Dag 1 – Zaterdag 31 augustus - Van thuis tot even vóór Parijs.

Wij vertrekken graag op zaterdag omdat het dan niet zo druk is op de weg. Vandaag gaat de rit tot even vóór Parijs, een afstand van bijna 450 kilometers. Vannacht is de wekker op vijf uur gezet, dus voldoende tijd om rond zes uur op pad te gaan. Met twee korte pauzes gaat het vlot naar onze bestemming in Pont-Sainte-Maxence, waar we om twaalf uur arriveren. Het is een gratis camperplaats zonder veel voorzieningen, maar voor ons geknipt omdat we morgen al weer op tijd verder willen reizen. Bovendien staan we met de camper in het centrum en pal aan de oever van de rivier de Oise. Prachtig uitzicht en een goede pizzaboer op loopafstand. Het is vandaag prachtig weer en ook in de namiddag nog behoorlijk warm. Toch trekken we er in de vooravond nog even op uit om het centrum van het stadje te onderzoeken.

Na noeste arbeid verlaten we tuin, schaap en gans om neer te strijken aan de oever van de Oise

Dag 2 – Zondag 1 september - Verder naar het zuiden.

Vanmorgen een uurtje later uit de veren dan gisteren en dat betekent dat we vandaag om zeven uur de campermotor starten. Nog steeds erg vroeg voor ons doen, maar als je zonder files door Parijs wilt, dan moet je er vroeg bij zijn. Rond een uur of acht rijden we over de Boulevard Périphérique en alle borden geven aan: fluide, dus dat zit wel goed. Even voorbij Parijs houden we stop voor een uitgebreid ontbijt waar we in totaal anderhalf uur mee zoet zijn. De reis verloopt verder voorspoedig, al gaat het grootste deel van het traject gepaard met miezerige regen.  Met nog twee tussenstops voor koffie en maaltijd bereiken we om half vier camping De Monreal in het oude dorp Saint-Germain-Les Belles. Bekend met deze camping hebben we snel een plekje gevonden en nog even later staat de schotel gericht, zodat ik toch nog een stuk van de F1 wedstrijd in het Belgische Spa kan zien. Aukje heeft zich intussen naast de camper neergezet.

Dag 3 – Maandag 2 september - Het laatste stuk naar de Spaanse grens.

Vandaag de laatste etappe tot vlak over de Spaanse grens bij Andorra. Een rit van ongeveer 440 kilometer die voor een groot deel over de tolweg gaat. Wel een beetje saai, maar het schiet wel op. Onderweg maken we eerst een stop bij een grote Carrefour om wat boodschappen in te laden. Daarna nog twee stops voor de lunch/koffie en voor een bakkie thee. In tegenstelling tot gisteren is het vandaag prachtig weer en dan ziet het landschap er direct een stuk leuker uit. In de buurt van Foix zien we Pyreneeën omdoemen en weer een klein uurtje later rijden we door een smalle kloof over een kronkelige weg totdat we echt omhoog moeten. Het prachtige weer heeft inmiddels plaats gemaakt voor laaghangende bewolking. Wellicht heeft onze TomTom dat ook gezien, want hij brengt ons aan de ingang van de Puymorens tunnel, terwijl ik hem eigenlijk had aangegeven dat we over de col willen. Omdat er boven op de col met dit weer toch niets te zien is, laten we het maar zo en rijden we door de lange toltunnel die in de zomer maar door een enkeling wordt gebruikt. Aan de andere kant van de tunnel schijnt de zon dus dat is niet verkeerd. Het laatste stuk tot bij de camping in het plaatsje Queixans gaat het licht omlaag en tegen vijf uur melden we ons bij de receptie. De mevrouw van het aangrenzende restaurant verzorgt de inschrijving en dat blijkt nogal wat voeten in aarde te hebben. Ze wil van alles weten, maar spreekt geen woord over de Catalaanse grens. Hier schiet ook mijn blauwe maandag Spaans te kort. Uiteindelijk komt het toch nog voor elkaar, al begrijp ik nog steeds niet alles wat zij heeft gezegd. Wij kiezen een vrije plek tussen een woud van caravans die er momenteel verlaten bij staan.

Dag 4 – Dinsdag 3 septemper – Even op adem komen.

Vandaag staan er geen uitstapjes op het programma of het moet zijn dat Aukje er in de middag toch even te voet er op uit trekt om de omgeving te verkennen. Vanmorgen werden we wakker met een temperatuur van slechts 10 graden in de camper. Een prachtige heldere nacht met volop sterren aan de hemel en het feit dat we hier op 1170 meter hoogte zijn, zal wel debet zijn aan deze koude start voor vandaag. Zodra de zon op de camper schijnt, loopt de temperatuur snel op en de rest van de dag blijft het heerlijk windstil zomerweer.

Uitzicht op de omgeving vanaf de camping

Dag 5 – Woensdag 4 september – Driemaal is scheepsrecht.

La Molina is een geliefd skigebied in de Pyreneeën. Nu is het momenteel nog wat te vroeg om te kunnen skiën, maar de skiliften zijn in de zomer voor wandelaars een prima mogelijkheid om op grote hoogte te wandelen. Tijdens onze vorige vakantie in dit gebied hadden we pech. De eerste maal bleken de liften gesloten en toen we later terugkwamen grepen we weer mis omdat ze toen alleen in het weekend in werking zouden zijn. Maar nu gaat het gebeuren, dus rijden we vanmorgen met de camper het stukje naar La Molina. Aukje ziet van een afstand de bakjes al gaan dus dat zit wel goed. Het is stralend weer en als de lift ons in tien minuten boven aan de berg heeft neergezet kan onze rondwandeling beginnen. We staan op ruim drie en twintig honderd meter hoogte en klimmen tijdens onze wandeling op eigen kracht daar nog een paar honderd hoogtemeters bij. Prachtige uitzichten rondom en perfect weer maken dat we een heerlijke wandelmiddag beleven. Tegen half vier nemen we de lift naar omlaag en een half uurtje later zijn we terug op de camping.

Bovengekomen blijken we niet alleen

Ons doel voor vandaag is camping Les Tries in Olot en vlak voordat we daar zijn doen we nog even boodschappen. Nadat ik de campingbeheerder in het bijbehorende café heb gevonden, is zijn eerste vraag hoe lang we willen verblijven. Er staat voor de komende dagen een feest gepland en als dat aan de gang is komt er van slapen niets meer. Hij adviseert ons na volgende week dinsdag terug te komen, een raad die we na kort nadenken maar opvolgen. Gelukkig is onze volgende etappeplaats maar tien kilometer verderop. Een kwartiertje daarna melden we ons bij Camping Lava in de buurt van het stadje Santa Pau. Hier geen feest en nadat we ons hebben geïnstalleerd zijn we dik tevreden.

Middeleeuws gedeelte van Santa Pau aan de overzijde van de Riu Ser

Dag 7 – Zaterdag 7 september – Even rustig aan.

Vandaag hebben we onszelf een vakantiedag toegekend, hetgeen niet inhoudt dat er helemaal niets hoeft te worden gedaan. De route voor morgen uitstippelen, het verslag bijwerken en de Spaanse les waarmee ik ben gestart vergen al met al toch nog heel wat tijd. Op de camping is het dit weekend aardig druk. Het zijn de laatste dagen voordat de schoolvakanties voorbij zijn en dus krioelt het nog van de kinderen. Gelukkig hebben we een plekje waar we niet veel overlast ervaren.

Dag 9 – Zondag 8 september – La Fageda d’en Jorda.

Net onder de Pyreneeën ligt in de provincie Gerona het natuurpark La Garrotxa, een gebied met tientallen gedoofde vulkanen. Een beetje te vergelijken met de Eiffel in Duitsland en uit dezelfde periode, zo’n 14000 duizend jaar geleden. Santa Pau, waar we nu zijn, ligt midden in de Garotxa en als we om ons heen kijken zien we in één blik meerdere van deze grote molshopen liggen. 

Meerdere vulkanen naast elkaar met ervoor een vruchtbare lava bodem

Vandaag willen we een rondwandeling maken die onder meer door een beukenbos gaat, La Fegada in het Spaans. Het schijnt een bijzonderheid te zijn als een beukenbos op lava ondergrond gedijt en enig in zijn soort in Catalonië. Vanaf de camping lopen we schuin omhoog en daarna langs de voet van de Volcá del Croscat die we morgen nader willen bekijken. We zijn niet de enigen vandaag, want op zondag trekken de Spanjaarden er in familieverband of joggend er op uit. Het is daarom niet echt stil in het beukenbos, maar zodra we weer wat verder zijn wordt het rustiger en trekken we een eindje op met een Nederlands stel met dochter dat hier in Catalonië hun vakantie door brengt. Na een pittige klim bereiken we het kapelletje van Sant Miquel Sacot en vandaar dalen we weer af totdat we aan de laatste klim voor vandaag beginnen: Volcá de Santa Margarida. Deze vulkaan beklimmen we tot aan de kraterrand, waarna we 70 meter in de krater afdalen om het naar de vulkaan genoemde kapelletje te bekijken. Van hieruit omhoog kijkend is ook te zien hoe mooi rond de kraterrand hoog boven ons uittorent. Na een sinaasappel en een foto van de kapel klimmen we de krater weer uit en vervolgen de route totdat we terug bij onze camping zijn.

De draglines hebben hier flink huisgehouden

Dag 11– Dinsdag 10 september – Schuilen voor de regen.

In Spanje regent het ook wel eens en dat is precies vandaag het geval. Vanaf middernacht is het gaan regenen en in de vroege ochtend onweert het er ook nog flink bij. Voor ons het sein om vandaag binnen in de camper te blijven, want hoewel het overdag zo nu en dan even droog wordt, is het geen weer om er op uit te trekken. Voor morgen hebben de weergoden beterschap beloofd.

Dag 13 – Donderdag 12 september – Olot verkennen.

Olot is de hoofdplaats in de Garrotxa vallei en heeft daardoor ook een centrumfunctie voor de regio. Op eerdere reizen naar Spanje zijn we al door de stad gereden, maar er nog nooit een stop gemaakt om de plaats eens goed te bekijken en dat gaan we vandaag dus doen. Vanaf de camping aan de rand van de stad is het wel een kilometer of drie naar het centrum, maar gelukkig is er een leuk wandelpad langs de rivier de Riu Fluviá. Direct rondom Olot liggen een vijftal vulkanen en één ervan ligt pal tegen het centrum en biedt een mooi uitzicht over de stad. Volca Montsacopa zorgt met het weer van vandaag weer voor de nodige zweetdruppels bij de beklimming, maar bovengekomen krijgen we als beloning niet alleen een prachtig uitzicht op de stad maar ook op de weide omgeving. In de verte zien we de besneeuwde toppen van de Pyreneeën. Wij zijn niet de eersten die dit hebben opgemerkt getuige de wachttorens die zijn gebruikt tijdens de oorlogen met de Fransen en de Carlisten. De torens konden overigens niet verhinderen dat de liberalen in 1874 voor enige tijd het onderspit moesten delven. De Carlisten streefden naar de (meer traditionele) opvolging door Carlos V van Bourbon, terwijl de meer liberale tegenstanders Isabella II wilden. Weer beneden lopen we door het centrum van Olot. Opvallend is dat de eigenlijke kern vrij klein is met smalle straatjes. Daaromheen is in een latere welvarende periode een groots opgezet plan met brede boulevards en mooie huizen gerealiseerd. De laatste decennia is de stad slordig naar alle kanten uitgebouwd en biedt dezelfde aanblik als vele andere Spaanse steden.

Dag 14 – Vrijdag 13 september – Met de e-bike over de Via Verde.

Spanje is geen eldorado voor de fietser, tenzij je een liefhebber bent van mountainbiken en van steile hellingen. Treinen hebben, net als ik, een hekel aan steile hellingen en door oude smalspoor lijntjes om te vormen tot fietspaden, ontstaat een mogelijkheid om er toch met de fiets op uit te trekken. Vandaag willen we over een gedeelte van de Via Verde El Carrilet richting Girona en de Middellandse zee rijden en daarvoor hebben we e-bikes gehuurd. Rond het middaguur vertrekken we voor een traject dat eerst langzaam omhoog gaat. Maar met de e-bike voelt het alsof je vóór de wind hebt. Bij de Col d’en Bas gaat het steil omhoog en moet de e-bike motor flink aan de bak. Daarna volgt een tien kilometer lange afdaling totdat we het dorpje Los Planes d’Hostoles binnenrijden. Hier is het tijd voor een versnapering en tevens maken we het plan om weer om te draaien. We moeten terug ook weer een stuk omhoog en willen niet dat de accu van de e-bike ons halverwege in de steek laat. Na een tocht van een kleine vijftig kilometers komen we terug bij de e-bike verhuurder die ons met de auto het laatste stukje terug naar de camping brengt. Ja, en hoe was nu de rit langs de Via Verde? Wel aardig, maar niet adembenemend. Men heeft de spoorlijn indertijd natuurlijk niet voor de mooie uitzichten aangelegd en duidelijk voor de weg van de minste weerstand gekozen. Sommige stukken zijn wel leuk, vooral als je door tunnels en langs rotsen gaat, maar er zijn ook stukken bij die wat eentonig zijn.

Van E-bike tot paardenmelk.

Voor onze rit over de Via Verde wilden we een paar e-bikes huren. Appeltje eitje toch, nu iedereen op zo’n ding rondtoert? Daar kwamen we wel achter, lees maar verder. Bij aankomst op de camping in Olot vertelden we dat we ook wilden gaan fietsen. De beheerder haalde een folder tevoorschijn en bood aan om te bemiddelen bij de huur, zodat de fietsen op de camping zouden worden afgeleverd. Nu hadden wij op internet al gezien dat er in Gerona een grote verhuurorganisatie is die ook in Olot een vestiging heeft. Wij tijdens ons stadsbezoek aan Olot er heen. Geen e-bikes beschikbaar, allemaal in onderhoud wist de oudere man in het Spaans te vertellen. Geen nood, wij vragen de campingbeheerder wel even om te bemiddelen. De dienstdoende beheerder belt en komt tot de conclusie dat de firma van hun folder ‘out of business’ is en de zaak aan iemand anders heeft overgedaan. En de nieuwe verhuurder was pas om zes uur bereikbaar. Ik om zes uur bellen, maar er werd nog steeds niet opgenomen. Om half zeven naar de campingbeheerder (weer een andere), een oude norse man, die mij duidelijk maakte dat hij geen Engels sprak en er verder niets mee van doen wilde hebben. Toen zelf maar weer gebeld… en ja, er werd opgenomen. Gelukkig sprak de fietsverhuurder goed Engels en ja, hij wilde ons wel fietsen verhuren. Omdat hij morgenochtend, als wij wilden gaan fietsen, verhinderd was zou hij ze over twintig minuten al brengen. Hij zou er meerdere meenemen zodat wij uit verschillende modellen konden kiezen. Anderhalf uur later komt er een busje de camping op rijden met daarin twee moutain e-bikes. De man op leeftijd stelde zich voor en vertelde dat hij zelf maar twee fietsen voor ons had uitgekozen en ja, het waren mountain bikes geworden, want die hadden de grootste accucapaciteit. Normaal zou hij meer fietsen bij zich hebben, maar hij moest noodgedwongen met een klein busje komen en daar pasten krap aan maar twee fietsen in.

Hij wilde weten uit welk deel van Holland wij kwamen en begint gelijk zijn levensverhaal te vertellen. Vóór zijn pensionering had hij een bedrijf in landbouwmechanisatie, was jarenlang de wereld over gereisd en was tientallen malen in Nederland geweest waar hij op tentoonstellingen had gestaan. Negen jaar terug had hij de zaak van de hand gedaan en was zich gaan toeleggen op het fokken van paarden, waarvan hij er inmiddels zeventig heeft. Het ging hem daarbij vooral om de melk, waaraan bijzondere eigenschappen moeten worden toegedicht. Hij zelf had via een transfusie hepatitis opgelopen. Een aantal jaren terug was zijn lever er zo slecht aan toe hij zelfs niet meer in aanmerking kwam voor een levertransplantatie. Na drie maanden paardenmelk drinken was zijn conditie sterk verbeterd en kon hij alsnog een levertransplantatie ondergaan. Van dat moment af aan heeft hij zich helemaal op de paarden en op paardenmelk gericht. Hij begon een fokkerij en zocht contact met onderzoekers op gebied van probiotica. Men ontdekte dat paardenmelk een variëteit aan goede bacteriën bevat, maar ook dat het nog véél beter kan. Paarden die op grote hoogte leven hebben een veel grotere diversiteit aan goede bacteriën in hun melk dan paarden die in een gecultiveerde omgeving bivakkeren. En van het verbeteren van de samenstelling van de melk en het zoeken van nieuwe toepassingen, had hij nu zijn levenswerk gemaakt. Omdat zijn paardenfarm bijna op onze fietsroute lag, stelde hij voor om de fietsen na afloop bij zijn farm af te leveren. Wij zouden dan niet het laatste stuk door de stad hoeven fietsen en hij zou ons met de auto terug naar de camping brengen.

Zo gezegd, zo gedaan en om zes uur melden we ons bij de paardenfarm. We krijgen een rondleiding en maken kennis met een grote verscheidenheid van producten. Van lotions via zeep, crèmes tot uiteraard ook de extracten van paardenmelk. Allemaal in mooie verpakkingen en met wervende teksten op de folders. Hij laat ons zijn bescheiden productiefaciliteit zien en vertelt dat het meeste elders wordt gemaakt. En die fietsenverhuur? Die is hij er maar bij gaan doen en hij wil ook op dat gebied gaan uitbreiden met de verkoop ervan. Ons wordt een aantrekkelijke prijs in het vooruitzicht gesteld voor de Italiaanse topproducten die hij wil gaan importeren. En zo is het verhaal van de e-bike huur weer rond.

Dag 15 – Zaterdag 14 september – Via Castellfollit naar Besalú.

Camping Les Tries van Olot is op zich niet slecht, maar van een echt campinggevoel is geen sprake. Langs de camping ligt een drukke weg en vanuit de omgeving ruikt vooral Aukje allerlei luchtjes die ze op het platte land niet gewend is. Onze inschatting is dat de camping van Besalú wat dat betreft beter zal scoren en nu we toch aan een rustdag toe zijn kunnen we er beter direct naar toe gaan. We rijden eerst naar het centrum van Olot voor de boodschappen en na de koffie gaat het richting Besalú. Op weg erheen komen we vlak langs het middeleeuwse plaatsje Castellfollit dat ook het bezichtigen waard moet zijn. Castellfollit ligt op de rand van een rots, waarbij in de diepte de Riu Fluviá stroomt. We parkeren de camper in het centrum en lopen eerst met een boog omlaag om de bebouwing op de rotspunt goed te kunnen zien. Daarna doorkruisen we te voet de verschillende smalle straatjes, totdat we aan het eind op een uitzichtpunt komen vanwaar je de omgeving mooi kunt zien. Zeer strategisch ook en ook volgens de informatie was dit dorp met minder dan duizend inwoners het punt waarop tijdens de Spaanse onafhankelijkheidsoorlog in 1809 een leger van Napoleon werd verslagen. Nadat we alles hebben gezien rijden we het laatste stuk naar de camping. De camping ligt hemelsbreed dichtbij het stadje Besalú, maar om op de camping te komen moeten we langs een deels onverharde kronkelweg van drie kilometer lang. Een mooie en rustig gelegen camping waar het nu nog even niet rustig is vanwege de Spanjaarden die er het weekend vieren.

Dag 16 – Zondag 15 september – Zondagsrust op de camping.

Vandaag dus even rustig aan. Nou ja, rustig aan? Aukje heeft haar oog laten vallen op de wasmachine van de camping, het bed moet verschoond enz. en ik moet de opgelopen achterstand op het weblog zien in te halen. En dan is er nog de Spaanse les natuurlijk, want bij het gros van de Spanjaarden waar we mee in aanraking zijn gekomen kunnen we alleen kiezen uit de opties: Catalaans of de officiële Spaanse taal, het Castilliaans.

Dag 17 – Maandag 16 september – Besalú verkennen.

Dé toeristische trekpleister hier in de buurt is het Middeleeuwse Besalú. Vandaag sluiten we ons aan bij de meute en gaan we ook op onderzoek uit. Vóórdat we in het stadje zijn moeten we nog wel zo’n drie kilometer vanaf de camping er naartoe wandelen en straks op de terugweg natuurlijk ook zo’n afstand. We komen vandaag dus wel weer aan onze lichaamsbeweging en dat terwijl de temperatuur deze dagen aardig richting de dertig graden klimt. Besalú ligt op hoogte langs de rivier de Riu Fluviá en werd vanaf de zuidzijde met een hoge muur goed beschermd. De toegang vanaf die kant tot het stadje ging via een hoge brug, waarvan er in de loop der tijd verschillende exemplaren zijn gebouwd. De huidige was tijdens de Spaanse burgeroorlog gesneuveld, maar gelukkig daarna weer in volle glorie hersteld. Het vormt dé blikvanger van het stadje met vlak erachter een mooi maar wel klein historisch centrum. Vanwege het toerisme wemelt het van de restaurantjes en andere neringdoenden, maar dat is tegenwoordig haast onvermijdelijk. De Aziatische toeristen lijken het stadje nog niet te hebben ontdekt. We volgen de plattegrond van de VVV en lopen kriskras door de straatjes waarbij je een paar eeuwen terug waant. Zodra je even buiten het centrum komt ziet het er plots heel anders uit en valt de haveloze toestand waarin veel huizen verkeren op. Voordat we de terugweg aanvaarden strijken we neer op het terras van een restaurantje zodat we de warme maaltijd al in onze buik hebben zodra we thuiskomen.

Dag 18 – Dinsdag 17 september – Schuilen voor de warmte.

Vanmorgen staat de zon al vroeg op de camper en het belooft dus weer een warme dag te worden. Op ons programma staat een rondwandeling waarbij er voor ons doen flink wat hoogtemeters moeten worden overwonnen met bovendien een steile klim. Nadat we even naar alternatieven hebben gezocht besluiten we er voorlopig een wandelloze dag van te maken. Wellicht kunnen we in de vooravond nog even onze benen strekken. Even later komt Aukje met een lumineus idee: we draaien de camper een kwartslag. Dan staat de zon vooral op de zijkant van de camper en krijgen we wat extra schaduw erbij. De downside is dat de camper toch wel scheef komt te staan. Daar is wel wat aan te doen, maar daar vinden we het inmiddels ook al te warm voor. Tijdens de koffie meldt Aukje dat de temperatuur in de schaduw inmiddels is opgelopen tot 32,5 graden, terwijl het warmste deel van de dag nog moet komen.

Dag 19 – Woensdag 18 september – Liever de lucht in.

Toen we vorige week zondag een rondwandeling vanaf camping Lava nabij Santa Pau maakten, kwam ons plots een auto met aanhangwagen tegemoet, waarop de mand met branders van een heteluchtballon zichtbaar was. Het was nabij de thuisbasis van een bedrijf dat voor liefhebbers ballonvluchten verzorgt. Dat bracht Aukje op het idee om een oude wens van haar in vervulling te laten gaan: een vlucht met een ballon. En mooier dan vanuit de lucht kun je de vulkanen van de  Garrotxa niet bekijken. Nu nog even zorgen dat het ook gaat gebeuren en dat blijkt nog geen sinecure. Natuurlijk ben je afhankelijk van het weer en er moet ook plek zijn in de ballonmand, maar het lastigste is nog het boekingsproces. Maar uiteindelijk lukt het om voor vandaag af te spreken en dat komt ons goed uit, want we zijn dan juist op weg naar de volgende etappeplaats van onze vakantie. Wel vroeg uit de veren, want er wordt vanwege de onstabiliteit in de lucht, alleen ’s morgens vroeg gevlogen. Met de wekker op vijf uur lukt het in het donker om ruim op tijd de locatie in het bos bij de Volcan Croscat te vinden. Vanaf zeven uur gaat men aan de slag en begint men de ballon op te blazen. Wij krijgen intussen een bakkie koffie en om half acht gaan we de lucht in. Het is nog schemer en even later zien we de zon voorzichtig boven de horizon komen. Naarmate die hoger komt wordt de lucht helderder en wordt het zicht steeds beter. Met een vaartje van ongeveer twintig kilometer per uur trekken we op duizend meter hoogte over het vulkaanlandschap en dienen verderop de bergkammen zich aan. Werkelijk spectaculair en tegelijkertijd ook heerlijk rustig. Halverwege de vlucht worden de flessen cava ontkurkt en wordt er getoast op dit hoogtepunt van de ochtend. De eerste keer in ons leven dat we 's morgens om acht uur al aan de drank zijn. Na ongeveer anderhalf uur wordt de landing ingezet. We komen uiterst zacht op de grond waar de ophaalploeg zich al heeft gereedgemaakt. De ballon legen, opvouwen en samen met de mand in twee aanhangwagens terug op weg naar de thuisbasis. Daar volgt nog een ontbijt in Catalaanse stijl, waarna we afscheid nemen en op weg gaan naar onze bestemming van vandaag: de camping nabij Banyoles.

Wat er zoal bij een ballonvlucht komt kijken

Voor het veilig vliegen met een heteluchtballon moet je stabiel weer hebben. Naar men zegt is de Garrotxa een erg geschikt gebied om te vliegen. Het bedrijf dat de vluchten aanbiedt geeft aan dat er vrijwel het hele jaar gevlogen kan worden, al is men juist als wij informeren nogal terughoudend om vooraf toezeggingen te doen. De ballon waar wij vandaag de lucht mee in zijn gegaan kan ongeveer zestien passagiers vervoeren. Nadat de ballon op de grond is uitgevouwen wordt er met een krachtige ventilator lucht in geblazen, waarna de ballon wat begint te bollen. Als de ballon zich voldoende heeft opgericht kunnen de branders die boven de mand zijn bevestigd worden aangestoken, zodat er hete lucht in de ballon wordt geblazen en deze recht boven de mand komt. In de ballon bevinden zich een viertal grote gascontainers, maar om die te sparen wordt er eerst een grote gascontainer die buiten de mand op de grond staat gebruikt. Het geheel van ballon, mand en passagiers weegt ruim twee ton. De mand wordt intussen met een lijn aan een vast punt (in ons geval een auto) vastgemaakt, om te voorkomen dat de ballon er onverwacht vandoor gaat. 

Eenmaal met passagiers aan boord en losgemaakt van de auto, gaat de ballon langzaam de lucht in. Eerst recht omhoog, totdat de wind de ballon pakt en we met de windrichting meedrijven. Wij gingen vandaag tot ruim duizend meter hoogte. Volgens de piloot wordt er, afhankelijk van toestemming van de luchtverkeersleiding, tot ongeveer 1500 meter hoogte gevlogen. Naar verluidt heeft men in een ballon geen last van hoogtevrees. Tijdens de vlucht is het een periodiek spel van langzaam zakken en weer even de branders aan, die met brullend geluid de lucht in de ballon verwarmen zodat deze weer omhoog gaat. Het is opvallend dat er niet in een rechte lijn wordt gevolgen. Op verschillende hoogten is de windrichting anders en kan het voorkomen dat je een heel andere richting uitgaat. Wij legden tijdens onze vlucht een traject af in de vorm van de letter J. Ook de snelheid is niet constant en varieerde tijdens onze vlucht tussen de drie en de dertig kilometers per uur. De mand draait vrijwel constant langzaam in de rondte zodat je steeds een wisselend uitzicht hebt. Met gebruik van de moderne navigatie en communicatie hulpmiddelen van tegenwoordig zorgt de ophaalploeg ervoor dat ze tijdig bij de landingsplaats staan. Wij landden vandaag in een stoppelig maïsveld, maar daar kan de ballon tegen. De ballon gaat ongeveer 600 vluchten mee. Zodra de mand de grond raakt wordt zo snel mogelijk een lijn vastgemaakt, maar de mand kan bij de landing wel stuiteren en/of kantelen. Door de piloot kan met een paar lijnen de bovenzijde van de ballon worden geopend, waardoor de warme lucht er na de landing snel uit kan. Ook aan de zijkanten van de ballon kunnen ventilatiegaten worden geopend. Met drie mensen en wat hulp van de passagiers kunnen ballon en mand binnen een kwartier weer zijn ingepakt.

Wij vervolgen hierna onze rondwandeling rond het meer, waarbij we gelukkig de meeste tijd in de schaduw van bomen kunnen doorbrengen. Zo midden op de dag is de temperatuur al weer rond de dertig graden. Na een tocht van ongeveer vier uur komt de camping weer in zicht waar we ons gelukkig prijzen met het bladerdek dat boven onze kampeerplek aanwezig is.

Langs deze paden naar de Puig Carlá (links)

Het meer en aan de overkant Banyoles vanaf Puig Carlá

Dag 22 – Zaterdag 21 september – Vertrek richting Barcelona.

Vandaag gaan we naar een camping even ten zuiden van Barcelona. Ons reisdoel is Camping Tres Estrallas even ten zuiden van El Prat. Aanstaande week vliegt Martien even terug naar Nederland voor een checkup bij de dokter. Vanaf de camping is het niet ver naar het vliegveld en zijn er goede verbindingen met de Barcelona. Sinds gisteravond regent het en ook voor vandaag wordt nog flink wat water verwacht. De reisdag van vandaag komt dus niet slecht uit, al rijden we natuurlijk liever met goed weer. Het wordt een rit van ruim twee uur met onderweg in Olot nog een stop om de boodschappenvoorraad aan te vullen. Tegen vier uur melden we ons bij de camping en het eerste wat opvalt is de strenge bewaking aan de poort. We mogen zelf een plekje uitzoeken en vinden er een met ruimte en privacy op een uithoek van de camping. Bij nader inzien volgens ons de beste plek die nog beschikbaar is en vermoedelijk over het hoofd gezien door andere campinggasten. Bijkomend voordeel is dat we zo ver als mogelijk verwijderd zijn van de toch wel lawaaiige snelweg en een niet fris ruikend afwateringskanaal. We staan een beetje verscholen achter een aantal ‘ecologische domo’s’, dit zijn een soort stenen iglo’s met een Spartaanse inrichting. Met de zee binnen handbereik zijn we dik tevreden met ons verworven plekje. Bij het inschrijven krijgen we een polsbandje om zoals je in een pretpark wel eens aantreft. Het is een grote camping en dichtbij een grote stad, wellicht de reden voor de stringente bewaking en de polsband markering.

Dag 23 t/m 27 – Zondag 22 t/m donderdag 26 september – Even plaats rust.

Van deze periode een karig verslag. Martien op reis en Aukje die ‘het fort’ bewaakt en zich intussen nuttig maakt op huishoudelijk gebied en met het plannen van het vervolg van onze vakantie. De temperatuur speelt haar daarbij wel een beetje parten. Zo tussen de 25 en 30 graden is geen uitzondering en als dan ook nog even de wind wegvalt verlang je stiekem naar wat koelte.

Dag 28 – Vrijdag 27 september – Knopen tellen en daarna doorhakken.

Het was de bedoeling om vanuit camping Tres Estrellas ook Barcelona te bezoeken. Barcelona ligt immers maar op zo’n twintig kilometer afstand en er zijn volop mogelijkheden om er met openbaar vervoer naar toe te reizen. Dat zou inhouden dat we nog een paar nachten extra aan ons verblijf gaan toevoegen. En daar zat nu net een deel van de kneep. De camping is lawaaiig vanwege vliegverkeer en de snelweg, dat wisten we vooraf al. Waar we in de loop van de week steeds meer mee werden geconfronteerd was de stank van het naast de camping afwaterende open riool en ook de riolering op de camping doet daar vrolijk aan mee. Een en ander wel sterk afhankelijk van temperatuur, wind en windrichting en die was in het begin van week nog gunstig. De laatste dagen was het echter geen pretje en het is voor ons onbegrijpelijk hoe langkampeerders met hun vaste caravanplaats voor deze camping kiezen. Een ander punt is de hoge temperatuur van de laatste tijd. Ook deze week ging het kwik geregeld richting de dertig graden en dan is het in het centrum van Barcelona helemaal snikheet. Dit bij elkaar deed ons besluiten om het programma om te gooien en het bezoek aan Barcelona naar later in deze vakantie te verplaatsen. En dan natuurlijk vanaf een beter ruikende camping. Dit alles maakt dat we vandaag dus weer gaan rijden en wel naar de camping in Begur. Deze gaat binnenkort sluiten, maar stelt ons nu nog even in de gelegenheid om in de omgeving ervan een wandeling te maken. Vandaar dus weer ruim 160 kilometer rijden met daarbij natuurlijk weer even boodschappen doen, want de laatste bevoorrading dateert ook alweer van een weekje terug.

Onderweg naar Begur, de lucht betrekt

Dag 29 – Zaterdag 28 september – Een kustwandeling vanaf de camping.

Begur en ook de camping waar we nu verblijven, liggen op ongeveer anderhalve kilometer van de kust. Vandaag kunnen we onze eerste kustwandeling van deze vakantie maken en de grillige Costa Brava leent zich daar goed voor. Vanaf de camping klimmen we eerst een stukje, waarna we een prachtig uitzicht krijgen op zowel de kust als de zee. Getuige de vele villa’s die tegen de heuvels zijn gebouwd is goed te zien dat hier niet het armste deel van de bevolking is neergestreken. Na nog een pittige klim over een rotspartij dalen we af en volgen daarna het GR-kustpad. We komen uit bij een druk bezocht strand. Het is weekend en met dit prachtige weer trekken ook de Spanjaarden massaal naar de kust. Het kustpad verder volgend moeten we steeds pittig omhoog en weer omlaag om een volgend strandje te bereiken. Met deze temperatuur een uitputtende bezigheid. Als we eindelijk de kust achter ons laten en richting het stadje Begur gaan moet er pas echt flink worden geklommen. Er lijkt voorlopig geen einde aan de klim te komen en mijn conditie is nog niet van dien aard dat ik steile hellingen gemakkelijk aankan. Na de lunchpauze kiezen we daarom voor een shortcut richting de camping en komen na vier uurtjes wandelen weer terug bij onze thuisbasis.

Dag 30 – Zondag 29 september – Jammer, maar alweer verkassen.

Letterlijk een verademing, deze camping. Jammer dat we vandaag al weer moeten vertrekken vanwege de seizoensluiting. Rust en frisse lucht zijn toch ingrediënten die het leven veraangenamen, zo hebben we de afgelopen dagen gemerkt. Ons plan is om naar een camping te verhuizen die voorlopig nog wel open blijft en dat wordt de camping nabij het plaatsje Pals ongeveer acht kilometer verderop. Op weg er naar toe maken we een stop in het centrum van Begur om het kasteel te bekijken en nog een rondwandeling te maken. Het kasteel heeft een parkeerplaats en door daar te parkeren dachten we een leuk plaatsje voor zowel het kasteelbezoek als de daarop volgende rondwandeling te hebben gevonden. Dat pakte helaas anders uit. De toegang tot de parkeerplaats gaat steil omhoog en door smalle straatjes waarbij borden aangeven dat in dit gebied alleen door bewoners mag worden gereden. Het verbod negerend wordt bij de parkeerplaats aangekomen duidelijk dat deze niet op campers is berekend. Voor straf moeten we flink manoeuvreren en langs een supersteile helling omlaag om weer op de normale weg te komen. Verderop vinden we wel een geschikte plek en vandaar gaan we te voet de heuvel op naar het kasteel. Het kasteel stamt uit de elfde eeuw en biedt een prachtig uitzicht over de omgeving. Tijdens de Napoleontische oorlog in 1810 is het verwoest en nu rest alleen nog een ruïne. 

Na het korte kasteelbezoek maken we een rondwandeling naar het noordoosten, via het strand van Platja de Sa Siera en daarna langs de kust richting het zuiden. Opnieuw een mooie wandeling maar wel een stukje lichter dan die van gisteren. Ditmaal geen klauterwerk maar geleidelijk verlopende brede paden. Na afloop rijden we het laatste stukje naar camping Mas Patoxas waar we tot onze verassing te woord worden geholpen door Nederlands sprekend personeel van de receptie.

Zondag...stranddag, Platja de Sa Riera (genoemd naar het riviertje dat in het midden van het strand in zee uitmondt)