Dag 2, dinsdag 2 maart – Kustwandeling in de omgeving.

De eerste dag op Tenerife willen we besteden aan het verkennen van de omgeving. Gisteravond was het al opgevallen hoe lekker zwoel het nog laat in de avond is. Vandaag is het ook stralend weer. Alleen staat er een fikse wind. Na het ontbijt verken ik eerst de directe omgeving van ons huisje. Het terrein loopt af in de richting van de zee. Voorbij de laatste rij huisjes (met uitzicht op zee) kom ik bij het zwembad dat direct aan de zee grenst. Vanaf hier zie ook het restaurant van het complex. Na de koffie gaan we met de auto naar het verhuurbedrijf om de papieren in orde te laten maken. Inmiddels is het lunchtijd. Na de lunch rijden we naar Las Galletas, een dorp van ongeveer 5000 inwoners dat op ruim een kilometer van Westhaven Bay ligt en parkeren de auto bij de haven. De rondwandeling die op het programma staat is ongeveer 14 km lang en loopt voor ongeveer de helft direct langs de kust. 

De kust van Tenerife wordt gevormd door lava dat vanaf een hoogte van ongeveer 10 meter steil in zee afloopt. Erg grillig gevormd en nergens zandstrand te bekennen. Het wandelpad kronkelt over de lavavelden en soms zijn er verschillende paden waarbij het een beetje gokken is welke het hoofdpad is. Soms gaat een pad alleen naar een uitkijkpunt en moet je weer terug om verder te kunnen. Het wandelpad is niet gemarkeerd en op kale plekken niet altijd even goed herkenbaar. We gaan in de richting van vuurtoren Faro de la Rasca en vandaar naar Palm Mar. We komen langs een groot vervallen gebouw waarvan alleen de fundering en enkele zijmuren nog staan. Duidelijk wordt dat als hier iets is afgedankt er ook niet meer naar wordt omgekeken. Verderop is een bananenplantage die geheel met gaas is overdekt zodat zowel de straffe wind als de zon worden getemperd. Palm Mar is een nieuw gesticht dorp met allemaal vakantieappartementen waarvan er nog niet de helft is bewoond.

Een flink deel staat leeg en de rest is nog in aanbouw. De bouw ligt echter vanwege de crisis helemaal stil. Geen bouwkraan beweegt en geen bouwvakker te zien. Onze route gaat bij Palm Mar landinwaarts zodat we over nieuwe straten langs de treurige aanblik van lege gebouwen worden geleid. Vanaf hier gaan we weer een track op dat tussen de cactussen slingert. Het terrein is vlak met hier en daar een bult van vijftig tot honderd meter hoogte. Volgens onze kaart moeten we bij een bananenplantage een stukje naar rechts om daarna om de plantage heen te lopen. De kaart is echter niet in overeenstemming met de werkelijkheid zodat ons niets anders rest dan een pad naar de hoofdweg in te staan hetgeen wel een aardige omweg betekent. Aan het eind van het pad komen we echter bij een groot hek dat op slot zit. We besluiten er aan de zijkant overheen te klimmen en lopen verder langs de provinciale weg richting Las Galletas. Na een tocht van ongeveer zestien kilometer bereiken we de auto. Voor we naar huis gaan bekijken we eerst nog even het centrum van Las Galletas. Het dorp heeft een haven, een kleine boulevard en ook een autovrij centrum dat beter bewinkeld is dan dat ik vooraf had ingeschat. ’s Avonds blijven we thuis en kijken TV. Met uitzondering van Ned 2 en Ned 3 kunnen we alle zenders die we in Nederland gewend zijn ontvangen. Het blijkt dat het vanavond in Nederland vriest terwijl het hier buiten nog een kleine twintig graden is.

Dag 3, woensdag 3 maart – Naar de kloof van Masca.

Volgens de reisgidsen is Masca een klein nog authentiek dorpje in de bergen van nog geen honderd huizen met daarbij een barranco (diepe kloof) die naar een strandje aan zee voert. Vandaar kun je in het hoogzeizoen met een boot terug naar de haven van Los Gigantes nabij Puerto de Santiago. Dat betekent dat Masca zowel voor dagjesmensen als voor wande-delaars een geliefd oord is. Masca ligt op 66 km rijden en de rit erheen duurt meer dan een uur. Het eerste stuk gaat over een snelweg maar na twintig kilometer wordt het kronkelen geblazen. Onderweg blijkt dat de benzine van de auto bijna op is. De signalering van de benzinemeter heeft wel geklonken maar er wordt van alles gesignaleerd door de Seat Ibiza.

De verhuurder heeft ons bezworen dat dit een foutje in de elektronica is dat de garage na drie maal zoeken het nog niet heeft weten te vinden. Daarbij heb ik zelf ook een flink steekje laten vallen: de benzinemeter geeft rechts aan dat hij leeg is i.p.v. vol en daar nadert de wijzer met rassen schreden. Nog juist op tijd vinden we een pomp en is het probleem verholpen. De benzine signalering werkt in ieder geval dus wel! We zijn inmiddels in het bergachtige gebied aangeland en draaien continu bochtjes in de tweede versnelling. Soms moeten we zelfs terug naar de eerste versnelling. Gelukkig trekt de motor van de Ibiza goed dus dat is geen probleem. Bij Masca aangekomen is het inmiddels na twaalf uur en de weinige parkeerplaatsen die er zijn staan overvol met auto’s en bussen. Er zit niets anders op dan door te rijden. Vlak buiten het dorpje is er echter ook geen plek zodat we gedwongen worden om door te rijden naar een uitkijkpunt met restaurant en parkeerplaats op een paar kilometer verderop. 

We besluiten eerst koffie te drinken en kunnen vanaf het terras goed Masca met de omgeving zien liggen. Naar Masca loopt ook een wandelpad van ongeveer anderhalve kilometer lengte maar er geldt wel een hoogteverschil van ongeveer tweehonderd meter. Een wandeling van ongeveer een uur derhalve. We besluiten om terug te rijden naar Masca maar daar aangekomen blijkt nog steeds alles overvol. Terug omhoog weer naar de parkeerplaats bij het restaurant. We stallen de auto en gaan op pad. Het is een mooie wandeling en onderweg naar Masca komen we door een gehuchtje waar we besluiten om iets te eten en te drinken. Er is niet veel te kiezen dus wordt het een patatje en een Fanta. Om twee uur zijn we in Masca bij de ingang van de kloof. Het bord aan de ingang geeft aan de tocht als moeilijk moet worden gezien. Je loopt op eigen risico waarbij je wordt gewaarschuwd voor vallende rotsstukken. 

De drie en halve kilometer naar zee is naar schatting drie uur lopen en ruim drie uur terug. We besluiten dat we een uurtje de kloof in lopen en dan terugkeren. We moeten immers nog een uurtje extra om terug bij de auto te komen. Het eerste deel van de route valt best mee. We lopen over grote rotsblokken en steken hier en daar het riviertje in de barranco met een brug over. Verderop wordt het smaller en ook moeilijke begaanbaar. Het klauteren dat regelmatig moet worden gedaan houdt erg op zodat het tempo laag is. We vinden de natuur in de barranco niet speciaal dus op zichzelf geen reden om deze wandeling nog eens over te doen. Om drie uur houden we pauze en beginnen aan de terugweg. Terug omhoog vergt maar iets langer dan heen zodat we rond vier uur weer bij Masca zijn. We besluiten om eerst terug naar de auto te gaan en lopen dus verder omhoog naar het restaurant. Na een ijsje rijden we omlaag naar Masca.

Inmiddels is het na vijven en zijn de meeste toeristen naar huis. Voldoende plek en rust om eens rond te kijken in Masca. Voor ons valt het dorpje ronduit tegen. Oorspronkelijk zal het best wel een leuk dorpje zijn geweest hoewel de huisjes erg simpel zijn van opzet. Het toerisme heeft zowat elk huisje in een winkel omgetoverd zodat er van de oorspronkelijkheid niets meer over is. Na een kort rondje door het dorpje houden we het voor gezien. We kronkelen richting huis en zijn tegen half acht weer thuis.

Dag 4, donderdag 4 maart – Rondwandeling nabij Madre del Agua.

In de buurt van het plaatsje Vilaflor ligt een gebied dat Madre del Agua wordt genoemd. Het is op de hellingen van de Canadas, een gebergte aan de voet van de Pico del Teide. De Canadas hebben toppen van rond de 2300 meter terwijl Vilaflor op 1500 meter het hoogste dorp van Spanje is. In de buurt is de waterbottelarij van Pinalito, het bekendste mineraalwatermerk van Tenerife. Oorspronkelijk had Aukje voor deze wandeling twee dagen gepland met een overnachting in de tent op een kleine camping. We hebben echter besloten om de tent thuis te laten en daarom de wandeling wat ingekort zodat deze in één dag te doen is. In plaats van in Vilaflor te starten rijden we door naar een bosweg ongeveer anderhalve kilometer voorbij Vilaflor die ons dichtbij het begin van de rondwandeling moet brengen. Aan het begin van de bosweg staat echter aangeven dat inrijden verboden is. 

We laten de auto daarom aan het begin staan en gaan te voet verder. Met prachtig wandelweer gaan we van start en lopen eerst ongeveer drie kilometer voordat de rondwandeling begint. We snijden daarbij een stukje af en lopen langs een plantage met terrasjes waar verschillende mensen aan het werk zijn. De rondwandeling voert ons naar Paisaje Luna waar we een blik krijgen op een bergwand die op een stuk van de maan moet lijken. Het uitzicht is mooi maar minder spectaculair dan op de foto in het boekje. We lopen verder en gaan na nog een paar kilometer rechtsaf de GR131 op waarbij we ongeveer 100 meter hoger in een erg mooie barranco belanden. We vinden dit stukje van de rondwandeling, waar de meeste wandelaars niet komen, veel mooier dan hetgeen we eerder op de dag hebben gezien. Na een afdaling van ongeveer twee uur komen we weer terug op de bosweg en lopen we vandaar terug naar de auto. Tegen half zes zijn we weer terug in ons huisje

Dag 5, vrijdag 5 maart – Een rustig dagje in Las Galletas.

Vandaag doen we het rustig aan. Na twee wandeldagen blijven we eerst uitslapen. Daarna zonnen we een poosje op ons terras. Tot nu toe is het elke dag mooi weer met zon en een temperatuur van ca. 22 graden Celsius. Na de lunch gaan we te voet op pad en bekijken we de omgeving van ons appartement met de verschillende winkels en restaurants. Vandaar lopen we naar het centrum van Las Galletas en zigzaggen door de winkelstraatjes. Nadat we de noodzakelijke ansichtkaarten hebben aangeschaft lopen we naar de zeekant en controleren de kleine boulevard. Na een versnapering aan de boulevard en een bezoek aan ‘Playa de las Galletas’ met daarnaast de haven, lopen we terug naar Westhaven Bay.

Dag 6, zaterdag 6 maart – Autotocht over het eiland.

Volgens het boekje van de ANWB is er een mooie route die vanuit het noorden bij La Orotrava via de Pico den Teide naar Vilaflor voert. We willen er een rondrit van maken om te voorkomen dat we heen en terug langs dezelfde weg moeten. Dat is op Tenerife echter niet zo eenvoudig omdat de Teide het hele eiland beheerst en de wegen er in een wijde boog langs de hellingen slingeren. We rijden om half elf richting San Miguel en vandaar via Granadilla en Villa de Arico naar Gúimar. Het is een erg kronkelige route langs de hellingen van het gebergte dat zich in het midden van Tenerife over vrijwel het gehele eiland uitstrekt. De reis duurt veel langer dan via de autosnelweg die langs de zee parallel aan de route loopt. De Tom Tom geeft daarom keer op keer aan dat we de snelweg moeten opzoeken, maar steeds doen we alsof we zijn goede raad in de wind slaan.

In Gúimar rijden we door het centrum en slaan daarna schuin linksaf naar Arafo. We klimmen nu steeds hoger en voorbij Arafo duiken we de wolken in. We komen uit op de TF24 en rijden nu over de kam van het gebergte. Bij helder weer kun je beurtelings La Palma en Gran Canaria zien maar vanwege de laaghangende bewolking is er weinig te zien. Buiten is de temperatuur inmiddels tot zeven graden gezakt zodat we het aantal keren dat we de auto verlaten beperkt houden. We passeren het Observatorium de Teide dat een paar honderd meter van de weg af op een bergtop is gebouwd. Na enige tijd komen we op een driesprong met enkele huizen erbij dat El Portillo de la Villa wordt genoemd. Hoewel we nauwelijks lager zijn dan tijdens de rit in de wolken is de lucht in deze omgeving opengetrokken zodat we een goed overzicht hebben op het gebied rond de Teide. Vlak hierbij is het bezoekerscentrum waar we eerst heengaan.

Het bezoekerscentrum is echter in het donker gehuld zodat presentaties niet uit de verf komen. De aanwezige dames vertellen dat zij tot voor kort gebruik maakten van een generator maar dat men nu op zonnecellen is overgeschakeld. De zon werkt vandaag maar de cellen laten het voorlopig nog afweten. Men vertelt ons dat de top van de Teide momenteel nog met sneeuw en eis is bedekt en dat het beklimmen ervan dus zonder stijgijzers nog niet veilig mogelijk is. We besluiten om eerst in het restaurant van El Portillo de la Villa een kopje koffie drinken. Daarna rijden we naar het startpunt van de ANWB route, de ‘orgelpijpen’ van Los Organos nabij La Orotava. Met enige moeite vinden we de bosweg die naar het startpunt van de wandeling leidt. Het blijkt een picknickoord in een kleine caldera waar vooral in het weekend hele families zich vermaken. De wandeling naar de Los Organos gaat over een goed beloopbaar pad waarbij het opvalt hoeveel vochtiger en dus groener het is ten opzicht van de zuidkust waar ons vakantiehuisje staat. We stoppen voor een rustpauze in het gehucht Arico Nuevo waar vanaf de parkeerplaats bij de bushalte een mooi uitzicht hebben op de omgeving. De bomen zijn behangen met baardmossen. Na een klein half uur zien we in rotsformaties die de orgelpijpen moeten voorstellen.

We lopen nog wat verder maar komen tot de conclusie dat dit het echt wel moet zijn geweest. Het valt een beetje tegen ten opzichte van de ophef die de ANWB ervan heeft gemaakt. We rijden terug naar El Portillo de la Villa en slaan rechtsaf de weg in die naar Villaflor voert. De zon staat inmiddels al wat lager hetgeen het licht wat warmer maakt. We rijden nu door een kaal landschap met aan de rechthand de Teide en links grillige rotsformaties die in prachtige bruine tinten tegen de blauwe lucht afsteken. Verschillende malen stoppen we en stappen uit om foto’s te nemen. Dit stuk van de autotocht is duidelijk het hoogtepunt van vandaag. We rijden over een afstand van ongeveer twintig kilometer door een gebied waarbij het ene uitzicht nog fraaier is dan het andere. Het laatste stuk van de rit rijden we in het donker en even na half acht zijn we weer thuis.

Dag 7, zondag 7 maart – Rondwandeling vanuit Los Silos.

Los Silos is een dorp aan de noordwest kust van Tenerife. We willen vanuit Los Silos een rondwandeling maken. De afstand vanaf Las Galletas naar Los Silos bedraagt ongeveer zeventig kilometer. Om er te komen ben je echter bijna twee uur onderweg. Vooral het laatste stuk stuurt de tom Tom ons over een asfaltweggetje waar we in donker op de terugweg niet over willen rijden. Op sommige stukken kunnen geen twee auto’s elkaar passeren, de weg is erg steil en vol met erg krappe bochten. Er is bovendien geen straatverlichting. We rijden Los Silos binnen en komen uit op het dorpsplein waar een markt wordt gehouden.  Het is smal en druk en we laveren door het verkeer. Volgens de kaart moeten we aan de buitenrand van het dorp zijn midden tussen een tweetal kerken. Na enig zoeken en rondrijden vinden we de straat van waar onze wandeling start. Het is inmiddels half een als we op pad gaan. De wandeling bestaat eigenlijk uit twee apart aangegeven delen. Het eerste gedeelte gaat van Los Silos naar het dorp Erjos en heet de Routa Cuevas Negras. De lengte bedraagt ongeveer 5,5 km maar daarbij moet je wel ongeveer 800 meter kimmen. Het eerste deel van de route gaat langs een bananenplantage en verloopt vlak.  Buiten de bebouwing loopt het pad steil omhoog en al snel zien we achter ons het dorp in 

de diepte liggen met daarachter de oceaan. Het is een pittige klim, maar gelukkig is het niet al te warm zodat het zweten nog meevalt. Onderweg komen we enkele keren wandelaars tegen. Die hebben het enzerzijds gemakkelijker omdat de niet hoeven te klimmen, maar de steilte van de afdaling maakt ook voor hen de route niet eenvoudig. We houden een pauze vlak voorbij de donkerbruine grote overhangende rots waar het pad zijn naam aan denkt. De omgeving is mooi groen vanwege de vochtige lucht. We lopen verder steeds maar meer omhoog. Rond drie uur bereiken we Erjos waar we uitzien naar een kopje koffie. Volgens de lokale bevolking is het enige restaurantje aan het einde van het dorp langs de doorgaande weg. Het is meer een kroegje dan een restaurant. We willen eigenlijk ook wat warms eten maar nadat we gezien hebben wat er zoal wordt geserveerd besluiten we het bij een patatje te houden. Er zit ook dronken gast aan de bar die zich met ons begint te bemoeien. Korte tijd later vertrekken we weer.

Vanaf nu hoeven we alleen maar af te dalen maar de te lopen afstand is wel een stuk langer. Het begin van het pad is niet eenduidig aangegeven maar we bereiken toch de bosweg die we de eerste kilometers moeten volgen. De bosweg gaat naar het plaatsje Las Portelas en slingert rond de berghelling maar loopt nagenoeg vlak zodat we snel opschieten. Na ongeveer vijf kilometer komen we bij een driesprong en verlaten we de bosweg. Volgens de op de kaart getoonde lijn is het nog ruim vier kilometer maar in werkelijkheid komen er nog twee kilometers bij. Het pad maakt enorme slingers die niet op de kaart zijn aangegeven. De omgeving waar het pad doorheen gaat is echter erg mooi en dat vergoed veel. Onderweg komen we nog langs een paar verlaten boerderijen die alleen via een smal voetpad bereikbaar zijn. Onbegrijpelijk dat de boerderijen nog tot in de jaren zeventig bewoond waren. Nu is er inmiddels al niet veel meer van over.

Tegen kwart voor zeven bereiken we Los Silos en staan we weer bij de auto. Het wordt inmiddels al schemerig. Zodra we met de auto richting Garachico rijden is het nagenoeg donker. We willen terug niet het smalle weggetje van de heenweg nemen dus negeren we de aanwijzingen van de Tom Tom en rijden richting Garachico. Onderweg moeten we afslaan naar Tanque maar ik rijd de afslag voorbij. In Garachico is het erg druk en het omdraaien heeft nogal wat voeten in aarde.  Nadat we de juiste weg gevonden hebben blijken de problemen nog niet over. Het is een steile bergweg zonder strepen en met erg veel haarspeldbochten. Het valt niet mee om in donker de juiste inschattingen te maken waarbij je ook nog door auto’s vlak achter je wordt opgeduwd. We bereiken niettemin de hoofdweg en volgen die verder. In de buurt van Santiago del Teide zien we plots druk gebaren en enkele aan de kant gezette auto’s. Het blijkt dat zojuist een personenauto een bocht heeft gemist van de weg is geraakt. De politie komt een paar tellen later ons met gillende sirene tegemoet. We vervolgen onze weg en zijn tegen half negen weer terug in os huisje.

Dag 8, maandag 8 maart - Het vakantiegebeuren in de buurt van Los Christianos.

Wij zijn zeer tevreden met ons plekje aan de Costa del Silencio. Toch ben ik benieuwd hoe het massatoerisme er nabij Los Cristianos er uit ziet. We besluiten er vandaag een rustig dagje van de maken en op verkenning te gaan. We rijden in de loop van de ochtend naar Los Cristianos. Omdat je in het centrum moeilijk kunt parkeren stallen we de auto aan de rand van de stad. Vandaar lopen we richting de haven, een wandeling van ongeveer tien minuten. We bekijken eerst de haven waar net een vissersboot wordt gelost. Ook lopen we langs de veerboten die onder meer naar La Gomera gaan. Na een poosje lopen we terug en volgen de kustlijn richting Playa de Las Americas. Het is een goed onderhouden boulevard met volop winkeltjes en restaurants. Het is niet één lange kust maar er zijn steeds inhammen geflankeerd door rotspartijen van lava. De eerste stranden: Playa de Los Christianos, Playa de las Vistas en Playa del Camison liggen vrij beschut en zijn voorzien van uit Afrika aangevoerd woestijnzand. De volgende stranden liggen om een hoek en daardoor meer in de wind. Het strand is hier vrij smal en bestaat uit lavagruis. We hebben nog niet de helft van de boulevard ‘afgewerkt’ als we besluiten om met een bocht weer terug te lopen naar ons uitgangspunt. Achter de boulevard is een brede winkelstraat met verschillende winkelcentra. Ook kom je langs verschillende appartementgebouwen waaronder winkels zijn aangebracht. Het geheel wordt gecompleteerd door casino's, restaurants en cafés. Tegen vijf uur zijn we terug bij de auto en rijden naar Las Galletas waar we nog wat inkopen doen.

Dag 9, dinsdag 9 maart – Wandelen van Adeje naar Arona.

Vandaag staat weer een pittige wandeling op het programma. Oorspronkelijk had Aukje hiervoor twee dagen uitgetrokken met een nachtje wildkamperen ertussen. De wandelroute loopt vanaf de kust bij Playa de las Americas, via Arona naar Adeje. Omdat we geen tent wilden meenemen is de wandeling aangepast en willen we er nu één dag over doen. We weten niet zeker hoeveel we per dag kunnen afleggen en daarom besluiten we de wandeling in omgekeerde richting te lopen. Dat biedt de mogelijkheid om vóór het einde de bus te pakken en naar het vertrekpunt terug te rijden. We hebben de wekker voor zeven uur ingesteld… het is echter pas zes uur als hij afloopt. Gisteren vergeten om onze wekkertijd aan die van Tenerife aan te passen. Het gevolg is dat we even na achten in de auto zitten en vlak na negenen al aan het vertrekpunt in Adeje staan. In Adeje is ook startpunt van de populaire wandeling door de Barranco del Inferno, waarvoor men zich tevoren moet aanmelden. Toen wij ons wilden aanmelden bleek dat de kloof vanwege de regen van de afgelopen maand voor onbepaalde tijd is afgesloten. De beheerder die de toegang van de kloof bewaakt verstrekt ons informatie over de route die wij willen wandelen en die hij ons afraadt omdat een gedeelte ervan moeilijk begaanbaar zal zijn. We besluiten het toch te proberen en gaan onder een lekker zonnetje van start. Volgens de kaart moeten we eerst ongeveer achthonderd meter klimmen waarover we volgens de barranco-beheerder twee en een half uur zullen doen. De helling is pittig maar niet te moeikijk en met de conditie die we de afgelopen dagen hebben opgedaan lopen we

lekker. We worden ingehaald door enkele andere wandelaars waarbij ook een Nederlander. Hij gaat alleen naar de top en dan terug, is een stuk jonger dan wij en heeft een goede conditie. Op de top ontmoeten we enkele mensen die een andere route hebben gevolgd vanuit het dorpje La Quinta dat op een half uurtje lopen ligt. Na een pauze gaan we verder en lopen nu over een brede bergkam. We vorderen goed en na enige tijd zie ik dat onze GPS aangeeft dat we een afslag moeten hebben gemist. We gaan terug tot het punt dat de GPS aangeeft maar zien geen pad. Omdat het nogal stenig is gaan we toch de aangegeven richting in en even later denken we een route te hebben gevonden. Weer verder houdt deze echter weer op. We volgen de aanwijzingen van de GPS en belanden in een barranco die we eerst volgen en daarna oversteken. Het is lastig lopen langs een schuine helling. Tenslotte komen we dwars uit op een pad dat onze route blijkt te zijn. Later blijkt dat de route op verschillende kaarten verschillend staat aangegeven. Ook nu blijkt dat de men de kaarten niet altijd nauwgezet maakt. Eenmaal op het pad loopt het gemakkelijk. Onderweg komen we verschillende andere wandelaars tegen. Na een mooie tocht arriveren we tegen half drie in het plaatsje Ilfonche. Hier is een restaurant en we willen iets drinken en een warme hap verorberen. 

Het blijft bij een kopje koffie omdat de bediening zo traag verloopt dat we bang zijn tot Sint Juttemus te moeten wachten. We lopen verder en passeren het stuk dat volgens de barranco-beheerder moeilijk begaanbaar zou zijn. We merken hier echter niets van, het pad is uitstekend beloopbaar. Om even na vier uur bereiken we, na nog een diepe barranco te hebben overgestoken, het plaatsje Vento. We zijn nu wel in de bewoonde wereld maar nog niet op een plaats vanwaar een bus naar Adeje vertrekt. Hiervoor moeten we nog een uurtje verder naar het plaatsje La Camella. Onderweg komen we voorbij een kerkhof waarvoor we nu echter geen tijd voor een bezoek hebben. In La Camella missen we net de bus en moeten we dus op de volgende wachten die veertig minuten later komt. We krijgen voor een euro negentig per persoon een rondrit van een uur voordat we in Adeje worden afgezet. Het is inmiddels donker en we vragen aan omstanders de weg naar de plek waar onze auto staat geparkeerd. Rond acht uur zijn we weer terug in ons onderkomen.

Dag 10, Woensdag 10 maart -  En dagje lummelen.

Na de vrij inspannende dagwandeling van gisteren staat er voor vandaag weer een rustige dag gepland. We besteden de tijd met het doen van inkopen waarbij we ons onder meer voorzien van aanmerkelijk voordeliger whisky dan we thuis gewend zijn. Daarnaast maken we een wandeling in de omgeving, werk ik aan mijn reisverslag en hebben we ’s morgens een Tefegraaf op de kop getikt. Al met al niet spannend allemaal…. maar wel lekker.

Dag 12, vrijdag 12 maart – Bezoek aan Santa Cruz.

Santa Cruz is de hoofdstad van Tenerife en daarmee ook de hoofdstad van de westelijke provincie van de Canarische eilanden (de verder nog uit La Palma, La Gomera en El Hiero bestaat). De hoofdstad is het bestuurlijke centrum en geen toeristische bestemming. We willen toch een indruk krijgen hoe de stad er uit ziet en hebben dus besloten om er vandaag naar toe te gaan. De afstand vanaf ons vakantieverblijf bedraagt ongeveer zeventig kilometer. We nemen de snelweg er naar toe want het alternatief is een kronkelweg die een halve reisdag zou vergen. Tegen twaalf uur parkeren we auto nabij de haven. We lopen direct naar een informatiekiosk en vragen naar de bezienswaardigheden van de stad. We krijgen een kaartje van het centrum met daarbij enkele gebieden omcirkeld. We starten bij het plein bij de haven met daarop een gedenkteken voor alle strijders die aan de zijde van

Franco in de burgeroorlog zijn gesneuveld. Franco begon zijn burgeroorlog vanaf de Canarische eilanden waar hij op dat moment gouverneur was. Het ‘oude gedeelte’ van Santa Cruz is ons volgende doel. Santa Cruz ligt tegen een heuvel gebouwd en op weg naar het oude centrum passerer we de barranco die voor de afvoer van het water moet zorgen. Vorige maand is er na hevige regenval echter een grote overstroming geweest en men is nu druk doende de schade aan de kademuren te herstellen. Het oude centrum omvat niet veel meer dan een kerk die er niet bijzonde fraai uitziet. We besluiten eerst een hapje te eten maar in dit deel van de stad zijn de restaurantjes dun gezaaid. We zoeken naar de belangrijkste winkelstraat en lopen naar het plein Calzados Weyler. Hier is het bestuurlijke centrum gevestigd hetgeen vooral te zien is aan de bewaking van de verschillende gebouwen. Het is mooi weer en we besluiten onze meegebrachte boterhammen op een bankje op het plein te nuttigen. Na de pauze lopen we naar het Parque Garcia Sanabria. Dit is een park met een grote verzameling palmbomen die van overal over de wereld zijn aangevoerd. We lopen over de stervormige paden van het park en krijgen zo een goede indruk van hetgeen er te zien is. Vervolgens lopen we via de Calle Pilar en komen langs het Parque Boulevar dat opvalt door de verschillende van draad gemaakte figuren die zijn opgesteld.  Pas in de Calle Alfonso Bethencourt lopen we door een gebied met aan weerszijden restaurantjes.. maar dat is nu mosterd na de maaltijd.  

We bestluiten de boulevard langs de haven te verkennen en lopen deze af tot het punt vanwaar de veerboten vertrekken. Aukje heeft op de overzichtskaart een oude begraafplaats gezien en wil daar een kijkje nemen. We lopen de richting op die volgens de kaart de juiste is maar de overzichtskaart is niet erg gedetailleerd en onze centrumkaart is beperkt van oppervlakte. We lopen op goed geluk maar komen uit op een industriegebied. Het is goed mogelijk dat de kaart verouderd is en dat de begraafplaats is geruimd. We besluiten weer terug richting het centrum te lopen. Het is inmiddels tegen zes uur en we besluiten terug te rijden naar Las Galletas. Tegen zeven uur zijn we weer in ons vakantieverblijf.

Dag 13, zaterdag 13 maart – Van alles wat.

We zijn vandaag van plan om het rustig aan te doen. Na de boodschappen en de koffie loopt het tegen de middag. Vanmorgen heb ik bij de receptie geïnformeerd waar hier in de buurt een begraafplaats is want Aukjes belangstelling hiervoor is nog niet bevredigd. Het blijkt dat de dichtstbijzijnde nabij het plaatsje Arona ligt. Alles wat hier op vakantiegebied de laatste dertig jaar uit de grond is gestampt valt onder de regie vanuit dit dorp dat er vroeger reeds was. We besluiten er heen te rijden en komen uit bij  het gehucht La Sabanita Alta dat even buiten Arona ligt. Hier zijn we tijdens de wandeling van Adeje naar Arona ook langs gekomen maar hadden daar toen geen tijd voor. De begraafplaats is behoorlijk groot en er is steeds een stuk aangebouwd. Zoals ook in Spanje gebruikelijk worden de overledenen in een nis in de muur bijgezet. 

Op deze wijze kunnen  tot vijf mensen boven elkaar begraven. Er zijn maar enkele graven in de grond aangebracht. De begraafplaats en de graven worden erg goed verzorgd. Ook tijdens ons bezoek zijn verschillend mensen bezig met bloemen en water. Na het bezoek aan het kerkhof besluiten we het plaatsje Arona te gaan bekijken. We lopen door de verschillende nauwe straten met eenrichtingverkeer. Het is zaterdagmiddag erg rustig en er zijn nauwelijks winkels. Arona ligt tegen de berg geplakt en vanuit het plaatsje heb je een goed overzicht met uitzicht tot aan de zee. Hoewel het plaatsje wel sfeer heeft zijn er geen bijzonder mooie gebouwen. De planten in een parkje en de rust moeten het doen. Na een uurtje wandelen rijden we weer terug.

Dag 14, zondag 14 maart – Kustwandeling vanuit Buenavista del Norte.

Toen we vorige week zondag de wandeling vanuit Los Silos maakten zagen we in het centrum van het dorp een gezellige markt waarvoor we toen voor een bezoek onvoldoende tijd hadden. Uit het boekje van de ANWB heeft Aukje een rondwandeling vanuit Buenavista del Norte geselecteerd. Een dorpje dat op slechts enkele kilometers van Los Silos ligt. Vandaar dat we deze wandeling willen combineren met een bezoekje aan de markt. Om voldoende tijd te hebben is de wekker vandaag weer op zes uur afgesteld. Na het ontbijt rijden we even na acht uur richting Masca. Het is ook vandaag weer stralend weer en zondagmorgen vroeg is het nog stil op de weg. Halverwege Santiago del Teide en Masca waar de weg omhoog kronkelt tot de top van een bergrug houden we even halt bij een mobiel koffietentje. Met een kopje koffie in de hand en in gezelschap van de plaatselijke politie genieten we van het prachtige uitzicht.  

We zien zowel La Gomera als La Palma boven de nevel uitsteken. Na nog een mooie autorit, waarbij er weinig tegenliggers zijn, bereiken we Buenavista del Norte en rijden vandaar eerst door naar de noord-west punt van Tenerife bij de vuurtoren van Punta del Teno. De doodlopende weg erheen is niet ongevaarlijk voor wat betreft vallende rotsstukken en is met name bij regen en harde wind voor autoverkeer afgesloten. Vandaag is het echter stalend weer en er is geen wind. Nabij vuurtoren is een plek waar zeevissers hun hart ophalen. Wij bekijken omgeving gedurende een half uurtje en rijden dan terug en door naar Los Silos voor de zondagmarkt. Het marktplein is grofweg in twee delen opgesplitst. Op het eerste deel zijn er een tiental kraampjes waar lokale mensen hun handelswaar aanbieden. Dit varieert van snuisterijen tot zelfgemaakte taart of zelf gekweekte groente en fruit. Het andere deel van het plein is gevuld met de bevolking die zit te kletsen en van koffie en drankjes worden voorzien vanuit het restaurantje op het plein. 

Nadat Aukje haar slag heeft geslagen met betrekking tot spulletjes voor het thuisfront gaan we voor de rondwandeling terug naar Buenavista del Norte. Het is inmiddels even na enen wanneer we de auto parkeren bij het beginpunt van onze wandeling. Dit begin blijkt in detail moeilijk te vinden. Een man op een bankje stuurt ons rond een paar huizenblokken maar mijn GPS geeft na enige tijd aan dat we de verkeerde kant op gaan. Terug maar weer naar ons uitgangspunt waar de man inmiddels verdwenen is. Via een nog vaag herkenbaar pad dat kennelijk in onbruik is geraakt bereiken we toch een pad waarlangs we verder kunnen.  We komen uit bij een golfbaan en lopen nu tussen de golfbaan en de zee over een mooi wandelpad. Na ongeveer vier kilometer komen we bij een mooi gelegen restaurant dat uitziet op zee. Tijd voor een lekker biertje. Hierna volgen we het pad verder totdat het doodloopt op een rotswand. Via een omweg tussen verschillende kwekerijen van onder meer cactussen lopen we terug naar Buenavista del Norte. Onderweg houden we rust bij een bruggetje waarbij we gezelschap krijgen van een groep hagedissen. In Buenavista del Norte bezoeken we het plaatselijke kerkhof dat er zeer goed verzorgd uitziet. Daarna verkennen we het centrum van het dorpje. Ook hier zit de halve lokale bevolking, jong en oud gegroepeerd, op het dorpsplein te keuvelen. Tegen half zes zijn we terug bij de auto en rijden we richting Las Galletas. Ongeveer twee uur later zijn we weer in ons onderkomen.

Dag 15, maandag 15 maart – De laatste vakantieloodjes.

De vakantie zit er na vandaag weer op. We vliegen om half zeven, dus hoeven we pas laat in de middag op het vliegveld te zijn. Dat biedt ons de gelegenheid om, nadat we ons onderkomen hebben verlaten, nog wat uurtjes in de buurt door te brengen. De wekker loopt om half acht af en na de gebruikelijke koffiestart en het ontbijt pakken we onze spulletjes in. Om half elf is het zover dat ik de beide grote rugzakken bij de receptie in bewaring geef en de sleutel kan inleveren. We zijn van plan om een wandeling direct in de omgeving van ons huisje te maken. De kaart geeft aan dat er verschillende wandelpaden in oostelijke deel van Costa del Silencio in de richting van Golf Sur zijn. Aan de rand van de bebouwing duikt direct een hoge bult op. Vanaf de top hebben we een mooi overzicht op de bebouwing van Costa del Silencio met in de verte ons huisje van de afgelopen weken.  

We wandelen langs de kust over de lavavelden die begroeid zijn met vooral cactussen. Het is wederom prachtig weer en in een lekker zonnetje rusten we langs de rand van de zee. Daarna maken we een boog tussen twee heuvels door en komen zo weer in de buurt van de bebouwing van Costa del Silencio. Hert is inmiddels kwart voor twee, dus tijd voor de lunch. We lopen naar het winkelcentrum waar we bij een Italiaans restaurant neerstrijken. Buiten aan een tafeltje in de schaduw bestellen we eerst een grote tapbier. Daarna nemen we uiensoep gevolgd door kipfilet met frites en salade. Niet erg Italiaans dus maar het smaakt goed. We buiken nog wat uit en lopen daarna terug naar het parkeerterrein bij de supermarkt waar onze auto staat. Aukje ziet een stel grote parkieten in een boom die zich gewillig laten fotograferen.

Het blijkt dat de bewoonster van het nabijgelegen appartement de beesten regelmatig pinda’s geeft zodat de reden voor wederzijdse liefde snel duidelijk is. Om vier uur halen we de in bewaring gegeven rugzakken op en rijden we naar het kantoor van de autoverhuurder. Het kantoor blijkt nog gesloten maar er komt een man naar ons toe die aangeeft met ons mee te gaan naar het vliegveld om de auto terug te rijden. Het blijkt de eigenaar en naamgever van het autoverhuurbedrijf te zijn, een Belg die al jaren op Tenerife woont. Hij zit duidelijk op zijn praatstoel en wil kennelijk graag met iemand uit België of Nederland praten. Nadat we uitgestapt zijn gaat hij nog geruime tijd door totdat we ons realiseren dat we moeten gaan inchecken. De vlucht van Transavia vertrekt op tijd en zit nokkievol. Na een voorspoedige vlucht landen we tegen twaalf uur op Schiphol. Met de laatste bus vetrekken we naar huis waar we om half twee arriveren.