in elke Spaanse stad van enige omvang niet mag ontbreken. Nadat we het park in beide richtingen hebben geïnspecteerd vinden we het tijd om weer huiswaarts te gaan en lopen we naar het centrum waarna bus 10 ons weer netjes vlakbij de camping afzet. 

Dag 58 – Donderdag  12 maart – Naar de top van de Olta.

Vandaag vertrekken we van camping Cap Blanch in Altea en gaan op weg richting het noorden, rich-ting thuis. Ten noorden van het gebied rond Benidorm liggen enkele bergruggen die er voor zorgen dat Benidorm en omgeving worden afgeschermd ingeval van noorderwind waardoor het net even aangenamer is dan anders het geval zou zijn. De grootste bergrug is de Serra de Bèrnia en daar vlak achter de Serra de Olta. Onderweg naar Valencia willen we nog een stop maken om naar de top van de Olta te klimmen.  Het is een klein half uur rijden naar Oltamar nabij Calpe waar we om half twaalf arriveren. De TomTom is ingesteld voor een Zona Acampada (een recreatie/kampeer gebied) aldaar maar we worden in een verkeerde straat gestuurd.

Op zich geen probleem maar de straten zijn hier ontzettend steil en ook bochtig zodat het wat voeten in aarde heeft voordat we de juiste plek gevonden hebben en er ook arriveren. Daar komt het volgende euvel: op het recreatie terrein zijn campers verboden en het parkeergebied er vlakbij loopt zo schuin dat we bang zijn om de camper daar neer te zetten. Uiteindelijk kiezen we voor een plekje op de openbare weg nadat we eerst een vrachtauto met bouwmaterialen hebben laten passeren. We kunnen dus toch op pad en hebben hiervoor een rondwandeling rond een stuk van het bergmassief, met halverwege een route die naar de top van de Olta , geprint en in de GPS gezet. Het eerste stuk gaat vlot omdat we een breed track kunnen volgen maar na een paar kilometer, daar waar de beklimming naar de top begint, gaat het steil omhoog over een pad met veel gruis en ook grote keien. Bergafwaarts komt een groepje Nederlanders waarvan de vrouwen zich af een toe een stukje 

op het achterwerk omlaag laten schuiven, een techniek die Aukje bekend voor komt. Na het steile stuk gaat het daarna wat gemakkelijker en uiteindelijk bereiken we met voldoening de top op 587 meter hoogte. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht tot aan Benidorm en aan de andere kant op Calpe met de karakteristieke lagune waarvan de waterkleur afwijkend is van de blauwe Middellandse zee. De afdaling verloopt eerste geleidelijk en dus gemakkelijk. Volgens onze routebeschrijving moeten we daarna het geel-wit gemarkeerde pad verlaten en via steil smal pad omlaag afdalen om vervolgens op een meer horizontaal lopend pad uit te komen. Het eerste stuk is inderdaad steil maar wel te doen maar als we al een eind gevorderd zijn houdt het pad bij de rand van een barranco op. Wat er overblijft is een onduidelijk en geërodeerd deel dat niet duidelijk ergens heen lijkt te gaan. We nemen geen onnodige risico’s en gaan terug omhoog, wat best wel even vermoeiend is. 

Dag 61 – Zondag 15 maart – Fietsen rond La Albufera.

Het gebied ten zuiden van Valencia staat bekend om zijn rijstteelt waar het Albufera een centrale rol in speelt. We gaan vandaag een fietstocht van zo’n 50 km maken die ik gisteren van Wikiloc heb gedownload en die rond het Albufera en dwars door de rijstvelden gaat. Zo rond het middaguur stappen we op de fiets en rijden eerst via een fietspad door de duinen richting El Palmar. Onderweg komen we langs een uitkijkpunt dat op deze zondagmiddag vol met mensen staat die over het water staan te kijken. Ook vertrekt er een rondvaarbootje, een soort sloep waarmee je een tochtje over het slechts één tot twee meter diepe water kunt maken. Voor ons niet erg spannend allemaal en Aukje heeft dan ook de meeste aandacht voor een paar Spaanse 

vrouwen die in klederdracht een fotosessie ondergaan. Weer op de fiets komen we langs het informatiecentrum waar we op de verschillende infoborden wat meer te weten komen over het ontstaan en de functie van het gebied. Het woord albufera komt uit het Arabisch en betekent kleine zee. In de afgelopen paar duizend jaar heeft zich een binnenzee gevormd die door het aanslibben vanuit twee rivieren met de tijd steeds kleiner is geworden. Momenteel is de omvang van La Albufera zo’n 2850 hectare en is het water stilaan van zoutwater in zoetwater veranderd. Na de oogst wordt het land onder water gezet met water dat in het Albufera is opgespaard. Het land blijft vervolgens een paar maanden onder water staan waarna men het langzaam weer laat opdrogen. Hierdoor wordt de vruchtbaarheid verbeterd. Daarna wordt de toplaag, met het stro van het afgelopen jaar, omgeploegd en wordt het geheel weer onder water gezet. 

Vervolgens wordt er rijst gezaaid (vroeger werd het met de hand geplant) en kan de rijst na een maand of vier worden geoogst, waarna de cyclus weer van voor af aan begint. In perioden dat men geen water nodig heeft laat men het water uit het Albufera via spuikanalen naar zee afvloeien. Na het lezen van de infoborden maken we een wandeling door een soort binnentuin met enkele poelen. Hier valt een selectie van de planten en vogels die in het gebied voorkomen te bewonderen. Al met al valt het infocentrum ons tegen en had men er met wat moeite en elan veel meer van kunnen maken. Met de opgedane kennis stappen we weer op de fiets en komen even later in het dorp El  Palmar. Onderweg viel ons al op dat het lijkt of alle Spanjaarden op zondag met de auto een tochtje door de omgeving gaan maken en nu blijkt dat ze waarschijnlijk allemaal El Palmar op het oog hebben. Een betrekkelijk klein dorp dat wemelt van de restaurantjes die vooral langs een smal kanaal met rondvaartbootjes zijn gesitueerd. Het is inmiddels twee uur en voor Spanjaarden tijd om op zondag met het gezin aan tafel te gaan. 

We zijn aan koffie toe en kunnen maar net een tafeltje bemachtigen waar de ober nog niet een kleed met borden, glazen en bestek op heeft gelegd. Na de koffie bekijken we de rest van El Palmar waar in het centrum een mini kermis is ingericht. Net het dorp uit komen we tussen de rijstvelden die momenteel droog gevallen zijn en voor een deel al zijn omgeploegd. Gelukkig is het nu rustig op de landweggetjes waarover wij rijden en met de wind in de rug schieten we lekker op door de schier eindeloze velden. Verderop zien we dat een deel van het geïrrigeerde land inmiddels voor groente en fruit wordt gebruikt. Na nog een tweetal pauzes en een flink eind tegen de langzaamaan toegenomen wind in trappen komen we weer terug op de camping.

Normaal zetten we met regen de luifel uit zodat we de entree omgeving van de camper droog houden maar de rukwinden die er af en toe bij zitten nopen me tot voorzichtigheid. We willen vandaag naar de markt in Navajas om fruit te kopen en de marktkooplui houden het in de regel voor gezien zodra het tijdstip voor de siësta aanbreekt. Tegen twee uur wordt het een poosje droog en we gaan er op uit om een frisse neus te halen en het dorpje Navajas te bekijken. Ook hopen we stiekem nog dat de groenteman op de markt wat verlaat is met inpakken. Dat blijkt inderdaad het geval dus dat deel van ons programma is in ieder geval niet in het water gevallen. We bekijken het centrum van Navajas waar het opvallend is dat er maar één kruidenier en slager is maar we al snel een stuk of vijf kroegen tellen. We onderzoeken nog een stukje wandelpad langs de rivier de Palancia waar we later in de week willen gaan wandelen en keren daarna terug naar de camping. We zijn nog maar net thuis of het weer verslechtert al weer en de rest van de dag en avond blijven we lekker binnen.

Dag 71 – Woensdag 25 maart – We trekken er weer op uit.

De regen is verdwenen en wind en zon zijn verschenen. Vanmorgen werden we wakker zonder getik op het dak maar met geloei van de wind om ons heen. De lucht was schoon gewaaid en ik kon, hoewel nog fris buiten, in mijn ochtendjas buiten de eieren voor het ontbijt bakken. Nadat ontbijt en ander huishoudelijk werk achter de rug was stappen we op de fiets en rijden met wind in de rug naar Segorbe. Inmiddels weten we dat je in Spanje vóór de siësta ergens moet zijn wil je niet voor een gesloten deur komen en dat lukt ons vandaag. We gaan eerst naar het VVV en de dame aldaar is allervriendelijkst en put zich uit om, in perfect Spaans maar met maar een paar woorden Engels, ons duidelijk te maken wat er allemaal in Segorbe te zien is. We kopen een pass partout dat ons met korting toegang geeft tot zes verschillende toeristische trekpleisters. De meesten zijn echter maar een paar uur per dag open en natuurlijk

alleen in de morgen. Vanuit het VVV kantoor heb je direct toegang tot een expositieruimte die nog wel open is. We krijgen een presentatie over de ‘Entrada de Torros y Caballos de Segorbe’, de  intocht van de stieren en de paarden in Segorbe. Dit evenement, dat plaatsvindt gedurende de tweede week van September, is te vergelijken een soortgelijk en bekender gebeuren in Pamplona. De presentatie omvat een video vertoning met meerdere projectoren en een ruimte waarin afbeeldingen en attributen zijn opgesteld. Prima gedaan en leuk om te zien, al blijf ik achter met de vraag wat de stieren aan het eind van de rit te wachten staat. Hierna lopen we door het centrum van Segorbe en drinken koffie in een bar die door chinezen wordt gerund en waar om deze tijd de drie kleine kinderen van de uitbaters met stokjes een portie mie worden gevoerd. Vervolgens doen we inkopen in de plaatselijke

Dag 72 – Donderdag 26 maart – Nogmaals naar Segorbe.

Vanmorgen hebben we haast en laten de afwas van het ontbijt onaangeraakt staan. We fietsen weer naar Segorbe waarbij het opvalt dat de wind zich nu koest houdt en de zon een tandje heeft bijgezet. We stallen de fietsen bij het VVV en gaan te voet het stadje ontdekken. Het is vandaag markt en het centrum is gevuld met mensen hetgeen de boel gelijk een stuk gezelliger maakt. Eerst naar het olijfolie museum. Daar wordt uitgelegd wat we eigenlijk al wisten. De olijven worden eerst gekneusd en vervolgens geperst, de olie wordt afgescheiden en in flessen gedaan. Wel is het leuk om te zien welke attributen daar vroeger voor werden gebruikt. Natuurlijk is er ook een winkeltje bij waar we een paar potjes met olijven in verschillende samenstellingen kopen. Hierna gaan we naar de kathedraal van

Segorbe. Deze stamt al uit de veertiende eeuw, althans sommige delen ervan, en is zeker de moeite van een bezoek waard. Nadat we dit hebben gezien is het inmiddels tijd voor de torens van de verdedigingsmuur. Deze stammen nog uit de Moorse tijd en zijn van rond elfhonderd. In de eerste toren bekijken we de gevangenis boven op de toren natuurlijk het uitzicht over de stad en de omgeving. De tweede toren is aangesloten op een aquaduct waarmee in vroeger tijden de gehele stad van water werd voorzien. De beperkte en opeenvolgende openingstijden worden ons nu duidelijk. Er is maar één persoon die zowel voor de openstelling van de torens als voor de crypte zorg draagt. Omdat we zowat de enige bezoekers zijn hebben we al snel een band opgebouwd en kregen we bij het bezoek aan de torens volop uitleg over de geschiedenis van de stad. Hierna willen we naar de crypte van de kathedraal. We moeten nog even wachten voordat deze open gaat en lopen intussen over de uitgebreide en gezellige markt. De crypte blijkt een afknapper. Er zijn twee ruimten en

waar vroeger de kisten of sarcofagen stonden opgesteld heeft men nu posters opgehangen met de afbeeldingen ervan. Bij de videopresentatie wordt in het Spaans gesproken dus daarvan ontgaat ons ook al een flink deel. Buitengekomen is het tijd voor een terrasje en in het zonnetje drinken we koffie met een patatje erbij. Voordat we de stad verlaten doen we nog wat boodschappen waarna we naar de buiten de stad gelegen Fuente de los 50 caňos rijden (de bron met de 50 tuiten). Zoals de naam al aangeeft laat men hier het water uit 50 monden komen waarbij boven elke mond een wapenschildje van een van de 50 Spaanse provincies is geplaatst. Van hier gaan we steil omhoog naar de ruïne op de heuvel die over Segorbe uitkijkt. Deze heuvel met de hierop geplaatste gebouwen waaronder natuurlijk ook een fort vormde het begin van Segorbe. Het schijnt dat de heuvel vanaf 1500 voor Christus continue is bewoond tot zo’n 150 jaar geleden toen een en ander tijdens een van de vele oorlogen in puin is gelegd. De Romeinen maar vooral ook de Moren hebben de gebouwen op

Dag 73 – Vrijdag 27 maart – Rondwandeling door de heuvels van Navajas.

We hebben nog geen rondwandeling in deze omgeving gemaakt, maar dat gaat vandaag veranderen. Van Wikiloc heb ik een wandelroute gedownload die ons in een wijde boog door de heuvels voert en ongeveer vier uur in beslag neemt. Om half een vertrekken we vanaf de camping en lopen eerst naar Navajas om de route op te pikken. Langs de rivier de Palancia komen we wederom langs de bronnen en de watervallen hetgeen we niet erg vinden omdat het immers een prachtig wandelpad is. Bovendien schijnt nu de zon dus kunnen er nu mooiere foto’s worden gemaakt dan tijdens ons vorige bezoek. Even voorbij de laatste waterval verlaten we het pad langs de rivier en gaan schuin omhoog het dal uit tot boven op een heuveltop waar we een mooi uitzicht hebben over de kloof en de waterval die over de rand omlaag valt. De route gaat verder omhoog langs waarbij we verderop langs een  landbouw gebied met boomgaarden vol olijf- en amandelbomen komen. Na de regen van vorige week

staat alles er fris bij en staat er al heel wat in bloei. We klimmen tussen twee toppen door en komen in een ander dal waar de grond veel minder in cultuur is gebracht en vooral als jachtgebied wordt gebruikt. Na de lunchpauze dalen we langzaam af in de richting van een stuwmeer waarin het water van de Palancia wordt opgevangen. Hierdoor wordt er niet alleen elektriciteit opgewekt maar is de regenrivier Palancia ook getemd tot een snelstromend riviertje dat geen overstromingen meer veroorzaakt. Vanaf het stuwmeer volgen we een leuk zigzag pad en na nog een stukje asfalt komen we weer bij de camping aan. Al met al een heerlijke wandeling waarbij een zwoel windje de zonnestralen goed in toom wist te houden.

Dag 74 – Zaterdag 28 maart – Op de fiets langs de via Via Verde.

Spanje kent ongeveer 9000 kilometer aan in onbruik geraakte spoorlijnen. Deze zijn in het begin van de vorige eeuw aangelegd, meestal om goederen (erts uit de mijnen) te vervoeren. Sinds de jaren negentig is zo’n 1500 kilometer ervan geschikt gemaakt om te wandelen en te fietsen en worden Via Verdes (groene wegen) genoemd. Vanaf het Ogos Negros gebied nabij Teruel loopt een 160 kilometer lange Via Verde naar de havenstad Segunto. Teruel ligt op negenhonderd meter hoogte, dus het is duidelijk dat het wel verschil maakt welke kant je op rijdt. Minder ambitieus gaan wij vandaag het stukje tussen Navajas en Caudiel fietsen, met daartussen in nog een bezoek aan Jérica dat ook langs de route ligt. We vertrekken zoals de laatste tijd wel vaker om half een. Nog maar net onderweg valt

het op hoe druk het is op de Via Verde. Het is zaterdag en mooi weer dus komen we fietser, wandelaars joggers en zelf paardrijders tegen. Ook opvallend is het aantal rotsblokken dat is losgeweekt door de regen van de afgelopen tijd. De grote stukken die het tot op het fietspad hebben gehaald zijn afgezet met pionnen. We gaan langzaam heuvelop dus ons tempo ligt niet zo hoog en pas na drie kwartier komt Jérica in zicht. Het oorspronkelijke tracé van de spoorlijn laat het stadje links liggen maar tegenwoordig loodst de bewegwijzering de toeristen dwars door het centrum. We stallen de fietsen op het plein voor de kerk en gaan te voet het oude gedeelte verkennen. De kerk blijkt gesloten, zoals dat vaak het geval is in Spanje. Vlak daarachter lopen de nauwe straatjes vrij steil omhoog en blijkt het een wirwar van steegjes en doorgangen. Opvallend is hoeveel werk de bewoners hebben gemaakt van het opfleuren van het straatbeeld door het plaatsen van 

een overvloed aan potten met planten. Steeds verder omhoog klimmend komen we aan de voet van een heuvel met daarop de ruïne van wat ooit een imposant kasteel moet zijn geweest. Voor Aukje natuurlijk het sein om alles minutieus te onderzoeken en op foto’s vast te leggen. Ikzelf ben meer geïnteresseerd in het fantastische uitzicht vanaf hier over zowel het stadje als de omgeving. We zien ook de dorpjes Viver en Caudiel op enkele kilometers afstand liggen. Nadat het steile pad naar de ruïne zijn afgedaald komen we bij de toren van Alcudia die in Mudejar stijl is opgetrokken. De naam Alcudia duidt op de toren die hier voordien heeft gestaan. In de zeventiende eeuw is de huidige toren als een laat Mudejar bouwwerk op de fundamenten van de oude toren neergezet. De Mudejar stijl is een bouwstijl die in de periode 1100 tot 1500 door de christenen werd  toegepast toen de

moren het veld moesten ruimen. De bouwstijl is dus een mengeling van Moorse en christelijke invloeden en is van de buitenkant te herkennen aan de gebruikte bakstenen en hoefijzervormige bogen. Nadat we ook dit bouwwerk goed hebben bekeken lopen we naar het centrum om iets te eten en te drinken. De terrasjes zitten vol maar men maakt ons duidelijk dat we te laat voor de lunch en te vroeg voor het avondeten zijn. Meer dan een patatje zit er voor ons dus niet in. Na deze pauze halen we de fietsen weer op en gaan verder langs de Via Verde richting Caudiel. Even buiten Jérica komen we bij een tunnel. Nu is het niet de eerste tunnel van vandaag maar deze is behoorlijk lang en donker en bovendien zo lek als een mandje. In donker rijden we over een slecht wegdek waarbij we door plassen gaan en er tevens aardig wat water naar beneden druppelt. Maar ook dit gaat voorbij en weer een tijdje later komen we in Caudiel. Tijd voor weer een pauze waarna we het centrum van Caudiel gaan inspecteren. Caudiel blijkt heel wat kleiner dan Jérica en behalve een klein dorsplein, de plaatselijke parochiekerk en een klooster is er voor toeristen zoals wij niet veel te beleven. Voor ons wordt het nu tijd om de terugreis aan te vangen.  Nu gaan we richting de kust en dus omlaag. Het is opvallend hoeveel een hoogteverschil dat met het oog niet is te zien maar zich als ‘vals plat’ manifesteert voor verschil kan maken. We hoeven nauwelijks te trappen en

Dag 76 – Maandag 30 maart – Via Altura naar de top van de Vizcaino.

We hebben op internet naar een wandeling vanuit Navajas gezocht die richting de Sierra Calderone gaat, het berggebied ten zuiden van de camping. Dat viel echter niet mee omdat vrijwel alle wandelingen de Rio Palancia met de bronnen en watervallen als onderdeel van de route hebben. Toen we als zoekcriterium Altura ingaven hadden we meer succes. Het betekent wel dat de wandeling start en eindigt in Altura. We gaan daar op de fiets over de Via Verde naar toe, een traject dat we eerder al in omgekeerde richting hebben afgelegd. Onderweg komen we langs een bron met interessant irrigatiekanaal die Aukje de vorige keer al heeft bekeken maar waar ik toen aan was voorbijgeraasd. Het is vandaag uitstekend wandelweer. Dunne bewolking met  een temperatuur van ongeveer 22 graden. We stallen de fietsen aan de buitenkant van het dorp en zetten ze voor de zekerheid vast aan een lantaarnpaal. De GPS geeft aan dat we precies op de te wandelen route zitten dus zijn we al vlug op weg en lopen we Altura uit richting Cartuja Vall de Christ.

Niet wetende wat dat is lopen we door een tuinbouwgebied en zien we dat er allerlei verschillende gewassen worden verbouwd. We zijn de enige wandelaars en de rest van de dag zullen we ook geen andere wandelaars tegenkomen. Na een kwartiertje komen we bij een grote muur en daarachter blijkt een immense bouwval van hetgeen vroeger een klooster is geweest. Het blijkt het kartuizer klooster Vall de Christ en het begin ervan stamt uit de veertiende eeuw. De eeuwen daarna is het steeds uitgebouwd en vanaf de achttiende eeuw weer op retour gegaan. De plannen zijn om gedurende de een en twintigste eeuw het geheel weer te restaureren maar de voortgang laat zien dat deze eeuw nog maar pas begonnen is. We lopen verder en lopen vervolgens door een afwisselend landschap totdat we aan de voet van de Alto de Vizcaino komen. De berg op en af moeten we over hetzelfde pad dat eigenlijk 

een track is dat niet al te steil omhoog gaat. We moeten zo’n tweehonderd meter omhoog en mogen daar bijna twee kilometer over doen. Het laatste stukje naar de top is echter wel echt spoorzoeken. De GPS geeft precies aan waar we moeten gaan maar dat is zigzaggend door het struikgewas zonder dat er van een pad sprake is. Niettemin komen we op de top en hebben een prachtig uitzicht rondom, waaronder op Altura en Segorbe. Tijd voor de lunchpauze die we met een stevige, maar niet koude, wind om onze oren nuttigen. De afdaling gaat soepel en vlot. Vanaf het punt waar we de beklimming begonnen vervolgen we het track dat ons diep een barranco in voert. Een leuke route die ons langs een stuwdam van een droog stuwmeertje en een nabijgelegen door irrigatiesysteem voert. Het laatste stuk van de route gaat over de Via Verde die we voor de verandering nu te voet volgen tot we terug in Altura bij onze fietsen uitkomen. Nog even naar de nabijgelegen Aldi en dan weer met de fiets via het centrum van Altura naar huis.

Dag 77 – Dinsdag 31 maart – Een fietstochtje op onze laatste dag in Navajas.

We sluiten de periode hier af met een fietstocht over de Via Verde maar nu in tegenovergestelde richting dan afgelopen zaterdag. We willen het niet overdrijven en volgens de afstandtabel blijkt het dorp Sonéja dat op ongeveer 14 kilometer fietsen ligt. Vandaag is het stralend weer en het beloofd ook warm te worden. We drinken koffie voor vertrek en de thermometer geeft al 27 graden in de schaduw aan. Het eerste stuk voert ons weer naar Altura, maar omdat we daar al een paar maal doorheen zijn gekomen, kiezen we voor een omleidingroute die als alternatief wordt aangegeven. Het scheelt een stukje zigzaggen door het dorp maar vooral ook twee fikse afdalingen en klimmetjes die we nu kunnen omzeilen. Aan de andere kant van Altura pakken we Via Verde weer op en gaan vlot verder.

Dat ‘vlot’ komt omdat de weg aldoor omlaag loopt, we gaan immers richting de kust. We worden nog wel gehinderd door de staat van het wegdek. Steenslag met veel losliggend gruis. Zouden we moeten vallen…. dan toch maar liever niet al te hard. Onderweg is men de rotsblokken die door de regen zijn losgeweekt en op het pad liggen aan het verwijderen. Een goede gelegenheid om te vragen hoe ver het nog naar Sonéja is. De drie kilometer die wordt geduid leggen we vlot af en via een kruidoor sluipdoor route kunnen we de spoorweg en de snelweg kruisen om in Sonéja te geraken. Op het viaduct komen we mensen van onze camping tegemoet. Zij zijn op de terugweg en doen ons de tip aan de hand om met de trein terug te gaan in plaats van het hele stuk opwaarts in de hete zon te ploeteren. Zij hebben geen zin om op de op één na laatste trein van vandaag te wachten maar voor ons is het wel een optie.Wij gaan eerst het dorp verkennen. Volgens de campinggenoten is er niets te beleven en stinkt het er naar rioollucht. Dat laatste is inderdaad zo maar blijkt mee te vallen

want toen we het gootsteen afvoer probleem hadden in de camper rook ik ook wel iets. Het dorp is inderdaad geen toeristische trekpleister maar er zijn toch wel wat straatjes die de moeite waard zijn om door heen te struinen. Nadat we het wel gezien hebben lopen we terug richting het station. Vlakbij het station drinken we iets en eten er een patatje bij voordat we ons op het perron posteren. We moeten een half uur wachten maar dan verschijnt de boemeltrein waar we met fiets en al in kunnen. We zijn de enigen die instappen en de conducteur weet ons direct te vinden. Voor één euro tachtig per persoon en een kwartje voor de fiets mogen we helemaal tot Navajas meerijden. Een leuk treinritje volgt en het is daarbij aandoenlijk hoe het dieseltreintje bij Navajas tegen de helling op klimt waar wij eerder met de fiets moesten afstappen. Op tijd voor een pilsje in de schaduw zijn we weer terug op de camping.

Nu nog even tanken en dan gaan we weer op weg. Het is inmiddels drie uur en we moeten ook nog warm eten. Hiervoor stoppen we onderweg op een groot parkeerterrein bij een benzinestation. Aukje tovert in een halfuurtje een lekkere maaltijd op tafel en ons wegwerpservies dat we gebruiken kan daarna zo de vuilnisbak in. Nu nog ‘even’ de laatste tweehonderd tachtig kilometer naar de camping. De rit verloopt verder vlot maar de vaart gaat er wel een beetje uit zodra de wit besneeuwde bergen in zicht komen. Tergend langzaam kruipen we een heel eind achter een vrachtwagen door de bergen totdat we er voorbij kunnen. Het laatste stuk gaat dus weer vlot en om kwart voor acht staan we voor de slagboom van de camping. Daarna nog even een plaatsje uitzoeken en dan zit het werk voor vandaag er op.

Dag 79 – Donderdag 2 april – Van Gavin naar Bayas/Saint Emillion.

De tweede reisdag wordt de langste van de terugreis. Niet dat we zoveel meer kilometers moeten maken dan op de andere dagen maar het eerste stuk gaat dwars door de Pyreneeën en daarna rijen we over secundaire wegen met veel rotondes erin. De camping waar we afgelopen nacht hebben gestaan was dik in orde en met uitstekend sanitair. Omdat het tevens een goede uitvalsbasis is voor het wandelen zit het er dik in dat we er nog eens terugkomen. Om kwart over tien verlaten we de camping en rijden richting Frankrijk. De dertig kilometer tot de Franse grens gaat over een goed berijdbare weg met prachtig uitzicht op de nog besneeuwde bergtoppen. In de buurt van de Col de Portalet, waar we de grens passeren, wordt er nog volop geskied. De afdaling aan de Franse kant van de col is behoorlijk steil en met heel wat haarspeldbochten.

Dag 82 – Zondag 5 april – De laatste loodjes.

Het is nog 440 kilometers naar huis en dat moet vandaag dus lukken. Aanvankelijk wilden we vanmorgen om tien uur vertrekken maar het is toch al weer na elven als we uiteindelijk wegrijden. En dan hebben we nog niet eens meegedaan aan het eieren zoeken dat volgens een aankondiging vanmorgen op de camping moest plaatsvinden. Via vrij smalle wegen duurt het even voordat we op de hoofdweg terechtkomen, de N1001, maar vanaf daar gaat het over een brede asfaltweg die kilometers kaarsrecht door het glooiende Franse land. In Breteuil slaan we rechtsaf zodat we via een wijde boog om Amiens heen rijden richting Arras om vandaar in Lille de snelweg naar België op te gaan. Bij Arras stoppen we op het vandaag lege parkeerterrein van Aldi voor onze eigen koffie en voor een frietje van de nabijgelegen McDonalds. We rijden dit stuk door het gebied waar in de eerste wereldoorlog de slag bij de Somme heeft plaatsgehad.

We passeren het ene kerkhof na het andere en even voorbij het stadje Albert stoppen we bij een Brits oorlogskerkhof om even een kijkje te nemen. Door Lille is het even kronkelen en steeds van baan verwisselen maar daarna is het een makkie. Bij Lokeren stoppen we voor de lunch. Aukje bakt snel een paar hamburgers, daar kunnen die van McDonalds niet tegen op, en nadat de hamburgers naar binnen zijn gewerkt pakken we de draad weer op. Het gaat al aardig richting de klok van zes en daarom maken we een stop om het programma 'Droomhuis gezocht' via de schotel op BVN te kijken. Voordat we thuis zijn stoppen we nogmaals bij Bodegraven, ditmaal om voetbal kijken, maar daarna rijden we toch rond een uur of negen echt de oprit van ons huis op. Na 4700 kilometers zijn we weer thuis.