Dag 1 – Dinsdag 18 februari – Met het vliegtuig er heen.

Onze eerste vakantiedag is zoals gebruikelijk een reisdag. Maar omdat we vandaag vliegen, gaat het er wel anders aan toe dan wanneer we met de camper op pad gaan. We zijn gewend om ‘van alles en nog wat’ mee te nemen als we voor langere tijd met de camper reizen. Ons leven onderweg lijkt wat comfort betreft dan ook in veel opzichten op dat van thuis. Dat is bij een vliegreis wel anders. Ondanks goed opletten bleken onze koffers vlak voor vertrek toch te zwaar, zodat er nog wat ‘last minute’ aanpassingen moesten worden gedaan. Vervolgens met de koffers te voet op weg naar de bushalte waar de bus juist een paar minuten eerder vertrokken bleek. Gelukkig verliep de rest reis van de reis op rolletjes. Volgens schema arriveerden we op tijd op Gran Canaria en ook de huurauto was snel geregeld. Inmiddels begon het al donker te worden. Nu nog even het halve eiland rond met onderweg een stop voor de boodschappen voor vanavond en het ontbijt van morgen. Om kwart voor negen lokale tijd melden we ons bij beheerder/eigenaar Señor Sancho die ons snel in het donker naar ons huisje bracht. Na een korte uitleg vertrok hij weer met de woorden: ‘jullie zien het morgen allemaal wel in het echt’.

Dag 2 – Woensdag 19 februari - Even bijkomen.

We hebben vannacht goed geslapen en wanneer we rond negen uur onze ogen openen, zien we door het raam een groen tapijt hangen. Het blijkt de overzijde van de Valle de Agaete, het dal waar we vanuit ons huisje op uitkijken. Met het zonnetje er al vroeg bij, geen verkeerde manier om wakker te worden. Na het opstaan inspecteren we ons vakantiehuisje. Het is oud en eenvoudig ingericht maar ook tamelijk groot. Niet iets dat we zelf op dezelfde wijze zouden bouwen en inrichten, maar als vakantiehuis kan het er dik mee door. 

Na dit voorval inspecteren we de buitenboel, wat een beter oordeel oplevert. Een heerlijk overdekt terras en nog een zitje in de mooie tuin vol cactussen en bovendien volop privacy. Samen met het uitzicht over de vallei brengt dit ons snel in vakantiestemming. In de loop van de dag rijden we naar de supermarkt waar we gisteravond al zijn geweest. Met de nu ingeslagen voorraad kunnen we de volgende dagen wel doorkomen. Aan de overkant van de weg langs onze casita bevindt zich een lokaal restaurant, hoewel het bord aangeeft dat de keuken 'internationaal’ is. Voor onze het sein om het restaurant vanavond te testen, zodat de kookpannen vandaag in de kast kunnen blijven.

Dag 3 – Donderdag 20 februari – Te voet naar San Pedro.

Verder de vallei in ligt op ruim één kilometer afstand het dorpje San Pedro. Hier is een koffieplantage die kan worden bezocht. Daarnaast is er een oud gedeelte van het dorp waar volgens opgave de straten ‘niet geasfalteerd’ zijn. Voor vandaag een mooie aanleiding om mee te beginnen. Te voet erheen is op zichzelf al de moeite waard vanwege het uitzicht op het dal en op de bouwsels die men in de vallei heeft gemaakt. In San Pedro wordt onze aandacht getrokken door een horde kinderen die op het schoolplein een show opvoeren, waarbij ze in allerlei buitenissige outfits zijn gehuld. Voor de kinderen leuk, maar nog meer voor de ouders en voor ons ook natuurlijk. 

Na dit schouwspel zien we aan de overkant de entree van de koffieplantage. Een mevrouw geeft aan dat de plantage alleen onder haar begeleiding kan worden bezocht. Daarvoor moet voldoende belangstelling zijn. Maar tot die zich heeft aangediend kunnen we eerst koffie drinken. De koffie, aangevuld met zelfgebakken koekjes, een flesje water en ander lekkers dat zij ons voorzet, is bij de prijs van de rondleiding inbegrepen. Nadat we alles naar binnen hebben gewerkt start de rondleiding. Deze is in het Spaans, maar we begrijpen er uit dat alle bonen met de hand worden geplukt. Van elke 7 kg geplukte bonen blijft er, na het drogen en het pellen, het branden en malen nog maar 10 procent over. Dat verklaart dan ook de prijs, die evenals die van de andere streekproducten die zij ook in haar winkeltje verkoopt, niet mals is. Naar het schijnt is de Valle de Agaete de enige plek in Europa waar koffie wordt geteeld. 

Na de rondleiding gaan we op zoek naar het dorp zonder geasfalteerde straten, Vecindad de Enfrente. Dat blijkt vlakbij en het is tegen de steile hellingen van de vallei gebouwd. Het is er zó steil dat het alleen via smalle steegjes, voorzien van trappen of keien met cement ertussen kan worden ‘beklommen’. De reden dus waarom er niet is geasfalteerd. Een goede inloopoefening voor ons en ook leuk om te doen, want bij elke bocht is er wel iets verrassends waar we ‘een beetje zoals de Van Rossems’ commentaar op leveren. Na helemaal boven te zijn geweest, dalen we weer af naar de doorgaande weg in San Pedro en vandaar terug naar ons vakantieonderkomen.

Dag 4 – Vrijdag 21 februari – Een conditietest.

Vanuit de vallei waaraan ons huisje ligt, klinkt dag en nacht een kakofonie van geluiden omhoog. Vogels, pluimvee en soms ook honden doen hun best om hun domein af te palen. Wij vinden het wel leuk, maar dat veranderde afgelopen nacht even toen een paar pauwen van zich lieten horen, en dan ben je wel meteen wakker. Het voorval duurde gelukkig maar kort zodat we daarna weer snel de slaap te pakken hadden. Voor vandaag staat de eerste rondwandeling op het programma en dat is direct een pittige. Om half elf vertrekken we te voet vanuit onze casita richting San Pedro, waar we gisteren ook zijn geweest. Vandaar zoeken we een pad dat ons aan de overzijde van de vallei de bergen in voert. Het dubbele aantal hoogtemeters dan gewoonlijk maakt dat we het rustig aan doen en na de nodige stops de top van de Montaña Bibique op 650 meter hoogte bereiken. Een prachtig uitzicht over het dal, het stadje Agaete en de hele noordwest punt van het eiland is onze beloning. Vandaar volgen we een pad langs de berghelling richting Agaete dat golvend omhoog en omlaag gaat. Vooral als het pad omlaag gaat is het daarbij oppassen geblazen. De lava, waar vrijwel geheel Gran Canaria uit bestaat, is tot fijn gruis vermalen en maakt dat je gemakkelijk onderuit glijdt. Nabij Agaete wordt het pas helemaal slim, steil omlaag en gruis, een combinatie die maakt dat we maar langzaam dalen en daarbij elkaar ondersteunen. Vanaf Agaete gaat de route door de vallei terug naar onze casita waar we pas na vijven arriveren. Een prachtige maar toch wel uitputtende tocht zit er op.

Dag 5 – Zaterdag 22 februari – Een dag met van alles wat.

Vanmorgen eerst even rustig aan met wat huishoudelijke beslommeringen. Zo komt casita eigenaar Sancho op visite die we gelijk naar het hoe en waarom van onze douche vragen. Hij is het met ons eens dat deze onder de maat is, maar komt op de proppen met een verhaal over een mevrouw van Finse komaf die van de hoed en de rand zou weten. Het zou iets te maken hebben met een pomp en leidingen die zouden kunnen springen. Niettemin gaat hij proberen er voor de resterende periode iets er aan te laten doen. We zijn benieuwd. In de tussentijd behelpen we ons met een vooraf gevulde bak met warm water die we ‘á la Johannes de Doper’ over ons heen gieten. In de middag rijden we naar Agaete waar in de Hortus Botanicus vroeger kunstenaars met elkaar debatteerden. Niet spectaculair, maar voor 1,50 euro toch een leuk uitje. Daarna rijden we door naar de supermarkt voor nog wat aanvullende inkopen. We ontdekken vlakbij de Mercadona en Lidl nog een grote Hiperdino en ook nog een Chinese Bazar. Kortom, met meer spullen dan gepland vangen we de thuisreis naar onze casita aan. Het weer is de afgelopen dagen wisselend, maar verder prima geweest. De eerste twee dagen rond de twintig graden maar wel met aardig wat wind. Gisteren prima wandelweer en vandaag is het zonnig met zo’n 24 graden. Tegen de avond trekt de lucht dicht en steekt er een zwoele wind op. Dat is de Sirocco die vanuit de Sahara woestijnzand aanvoert, de z.g. La Calima, die voor dit weekend is beloofd.

Dag 6 – Zondag 23 februari - Ophokken met commotie.

Gisteravond en vooral vannacht bezorgde de Calima ons wat overlast. Eerst een vlagerige wind en daarna werd de lucht licht oranje van het Sahara zand. Of dit alles nog niet genoeg was brak er gisteravond op zo’n 25 km bij ons vandaan een bosbrand uit, waardoor enkele dorpen uit voorzorg moesten worden ontruimd. Zwoel buiten, maar door het stof in de lucht was binnenblijven het devies. Maar ook binnenshuis liep het anders dan gewenst. Net toen de eieren de koekenpan in moesten viel de stroom in de keuken uit en even later zaten zowel de buren als wij helemaal zonder stroom. Geen ramp natuurlijk, maar het moest niet te lang duren want in een ontdooide koelkast hebben we ook geen trek. Natuurlijk onze huisbaas geapped en señor Sancho liet weten dat hij de tuinman langs zou sturen om een en ander na te kijken. Wij wachten, maar geen tuinman natuurlijk. Intussen was de stroomvoorziening al weer gedeeltelijk hersteld, maar niet nog in de keuken. Dat betekent: niet koken en geen warm water voor de afwas en de douche. Bij navraag liet Sancho weten dat de tuinman voor onze deur had gestaan, maar dat hij ons niet wilde storen… nou zeg! Op aanwijzing van Sancho kon ik zelf de groepenkast vinden en de schakelaar resetten, probleem opgelost…. zo dachten wij. Tegen etenstijd bleek de keuken alweer zonder stroom en nu zou Sancho weer iemand proberen op te trommelen om de zaak te onderzoeken. En warempel, er kwam een alleen Spaans sprekende man die na onderzoek uitkwam op een stopcontact in de keuken. In de lasdoos erachter bleek het een rommeltje met losse en verbrande draden en kortsluiting tot gevolg. Zo goed en zo kwaad het ging knoopte hij de boel weer aan elkaar en vanaf dat moment doet alles het weer. Behalve de douche natuurlijk, maar daar komt morgen een Finse vrouw naar kijken… is ons beloofd.

Dag 7 – Maandag  24 februari – Charco de Azul.

Afgelopen nacht kleurde de lucht opnieuw oranje, maar vanochtend lijkt het weer zich te beteren. Dat kan ook worden gezegd van de familie Pauw. Maakten ze een paar dagen terug ons met luide schreeuwen wakker, vanmorgen om half negen kwam de hele club zonder geluid te maken op ons terras paraderen om ons tot opstaan te manen. En tot besluit deden ze er nog een dansje bij. 

Na zo’n twintig minuten klimmen door een weelderige natuur bereiken we de waterval, die vanwege de droogte op het eiland momenteel niet meer water geeft dan onze douche. Net als we denken niet verder te kunnen, zien we een steil pad dat omhoog voert. Wel pittig klimmen en klauteren geblazen, maar als beloning komen we bij de ‘bron’ van de waterval waarvandaan we na een pauze weer terug wandelen naar El Risco. In het plaatselijke restaurantje eten en drinken we nog wat voordat we de kronkelige thuisreis aanvaarden.

Na het museumbezoek bekijken we de binnenstad waar het met het prachtige weer van vandaag gezellig druk is en men de straatjes tot eetgelegenheden heeft omgetoverd. Daar bezoeken we ook het museum van Antonio Pádron, een lokale schilder uit de jaren vijftig van de vorige eeuw en wiens stijl doet denken aan die van Picasso. In afwachting van het carnaval dat vanaf vier uur op het centrale plein van het stadje moet plaatsvinden, schuiven we zelf ook maar aan voor een maaltijd op straat. Met carnavalsoptochten hebben we in Spanje niet zulke goede ervaringen en dat blijkt nu ook weer het geval. Pas na vijven komt er wat leven in de brouwerij en flaneert vooral de jeugd over het plein. De muziek laat nog wat langer op zich wachten en wat betreft een optocht of zo moeten we het stellen met een stel luid trommelende muzikanten en een disco. Mogelijk dat het in de loop van de avond pas goed los gaat, maar wij wachten dit niet af en zoeken onze auto weer op om de thuisreis te aanvaarden. Daar aangekomen test Aukje de douche: ‘Veel beter !’ is het oordeel, dus dat hoofdstuk kunnen we ook afsluiten.

Dag 9 – Woensdag 26 februari – De Pico de Bandama en de Caldera de Bandama.

Aan de oostkant van het eiland, op zo’n vijftig kilometer rijden, ligt een combinatie van een berg en een enorme vulkaan krater. Na een klein uurtje rijden klimmen we, door een paar rondjes langs de kegelvormige berg te rijden, naar de top van de Pico de Bandama. Vanaf de top op 569 meter, hebben we een prachtig uitzicht op onder meer de hoofdstad Las Palmas en de wijde omgeving. Pal naast de berg ligt de Caldera de Bandama, met een diameter van 1 km en een diepte van 200 meter. Ook die kun je vanaf de top van de berg natuurlijk prachtig bekijken. Vervolgens rijden we een stukje omlaag en parkeren de auto bij het restaurantje van Casa Paco. Naast het restaurant begint een wandelroute die naar de bodem van de krater leidt, maar ook een route die over de rand van de krater gaat. Wij kiezen voor de laatste. Enerzijds omdat de route die de krater in gaat, vanwege vulkaangruis toch wel wat lastig lijkt. Maar ook omdat we vanaf de kraterrand mooie uitzichten hebben. Ook de route over de rand van de krater blijkt uitdagend genoeg, omdat deze beurtelings fiks daalt en stijgt en deze ook is voorzien van materiaal waardoor je gemakkelijk onderuit gaat. Niettemin bereiken we na ongeveer twee uur wandelen weer veilig onze auto. Nog een uurtje later zijn we weer thuis en kijken terug op een zeer geslaagde dag met prachtig weer erbij.

Dag 10 – Donderdag 27 februari – Naar de hoogste berg van het eiland.

De Pico de las Nieves is met 1949 meter de hoogste berg van Gran Canaria en ligt ongeveer in het midden van het eiland. Hemelsbreed is dat maar op zo’n 20 kilometer vanaf ons verblijf vlakbij de kust. Met de auto erheen gaat langs een enorm kronkelige weg van 49 km en vergt volgens de TomTom bijna anderhalf uur. Gelukkig is het asfalt goed en is onze auto voorzien van een automaat, maar dan nog vinden we het welletjes zodra we de parkeerplaats van Llanos de la Pez bereiken. Vanaf hier maken we een rondwandeling die ons ook over de top van de berg voert. We treffen het vandaag met het weer, want het kan koud en mistig zijn op de top. Op weg erheen reden we eerst een stuk in de wolken, maar verderop brak de lucht open en bleef het de rest van de dag onbewolkt. Onderweg tijdens een stop op een uitkijkpunt en op de Pico de las Nieves genieten we daarom van prachtige vergezichten. Maar met eigen ogen zie je die veel mooier dan de foto's laten zien. Na een mooie wandeling van ruim drie uur aanvaarden we de thuisreis. Opnieuw een stevig potje bochten rijden natuurlijk, en nu over het algemeen naar omlaag. Tegen zevenen komen we pas thuis en als beloning zoeken we vanavond het restaurant aan de overzijde van de weg op.

Uitzicht vanaf Mirador Pico de los Pozos met Roque Nublio (links) en Roque Bentaya (rechts). Op de achtergrond de Pico del Teide op Tenerife

In de loop van de tijd zijn ze bedekt geraakt met ander materiaal en jarenlang aan de vergetelheid toevertrouwd geweest. Totdat in de loop van de vorige eeuw de graven opnieuw werden ontdekt en deels zijn opgegraven en gereconstrueerd. Tijdens ons bezoek aan de site die mooi is uitgewerkt, raken we toch wel onder de indruk ervan. Kortom een bezoek zeker de moeite waard. 

Daarna lopen we terug naar het centrum en zoeken een paar andere culturele ‘hoogtepunten’ van het stadje: Casa de la Cultura en Museo de la Rama. Beiden blijken helaas gesloten en dus rijden we naar het havenplaatsje Puerto de las Nieves, dat op een paar kilometer afstand van Ageate ligt. Hier maken we een wandeling langs de boulevard, door het plaatsje en vooral ook langs het havenfront met talloze restaurantjes. Zodra we bij een van de restaurantjes stil houden, worden we aangesproken door een in België geboren Canarische restauranthouder, en die ons een heerlijke vismaaltijd weet voor te zetten. En passant doet de restauranthouder zijn best om ons in de toekomst in een van de appartementen van zijn vriend onder te brengen. Spotgoedkoop, voor maar 500 euro per maand voor twee personen. Wij wandelen na het eten nog even langs de vissershaven en zoeken daarna de auto weer op. Een leuk havenplaatsje dat wel, maar wij zien ons daar in de toekomst niet in een, weliswaar spotgoedkoop, appartementje terugkomen.

Dag 12 – Zaterdag 29 februari – Naar de heilige rots.

Ons hoofddoel voor vandaag is een bezoek aan de Roque Bentayga. Deze rots was, evenals de Roque Nublo, een heilige plaats voor de oude Canariërs, de Guanchen. Beide rotsen liggen in de buurt van de Picos de Los Nieves en dus moeten we vandaag ook weer een fikse autorit maken. Over het weer hebben we ook vandaag niet te klagen, een lekkere temperatuur en weinig wind. Maar ook nevelig, zodat de foto’s er wel wat onder lijden. We parkeren bij het bezoekerscentrum aan de voet van de rots en gaan daar eerst wat informatie inwinnen. Roque de Bentayga en Roque Nublo zijn de basalten schoorstenen van oude vulkanen in de Caldera van Tejeda. Doordat het zachtere materiaal in de loop van miljoenen jaren is geërodeerd en is verdwenen, zijn alleen de rotsen nog overgebleven. Roque Bentayga was ook de plaats waar een bloedige veldslag heeft plaatsgevonden bij de verovering door de Spanjaarden. De bevolking wist de veel moderner bewapende Spanjaarden gedurende 15 dagen te weerstaan, onder meer door het gericht werpen van stenen en daarmee een ware steenlawine te veroorzaken. Pas nadat de Spanjaarden versterkingen lieten aanrukken wist men de Guanchen te verslaan. Vanaf het bezoekerscentrum gaan we verder voor een vrij gemakkelijke klim tot aan het punt waar de Guanchen indertijd een 3 meter hoge verdedigingsmuur hadden opgeworpen. 

Na ons bezoek aan Roque Bentayga rijden we een stukje terug naar het dorpje Tejeda. Tejeda staat te boek als een van de mooiste dorpjes van Gran Canaria en wat ons betreft zou dit best kunnen kloppen. Leuke, goed onderhouden huizen en straatjes en met veel winkeltjes en restaurantjes bevolkt door vooral toeristen. Nadat we Tejeda hebben bekeken doen we op de terugweg naar huis ook nog even Cruz de Tejeda aan. Deze bergpas op 1500 meter hoogte en verzamelpunt van wegen en tevens een prachtig uitkijkpunt.

Hier heeft vorig jaar een enorme bosbrand gewoed, waardoor het merendeel van de boomstammen zwart geblakerd is. Vervolgens rijden we door naar Artenara, op 1200 meter hoogte het hoogst gelegen dorp van Gran Canaria. Hier zoeken we eerst een restaurantje op om te eten, waarna we een rondwandeling door het dorp maken. Tenslotte stappen we weer in de auto voor het laatste stuk naar huis. Volgens Google een reisdag van in totaal 113 kilometer met een netto rijtijd van meer dan drie uur.

Dag 14 – Maandag 2 maart – Las Palmas bekijken.

Las Palmas is, als hoofdstad van Gran Canaria, flink uit zijn jasje gegroeid. Bijna de helft van de totale eiland bevolking (die ruim 1 miljoen bedraagt) woont in of vlakbij de stad. Dat maakt dat de stad geregeld dichtslibt met autoverkeer. Er is immers geen trein of metro op het eiland en ook de fiets of bromfiets is bij het merendeel van de bevolking niet populair. Op advies van onze huisbaas Sancho parkeren we aan de rand van de stad en nemen vandaar de bus naar het centrum. Daar aangekomen zoeken we eerst naar het belangrijkste museum van Gran Canaria, Casa de Colon. Zoals bekend heeft Columbus (volgens de Spanjaarden Colon) op zijn ontdekkingstochten naar Amerika (of India zoals hij dacht) regelmatig de Canarische Eilanden aangedaan. Naar het schijnt heeft hij zelfs nog enige tijd in dit monumentale pand gewoond. Het is nu ingericht met allerlei replica’s en overzichten die zijn reizen gedetailleerd in beeld brengen. Daarnaast bevat Casa Colon ook een grote collectie schilderijen vooral uit de zeventiende en achttiende eeuw. Alles is smaakvol in beeld gebracht en het bekijken zeer de moeite waard. 

Na het museumbezoek lopen we naar de nabijgelegen kathedraal, gewijd aan Santa Ana. Een kolossaal gebouw en het grootste van de Canarische Eilanden. Met de bouw ervan werd in 1500 al gestart, maar wegens tussentijds geldgebrek duurde het zo’n 300 jaar voordat deze uiteindelijk gereed was. Met als gevolg dat er verschillende bouwstijlen zijn toegepast. Van binnen is de kerk wat sober en niet erg mooi, zeker als wij die als verwende toeristen met die van elders in Europa vergelijken. 

Na het kerkbezoek zoeken we het pizzatentje op dat we eerder hadden gespot en na de maaltijd begint onze rondwandeling door het oude centrum van Las Palmas. Wat we tijdens de rondwandeling te zien krijgen valt zonder meer tegen. Hier en daar wel een in oorsprong mooi gebouw, maar meestal in vervallen staat. En hetgeen er omheen is gebouwd maakt het aanzien alleen maar armoediger. Aan het eind van de wandeling komen we ook nog door een stukje van het moderne Las Palmas. Dat ziet er wél goed uit, maar ja… al die winkels en kantoorpanden kun je overal elders in Europa ook vinden. Kortom, de rondwandeling valt tegen dus zoeken we gauw de bus maar weer op om de thuisreis te aanvaarden.

Dag 15 – Dinsdag 3 maart – Uitrusten voor de thuisreis.

Na de inspanningen van de afgelopen dagen en met de reisdag van morgen voor de boeg, blijven we vandaag een dagje thuis. Nou ja, niet helemaal, want er zijn nog een paar laantjes vlakbij ons huisje waar we wel zicht op hebben, maar nog niet zijn geweest. Het wordt een struintochtje zo tussen de hoge begroeiing en muurtjes, want men heeft hier de neiging om alles af te schermen voor eventuele pottenkijkers. Vandaag is het flink warm met een temperatuur van naar schatting 25 graden en een fel zonnetje erbij. Weer terug op ons terras is het daarom wel weer even uitdampen en bijkomen, waarbij onze gedachten uitgaan naar de weersituatie die we vanaf morgen thuis zullen aantreffen.

Dag 16 – Woensdag 4 maart – Met een omweg terug naar huis.

Vandaag alweer de laatste dag op Gran Canaria. Gisteren hebben we tot laat in de avond buiten op ons terras van de vallende avond bij een heerlijke temperatuur kunnen genieten, maar vandaag is het aanpakken geblazen. We vliegen pas rond half zeven in de avond. Dat betekent wel dat we midden in de nacht thuiskomen, maar anderzijds ook dat we vandaag niet vroeg hoeven opstaan. Rond half elf hebben we alles ingepakt en tuffen we het dal van Agaete uit. Ruim voldoende tijd om nog iets te ondernemen voordat we de huurauto gaan inleveren. Aan de zuidkant van het eiland, daar waar het massatoerisme zetelt, zijn de duinen van Maspalomas. Deze zijn bijzonder gevormd en op sommige plekken wel zo’n 10 meter hoog. Een mooie gelegenheid dus om ook dat fenomeen nog even mee te pikken. Na een rit van bijna honderd kilometer parkeren we vlakbij het duingebied en gaan direct op onderzoek uit. Het is ook vandaag weer stralend weer met zo’n 25 graden. Dat weerhoudt ons om een echte duinwandeling te maken, dus stellen we ons tevreden met een wandeling lang de rand over een mooi verhard wandelpad. Vervolgens ook nog even bij het strand van Playa del Ingles kijken, waar natuurlijk ook voldoende vermaak en eetgelegenheden te vinden zijn. Met gevulde magen zoeken we de auto weer op. Een uurtje later zijn staan we in de vertrekhal en moeten we wachten tot het inchecken begint. Na een voorspoedige vlucht landen we rond middernacht op Schiphol. Weer een paar uur later zitten we thuis aan een biertje en praatten we nog wat na over de afgelopen periode.

De duinen van Maspalomas

Wat vonden we er achteraf van?

Na bezoeken aan enkele andere eilanden van de Canaren hadden we vooraf een inschatting gemaakt van wat we zouden aantreffen. Globaal gezien heeft het zeker aan onze verwachtingen voldaan. Het weer was beter dan ik vooraf had ingeschat. We gingen immers naar het noorden van het eiland dat bekend staat als minder zonnig en ook vochtiger dan het zuiden. Op wat wind na aan het begin en natuurlijk de Calima, iets dat op zich al een bijzonder fenomeen was, hebben we elke dag zon gehad. Geen druppel regen en temperaturen tussen de 20 en 25 graden, maken dat het goed toeven was op het eiland. Ook de ligging van ons huisje in het dal van Agaete droeg hieraan bij. Prachtig uitzicht over het dal met een mooi aangelegde cactus tuin en volop privé. Het huisje zelf was ruim en voorzien van voldoende apparatuur. Op de staat van onderhoud was helaas wel wat aan te merken. Behalve problemen met water en elektriciteit was een deel van het meubilair in zo’n staat dat het bij ons allang bij het grofvuil zou zijn beland. Vanuit het dal van Agaete is het hele eiland met de auto goed bereikbaar. We hebben dan ook flink wat plekken kunnen bezoeken, wandelingen kunnen maken en kunnen rondkijken. De natuur is mooi, met grillige rotspartijen en ook veel groen. Na deze intensieve vakantie hebben we het idee dat we de mooiste plekken hebben gezien.