Dag 32 – Dinsdag 1 oktober – Te voet naar Pals.

De camping ligt een stukje ten zuiden van het dorpje Pals. Dinsdags is het marktdag in Pals en dus een goede aanleiding om er vandaag naar toe te gaan. Ook vandaag is het weer warm en vooral Aukje heeft een hekel om over het asfalt van een drukke doorgaande weg te lopen. Daarom heeft ze met Google een alternatieve route uitgezocht, wel iets langer maar door het boerenland. We zijn nog maar juist op weg of we worden geconfronteerd met een fenomeen dat in Spanje vaker voorkomt: van openbaar pad veranderd in privé terrein en met een groot hek ervoor. Noodgedwongen lopen we nu maar langs de autoweg naar het dorp dat we in de verte al op een heuveltje zien liggen. Pals is al rond het jaar duizend ontstaan te midden van een moerasgebied en was jarenlang van strategisch belang. De moerassen zijn inmiddels omgetoverd in landbouwgrond waar vooral rijst op wordt verbouwd. De kern van Pals is maar klein, maar het middeleeuwse karakter is heel goed bewaard gebleven. Een trekpleister voor toeristen die met bussen worden aangevoerd. Na een bezoek aan de markt en nadat we alles binnen de dikke middeleeuwse muren hebben bekeken, zoeken we een terras op, waar we in de schaduw kunnen eten en drinken voordat we de thuisreis over het ook nu warme asfalt aanvaarden.

Dag 33 – Woensdag 2 oktober – Via de rijstvelden naar Parlavá.

Vanochtend maken we ons klaar voor het vertrek vanaf de camping bij Pals. Nu is klaarmaken zo gepiept, want hebben we het meeste werk al gisteravond gedaan omdat er voor vannacht en vanmorgen regen was voorspeld. De regen is uitgebleven en ook vandaag schijnt het zonnetje weer. Naar de volgende camping is het maar twintig kilometer en dus is er tijd over om onderweg nog wat te ondernemen. Ten noorden van Pals bevinden zicht ongeveer 900 hectares aan rijstvelden. Nu hebben we een paar jaar terug bij Valencia al door de rijstvelden gefietst. Het was toen maart en de rijstvelden zagen er uit als een kale vlakte. Nu hebben we meer geluk. We parkeren de camper in het verlaten Platja de Pals en maken een rondwandeling in de omgeving. De rijst is bijna rijp om te worden geoogst. Het groeit als tarwe, alleen met veel dunnere aren en het gewas is maar ongeveer dertig centimeter hoog. We struinen langs de oever van een rivierarm op zoek naar flamingo’s, maar die blijken een ander reisplan te hebben dan wij. Na afloop rijden we, via Torroella de Montgri voor de boodschappen, naar een Cámping Rural even ten noorden van het dorpje Parlavá. Een nog nieuwe camping waar de begroeiing nog een paar jaar zijn gang moet gaan om beschutting voor de zon te kunnen bieden. Wij zijn de enige gasten en na de inschrijfprocedure die meer dan een kwartier in beslag neemt zoeken we een geschikt plekje.

Dag 34 – Donderdag 3 oktober – Keutelen op de camping.

Het is weer eens tijd om met van alles bezig te zijn. Dat betekent huishoudelijk werk, het weblog, de Spaanse les en nog een avondwandelingetje naar het nabijgelegen dorpje Ultramort. Dit dorpje is ons doel vanwege de bushalte voor de bussen richting Figueres en Gerona. De website gegevens van de busmaatschappij blijkt in tegenspraak met de gegevens uit de dienstregeling en die wijkt weer af van hetgeen bij de bushalte is aangegeven. Hier moeten we nog even op puzzelen.

Dag 35 – Vrijdag 4 oktober – Naar Dali in Figueres.

Na alle overwegingen rondom de bus kiezen we toch maar een rit met de camper. Figueres ligt op 35 kilometer afstand, dus in een half uurtje tuf je daar naar toe. Parkeren in Figueres is nog wel een puntje van aandacht. Er zijn verschillende camperplaatsen maar op enkele ervan schijnt het boeventuig zich ook op klaarlichte dag uit te leven. Wij kiezen voor de grote parkeerplaats bij de supermarkt van Esclat en vandaar is het nog maar 10 minuten te voet naar het Dali Theater Museum, dat zoals de naam al aangeeft, in het voormalige theater van Figueres is gevestigd. Vanaf de buitenkant is het al te zien dat je met een bijzonder gebouw te maken hebt en wordt duidelijk dat Dali hier ‘zijn ei’ kwijt kon. Binnen kom je in een grote ronde open ruimte met een koepel erboven waarin de beroemde Cadilac met een bovenmatig gevulde dame erop is geplaatst. Rondom zijn over verschillende verdiepingen de expositieruimten gemaakt. Je kijkt je ogen uit en steeds ben je verwonderd hoe hij dit nu weer heeft kunnen bedenken. Opvallend is dat de schilderijen en voorwerpen niet alleen een rijke fantasie en absurdistische kijk op zaken vertonen, maar soms ook verfijnd en technisch heel knap gemaakt zijn. Een veelzijdige kunstenaar die duidelijk ‘out of the box’ dacht. Na ruim twee uur hebben we alles gezien en lopen we terug naar de camper. Vlakbij de parkeerplaats is een Gran Bazar, een chinees met een winkel van Sinkel met een enorme collectie,  waar we ook nog even rondsnuffelen voordat we de thuisreis naar ‘onze’ Cámping Rural aanvaarden.

Dag 38 – Maandag 7 oktober – Met de fiets er op uit.

Het is ons gelukt om hier in de omgeving e-bikes te huren. En vanmorgen rond tien uur komt Pedro met zijn bestelwagen het campingterrein oprijden met twee Kross e-bikes voor ons. Anders dan de naam doet vermoeden betreft het hier ‘gewone’ fietsen zodat we deze e-bikes kunnen vergelijken met de mountain bikes die we vorige keer hebben gehuurd. De rit van vandaag gaat naar het zuiden, met het plaatsje Monells als hoofddoel. Hier in de omgeving zijn tientallen dorpjes die uit de middeleeuwen stammen en die heel goed geconserveerd zijn gebleven. Wij kunnen ze niet allemaal bezoeken en kiezen voor vandaag en de komen dagen de mooiste er uit. Met de fiets maken we een rondrit zodat we op één dag meerdere vliegen in één klap kunnen slaan. Of eigenlijk dorpjes zo u wilt. De rit gaat eerst naar het nabijgelegen Ultramort (geen beauty overigens) en vandaar via Sant Iscle d’Empordá, Matajudaica, Casavells en Corça naar Monells.

In Monells rijden we onder de boogpoort door zo de middeleeuwen in. Voor ons het sein om de fietsen te parkeren en te voet het dorpje te gaan bekijken. Na afloop schuiven we aan op het terras onder de arcade van de vestingmuur voor de lunch. Vanwege het gemak van de e-bikes durven we ons daarbij een cerveza te laten serveren. Weer op de zadels rijden we vervolgens met een boog weer naar huis en komen rond half vijf terug bij de camper.

Dag 39 – Dinsdag 8 oktober – Naar het westen, met als hoofddoel Púbol.

Op onze tweede fietsdag gaan we naar een meer heuvelachtig gebied zodat we de e-bikes goed kunnen testen. Ons hoofddoel voor vandaag is het plaatsje Púbol waar Dali indertijd een vervallen kasteel heeft gekocht en heeft laten restaureren voor zijn vrouw Gala. Maar, net als gisteren maken we er weer een rondrit van langs verschillende andere dorpjes. Het eerste dorp dat we aandoen is La Sala. Daarna volgen Foixá, Rupiá, Púbol, La Pera, Madremanya, Bordils en Flaça om weer langs Foixá en La Sala terug naar de camping te rijden. Even buiten La Sala komen we bij het oude kerkje van Santa Maria de Sala met slechts één woonhuis ernaast. Een oase van rust en met een grote moestuin ernaast een ideaal plekje om te wonen. 

Het kerkje van La Sala

In Púbol bekijken eerst het centrum van het oude dorpje voordat we ons bij het Gala Dali museum in het kasteel melden. Heel bijzonder, maar gezien de reputatie van Salvador, hadden we toch iets meer extravagants verwacht. Maar ja, hier was het vooral Gala die het voor het zeggen had. Na Púbol vervolgen we onze tocht, waarbij we over flinke heuvels moeten. Hier bewijzen de e-bikes hun nut. Alsof je vooral voor de show mee trapt snort het motortje er op los en komen we moeiteloos tegen de soms lange en steile hellingen op. Na een tocht van een kleine veertig kilometer komen we voldaan en nog fit op onze thuisbasis terug.

Dali en het kasteel van Púbol

Dalí had beloofd een kasteel voor Gala te kopen. Hij overwoog verschillende kastelen in de regio en besloot uiteindelijk om haar het kasteel van Púbol te kopen, dat in 1969 in een zeer slechte staat verkeerde. Dalí regisseerde de restauratiewerken, maar Gala bepaalde toch grotendeels zelf de inrichting. Het Gala Dalí Kasteel in Púbol, in het Spaans Castell Gala-Dalí, werd door Dalí aan Gala cadeau gedaan, opdat ze er de laatste jaren van haar ‘jeugd’ in alle rust en eenzaamheid kon doorbrengen. Zij bracht van 1971 tot 1980 elke zomer in het kasteel door. Dali stemde er mee in om haar daar niet te bezoeken zonder daarvoor van haar vooraf schriftelijk toestemming te krijgen.  Na Gala's dood in 1982 werd ze begraven in de crypte die Dalí had voorbereid als hun laatste rustplaats. Dalí verhuisde in hetzelfde jaar naar het kasteel. Hij woonde en werkte daar en voltooide zijn laatste schilderij in 1983 en 1984, waarna hij in de Galatea-toren van het Theater museum in Figueres ging wonen. Dalí wilde bij Gala in de crypte van het kasteel van Púbol worden begraven, maar in plaats daarvan werd zijn laatste rustplaats het Theater museum in Figueres.

Dag 40 – Woensdag 9 oktober – Onze laatste fietsdag.

Ook vandaag gaan we weer oude dorpjes langs. Ditmaal hebben ons oog laten vallen op de dorpjes Paula-sator en Peratallada, maar ook nu komen we op onze rondrit natuurlijk nog meer moois tegen. Het eerste stuk rijden we de route die we maandag ook hebben afgelegd maar even daarna stuiten we bij Gualta op een bijzonder brug die natuurlijk uitgebreid op de foto moet. Daarna rijden we naar Fontanilles en Fontclare, waarna we bij Paula-sator aankomen. Hier begint de regen een beetje te spetteren, maar gelukkig blijft het daarbij en is het even daarna weer droog. Paula-sator is wel erg klein vergeleken bij sommige andere ommuurde dorpjes, dus rijden we naar ons volgende doel: Peratallada. Dit blijkt weer een schot in de roos en we nemen dus uitgebreid de tijd om het dorp uit te pluizen. Op de weg terug naar huis komen we weer langs Matajudaica waar we eerder zijn geweest. Als laatste dorp is Ullastret aan de beurt. Hier strijken we eerst neer op een terras voordat we het oude ommuurde gedeelte bekijken. 

Vanaf Ullastret is het nog maar zeven kilometer tot aan de camping, waar de fietsen ’s avonds weer door fietsenman Pedro worden opgehaald. Het moet gezegd dat Aukjes e-bike het er vandaag niet helemaal vlekkeloos van af heeft gebracht. Zonder aanwijsbare aanleiding stopte de elektronica van Shimano er onderweg viermaal mee met de foutmelding: E10, wat later een ‘systeemfout’ bleek te zijn. Na aan/uitschakelen deed hij het dan weer, maar als je dit onderweg in de heuvels overkomt word je hier niet blij van. Ook de fietsenman wist hier niets zinvols over te vertellen.

Dag 41 – Donderdag 10 oktober – Even gas terugnemen

Vandaag hebben we gereserveerd om weer wat op verhaal te komen na de fietsavonturen van de afgelopen dagen. En ook deze dag blijkt weer snel gevuld en omgevlogen. Na ruim een week was onze boodschappenvoorraad uitgeput en dus zijn we met de camper naar het stadje La Bisbal gereden, want bij een Camping Rural vind je geen supermarkt om de hoek.

Dag 42 – Vrijdag 11 oktober – Met de bus naar Girona.

Wij willen vandaag eens met de bus op reis en hebben daarvoor het bezoek aan de provinciehoofdstad Gerona uitgekozen. Vooraf hebben we ons in de dienstregeling verdiept en daaruit blijkt dat een bus om half elf het nabijgelegen plaatsje Ultramort aandoet. Een beetje gehaast gaan we op weg naar de halte want we willen niet te laat komen. We krijgen immers geen tweede kans vandaag. Bij de bushalte treffen we een man van Marrokaanse komaf die in een huisje op de camping verblijft en in de omgeving op het land werkt om aan de kost te komen. Zijn vrouw woont nog in Marokko. We praten wat en wachten intussen op de bus die inmiddels al over tijd is. De man stelt ons gerust dat de bus vaak wat later is en inderdaad, twintig minuten later dan gepland kunnen we instappen. De reis van een kleine dertig kilometer duurt zo’n drie kwartier, maar vandaag toch nog wat langer. Halverwege in het stadje Flaça blijkt de spoorwegovergang gesloten. En niet voor even maar voor onbepaalde tijd zo het lijkt. Monteurs zijn druk bezig en steeds gaat een boom omhoog en weer omlaag maar de lichten blijven op rood. Na overleg met een achteropkomende bus besluit de chauffeur om te keren, wat geen sinecure is omdat het achteropkomende verkeer niet erg wil meewerken. Met nog een extra half uur vertraging rijden we uiteindelijk het moderne ondergrondse busstation van Gerona binnen. In de stationshal drinken we koffie voordat we ons richting het centrum begeven. 

Gerona is een oude stad in een gebied dat al door de Iberiërs, dus nog vóór de Romeinen, werd bewoond. De huidige omvang is pas van recente datum en de stad was verworden tot een industrie stad met flinke vervuiling. De vervuiling is inmiddels aangepakt maar in de buitenwijken is aan de huizen de verpaupering nog goed af te zien. In het centrum is het gezellig druk met volop terrasjes. Het oudste deel van de stad is ommuurd en ligt op een heuvel met daarin de oude joodse wijk. Steile smalle straatjes die kris kras in elkaar overgaan bieden een pittoreske maar niet echte mooie aanblik. Dominant is de grote kathedraal die door de eeuwen heen in verschillende varianten is gebouwd. De huidige heeft een schip met overspanning van 23 meter en is daarmee na de Sint Pieter de grootste. Nadat we de kathedraal uitgebreid hebben bekeken, bezoeken we het Historish museum van Gerona en daarna vervolgen we onze rondwandeling door het oude gedeelte en langs de nog in tact zijnde vestingmuren. Op de weg terug schuiven we aan op een terrasje zodat er thuis niet hoeft te worden gekookt. De bus van zes uur, die slechts tien minuten te laat vertrekt, zet ons om zeven uur weer af in de buurt van onze camping.

Dag 43 – Zaterdag 12 oktober – Vertrek naar de kust.

Inmiddels hebben we onze tiende nacht op deze camping er op zitten en alles in de omgeving bekeken. Hoog tijd om verder te trekken en dat wordt ter afwisseling de kust. Het stadje Palamos ligt op dertig kilometer afstand en heeft een camperplaats in de buurt van de kustwandeling die op ons programma staat. De campings langs de Noord Catalaanse kust sluiten voor het merendeel al eind september en dus zijn de camperplaatsen vaak flink vol. Gelukkig is er voor ons nog een plek beschikbaar en dat blijkt niet het slechtste plekje van de camperplaats, die met terrassen tegen een steile heuvel is gebouwd. De camperplaats heeft stroom, Wc's, douches en internet. Maar wat de drukte betreft toch een verschil met de camping waar we vandaan komen en waar we meestentijds de enige campinggasten waren.

Dag 44 – Zondag 13 oktober – Plaats rust op de camperplaats.

Na alle inspanningen van de afgelopen dagen zijn deze ‘pensionistas’ aan een rustig dagje toe. We doen allerlei klusjes en in de namiddag maakt Aukje nog een ommetje in de omgeving. Niets bijzonders dus om in ons reisverslag te vermelden.

Dag 45 – Maandag 14 oktober – Kustwandeling naar het noorden.

De Costa Brava, waar we nu zijn, staat bekend om zijn grillige rotspartijen. En die gaan we vandaag bekijken. De rondwandeling van vandaag vertrekt vanaf de camperplaats en vandaar gaat het eerst naar het nabijgelegen strand. Hierna het kustpad volgen, waarna we al snel bij het oude Castell de Sant Steve uitkomen. Inmiddels een ruïne, was het kasteel was gebouwd op de fundamenten van een Romeinse Villa, die op zijn beurt waarschijnlijk op een Iberische nederzetting was gebouwd. Rond de elfde eeuw was het in het bezit van de koning van Aragon. Tot in de middeleeuwen bleef het een kasteel,en later werd het een boerderij en weer later een ruïne. Tegenwoordig is de gemeente Palamós in bezit van de ruïne. Vervolgens komen we langs de Cala s’Alguer, een baai met leuke visserswoningen die tegenwoordig waarschijnlijk een vakantiebestemming hebben. 

Als wij passeren is men net bezig de cactussen te snoeien. Dat levert ons nog een leuk onderonsje met de werklui op die Aukje een paar cactusvruchten oplevert. Volgens hen smaken ze naar kiwi, maar je moet de schil niet aanraken want die is giftig. We aanvaarden ze in dankbaarheid maar besluiten om ze toch maar niet te proeven. Verder lopend langs de Camino de Ronda, zoals ons wandelpad heet en gaan we langs een lang strand dat  Platja de Castell is genoemd, naar de even verderop gelegen ruïne. Het is van de zesde eeuw voor Christus tot aan de Romeinse tijd een Iberisch kasteel geweest. De functie van de kastelen langs de kust was het tegengaan van invallen door piraten. 

Verderop buigt het pad af naar het binnenland  en even later stuiten we op het Baracca de Salvador Dali. Het blijkt een werkplaats die Dali ooit door een rijke vriend die in een nabijgelegen huis woonde kreeg aangeboden, maar waarvan Dali nooit gebruik heeft gemaakt. We vervolgen onze mooie en afwisselende wandeling, die door het bos slingert en waarbij we aan het eind weer bij onze camperplaats aankomen.

Dag 46 – Dinsdag 15 oktober – Naar de weekmarkt.

Tot nu toe hebben we deze vakantie over het weer geen klagen. Of misschien toch wel een beetje want in de maand september was het soms te warm om iets te ondernemen en de afgelopen dagen was het klam, wat ook niet prettig is als je een inspannende wandeling wilt maken. Maar daar is vannacht een eind aangekomen. Een flinke portie regen, vergezeld met onweer, heeft er voor gezorgd dat het vanmorgen heerlijk fris aanvoelt en de lucht helder is. In Palamós is er dagelijks een groente en fruitmarkt en op dinsdag een grote weekmarkt met vooral kleding. Voor ons de aanleiding om dat alles eens van nabij te gaan bekijken. Bij vertrek rond half elf trekken we nog een jasje aan maar die moet al gauw uit als we in het centrum van Palamós over een flinke bult moeten om bij de markt te komen. Een rondje over de groente en fruitmarkt maakt ons duidelijk dat we wat betreft de versheid de voorkeur aan een reguliere supermarkt geven. Dan volgt een bezoek aan de nabijgelegen Mercat, een dagmarkt in een gebouw. Hier trekt vooral het aanbod aan vis onze aandacht. Tenslotte lopen we nog de kledingmarkt langs die zich over een afstand van naar schatting zevenhonderd meter uitstrekt. Van alles te koop maar toch niets van onze gading. Na een leuke ochtendbesteding keren we tevreden terug naar de camper.

Dag 47 – Woensdag 16 oktober – Nogmaals langs de kust.

Nadat we afgelopen maandag een kustwandeling in noordwaartse richting hebben gemaakt, gaan we nu de andere kant op. Palamós kent twee stranden met daartussen een rotspartij en de havens. Tijdens de wandeling van vandaag willen we dit alles gaan bekijken en daarna nog een rondje door de oude binnenstad maken. We lopen vanaf de camping eerst naar het dichtst bijzijnde strand en zoeken vervolgens het kustpad op. Dat brengt ons over de rotspartij, waarbij we natuurlijk omhoog moeten, maar verschillende malen ook een prachtig uitzicht op de kustlijn krijgen. Vanaf de rots is de eerste haven al zichtbaar waar een fortuin aan boten liggen afgemeerd. Het valt mij altijd weer op hoe weinig lege plekken er zijn. Volgens mij betekent dit dat vrijwel iedereen druk aan het werk is om al dat mooie dure spul te kunnen betalen. Voorbij de jachthaven komen we bij de commerciële haven. Hier ligt een ‘king size’ cruise schip afgemeerd waartegen de kleine bootjes in de vissershaven in het niet vallen. Nadat we ook die haven hebben bekeken, doorkruisen we de oude binnenstad. Niet groot en niet echt bijzonder, met smalle straatjes die aangeven dat het vroeger vooral een vissersplaatsje is geweest. Op weg naar de camper schuiven we aan in een restaurantje, zodat we thuis niet meer hoeven te koken.

Dag 48 – Donderdag 17 oktober – Vóór de stakingen verkassen.

Voor morgen is, vanwege de recente politieke veroordelingen, voor heel Catalonië een staking afgekondigd. Het zwaartepunt van de daarmee verband houdende acties ligt in Barcelona, maar vanuit verschillende andere steden is men al een paar dagen massaal te voet op weg naar de hoofdstad. En hiervoor gebruikt men niet de wandelpaden die wij in de regel op het oog hebben. Om wegblokkades en ander oponthoud vóór te zijn, verkassen we daarom vandaag naar een andere locatie. Bovendien hebben we het intussen in Palamós wel zo’n beetje gezien. Een stukje noordelijker en ook aan de kust ligt het plaatsje L’Estartit. Camping Les Medes aldaar blijft het hele jaar geopend, zodat we na ongeveer dertig kilometer tuffen daar neerstrijken en de commotie in Catalonië kunnen afwachten.

Dag 49 – Vrijdag 18 oktober – Langs de boulevard naar de haven van L’Estartit.

Onze camping ligt ongeveer twee kilometer van het centrum van L’Estartit. Wij gaan vandaag vooral op pad voor een bezoek aan de haven van L’Estartit. Want vandaar vertrekken rondvaartboten voor een tochtje langs de kust. De boten hebben een glazen bodem zodat je ook een kijkje op het onderwaterleven krijgt. Aukje wil daar meer van weten, dus heeft ze haar zinnen op een tochtje met zo’n boot gezet. Vanaf de camping is er een binnenweg die naar het strand nabij de urbanisatie Els Griells leidt. Daar kijken we bij de lokale makelaar even wat de appartementjes hier kosten. Voor een studio van 30 m² vraagt men zo’n 85 duizend euro en voor een twee kamer appartement van 60 m² het dubbele. Wij lopen verder langs de boulevard richting het centrum en vandaar inspecteren we de gloednieuwe haven. Bij de rondvaartboten vangen we bot, want zowel de boten als de boekingskantoortjes blijken verlaten. Op de weg terug kiezen we een route langs het mooie strand met fijn zand zodat we na een wandeling van bijna drie uur in een heerlijk zonnetje weer bij de camper terug zijn.

Dag 50 – Zaterdag 19 oktober – Rondwandeling met uitzicht.

Ten noorden van L’Estartit ligt het natuurgebied de Montgri. Tussen de Montgri en de vlakte ten zuiden ervan, is een steile heuvelrug van ruim 200 meter hoogte aanwezig. De heuvelrug is samengesteld uit drie delen: De Tossal Gros, de Torro Maratxa en de Roca Maura. Wij gaan deze ‘reuzen in zakformaat’ vandaag beklimmen. Na een stuk van ongeveer anderhalve kilometer over een vlakke weg moeten we direct vrij steil omhoog. Het is even zoeken naar de juiste paden want die gaan hier kriskras alle kanten uit. Na een kwartiertje klimmen komen we aan de voet van een steile rotswand. Gelukkig gaat het pad met een bocht schuin omhoog zodat de klim die nu volgt niet al te moeilijk, is maar wel de nodige zweetdruppels kost. Anders dan het weerbericht vooraf aangaf is het vandaag weer stralend weer en zijn we blij dat we de bescherming van bomen hebben en zo nu en dan de afkoeling van een briesje. Uitrustend boven op het begin van de rotswand en genietend van een prachtig uitzicht, vragen we ons af hoeveel mensen hier in vroeger tijden al hebben gezeten. En die vraag wordt later via internet beantwoord, als we lezen dat hier een grot is met daarin overblijfselen uit de prehistorie. Wij vervolgen onze wandeling over de kam en komen zo bij een nieuw letterlijk hoogtepunt, de Torro Maratxa. Ook nu weer mooie vergezichten, maar ook opvallend is het stenen bouwwerk op de rotspunt. Het blijkt het huisje van een schildwacht en dateert uit de late middeleeuwen. Het materiaal ervoor zou afkomstig zijn van een kasteel dat hier in de buurt heeft gestaan. We trekken weer verder, ditmaal naar de Roca Maura waar op de punt een zendstation is gebouwd. Via een omweg lopen we een stuk lager langs de heuvelrug weer terug totdat we uiteindelijk weer op de camping arriveren.

Dag 51 – Zondag 20 oktober – Toch niet de boot in.

Gisteren laat in de middag lukte het na enkele pogingen om iemand van de rondvaartboten aan de lijn te krijgen. En ja, er zou morgen (vandaag dus) worden gevaren en wel om half twaalf en om drie uur. Reserveren was niet nodig. Wij vanmorgen dus voor ons doen vroeg uit de veren en om klokslag elf uur melden we ons bij het ticketbureau. Daar wacht ons een teleurstelling. Er kan vandaag, vanwege de harde wind, niet worden gevaren en voor de komende dagen is het ook nog onzeker. Ja, er is voor de komende tijd wel een weersverslechtering voorspeld, maar daar is vandaag, met uitzondering van de stevige bries, nog niets van te merken. Toch wel teleurgesteld beginnen we aan de voettocht van ongeveer drie kwartier terug naar de camper. De rest van de dag brengen we door met nuttige bezigheden, zoals een paar wasjes en het verwerken van de foto’s door Aukje, terwijl ik me op het reisverslag en de Spaanse les werp.

Dag 52 – Maandag 21 oktober – Alvast vóór de bui vertrekken.

Nu er vandaag en de komende dagen geen boottochtje inzit, heeft het niet zo veel zin om nog langer op de camping van L’Estartit te blijven. Voor morgen en woensdag wordt veel regen verwacht en vanmorgen is het wel zwaar bewolkt maar nog droog. Dus gaan we vandaag al verkassen en wel naar camping Salata in het stadje Roses. Roses ligt weer een stukje noordelijker en is ook aan een baai gelegen. Van hieruit willen we onder meer het voormalige woonhuis van Dali gaan bekijken, maar dat is van later zorg. Eerst maar even de regen afwachten.

Dag 53 – Dinsdag 22 oktober – Vallende koude lucht.

Zo nu en dan ontstaat, meestal in de nazomer of vroege herfst, een verschijnsel dat Gota Fria ofwel ‘koude druppels’ wordt genoemd. Het treedt op aan de Spaanse oostkust en ontstaat wanneer de nog warme vochtige Middellandse zeelucht op de al afkoelende lucht van de Atlantische oceaan botst. Het verschijnsel gaat gepaard met zeer hevige regenval en storm, vaak met windsnelheden tussen de 100 en 200 km/u. Door de grote hoeveelheid regen neemt ook de temperatuur af. Wij hebben vandaag en morgen met zo’n Gota Fria te maken en blijven daarom een paar dagen op de camping van Roses en kijken vanuit de camper de kat uit de boom, of eigenlijk: de regen, wind en het onweer uit de lucht.

Een wandelingetje over de boulevard van Roses leverde een paar kiekjes op. Bij de laatste zaten we gelukkig te eten in een restaurant.

Dag 55 – Donderdag 24 oktober – Kuieren langs de kust.

De aanleiding voor een verblijf op deze camping in Roses is een bezoek aan het Dali House Museum in Portlligat, niet ver hier vandaan. Volgens de folder worden maar een beperkt aantal bezoekers tegelijk toegelaten en is reserveren noodzakelijk. Vanmorgen dus maar bellen, maar toen werd duidelijk dat de eerstvolgende bezoekgelegenheid pas aanstaande zondag is. Daarna heb ik de plaatselijke rondvaartboot firma gebeld, want wij willen immers nog tochtje langs de kust maken. Helaas, de rondvaartboten hier in Roses gaan dit seizoen niet meer de zee op. Tijd om een nieuw schema voor de komende dagen te maken. En daaruit komt naar voren dat we vandaag een wandeling langs de kust gaan maken. Het weer is, na het noodweer van gisteren, weer opperbest, al merk je dat het ’s nachts wat kouder is dan voorheen. De boulevard van Roses ziet er vandaag heel anders uit dan een paar dagen terug. Ditmaal geen donkere lucht maar stralend helder. De prachtige boulevard is veranderd in een breed zandpad. Op het stand aangespoelde spullen en resten van planten.

Wij volgen al kuierend de kustlijn tot voorbij de haven, waarna de Cami Ronda, het kustpad begint. Nu pas kunnen we goed zien hoe goed Roses wordt beschermd door de diepe baai. Het kustpad golft op en neer langs de rotsachtige kust, maar is in de loop der tijd met beton versterkt om het voor afkalven te behoeden. We volgen het pad tot aan Platja de Canyelles Grosses, waar we aan de rand van het strand onze lunchplek zoeken. Na de lunch gaat het in omgekeerde richting terug naar de camping waar we na ongeveer vijf uur wandelen weer moe maar voldaan naast de camper neerstrijken.

Dag 56 & 57 – Vrijdag 25 en zaterdag 26 oktober – Toch nog de boot in.

Vanuit de haven van Roses gaat er dit seizoen geen rondvaartboot meer de zee op en vorige week waaide het in L’Estartit voor de rondvaartboot te hard. Ons boottripje dreigde dus in het water te vallen. Maar met het mooie weer voor de komende dagen en de wetenschap dat er vanuit L‘Estartit in beginsel het hele jaar wordt gevaren, besluiten we om vandaag terug te rijden naar onze vorige camping in L’Estartit. Met een beetje geluk moet de boottocht dan toch nog gaan lukken. Vandaag, vrijdag, dus een klein uurtje rijden door een landschap waar de sporen na de overvloedige regenval hier en daar nog goed zichtbaar zijn. Binnen ‘no time’ hebben we een plekje op de ons bekende camping Les Medes gevonden. Daarna genieten we in het zonnetje van het mooie weer van vandaag. Zaterdagmorgen zijn we op tijd uit de veren. De boot vertrekt normaliter om half twaalf, maar er moeten vooraf nog kaartjes worden gekocht en het is zo’n drie kwartier lopen om er te komen. We kiezen voor de korte route en die gaat over een landweg die we al een paar maal  hebben bewandeld. Dat blijkt geen gelukkige keuze, want halverwege staat de weg onder water. Met wat moeite weten we deze klip te overwinnen, maar verderop is het weer mis. Nu geen mogelijkheid voor een ‘bypass’ zodat het een potje struinen door de zompige struiken wordt, van rietpol naar rietpol, want teruggaan is helemaal geen optie. Dan nog springen over een slootje en enigszins gehavend en met natte voeten bereiken we de hoofdweg. We haasten ons om nog op tijd bij de ticket balie te komen. Ja, de boot vaart, maar vandaag toevallig een half uur later dan normaal het geval is. Met opeens volop tijd over, zakken we neer op een terrasje.

We gaan vandaag met de Nautilus Star en bij tijdstip van inscheping heeft zich al een vrij grote groep mensen verzameld. Het blijkt te gaan om een groep Nederlanders die aan een achtdaagse busreis bezig zijn. We bemachtigen een plekje naast de stuurhut en hebben een riant uitzicht. Met het prachtige weer van vandaag, stralend weer en haast geen wind, is het genieten geblazen. De tocht van anderhalf uur langs de rotsachtige kust en met een rondje om de Medes eilanden stelt niet teleur, dit ondanks dat de vissen zich niet door de glazen bodem laten zien, zoals wel is beloofd in de prachtige folder. Tevreden ontschepen we ons weer en gaan te voet terug naar de camping. Onderweg wippen we nog even binnen bij de Chinese Bazar die je hier in alle grotere plaatsen kunt vinden. Hier test ik mijn verworven kennis van de Spaanse taal en na de woorden ‘Mosquitos pats pats’, vergezeld van een slaande beweging, weet de winkeldame meteen dat ik op zoek ben naar een vliegenmepper. Ook Aukje snuffelt nog wat spulletjes bijeen zodat we tevreden op de camping arriveren. Missie, inclusief boottrip, geslaagd.

Dag 58 – Zondag 27 oktober – Dali revisited.

Afgelopen donderdag hebben we een reservering voor een bezoek aan het Casa Museu Salvador Dalí in Portlligat, vlakbij Cadaquez, kunnen maken. Het betreft het woon en werkverblijf waar de beroemde kunstenaar vertoefde tussen 1930 en 1982 als hij in Spanje was. We worden om tien over twaalf verwacht, maar daarvóór moeten we nog de toegangskaarten aanschaffen. Gelukkig is de klok vannacht een uur teruggezet, zodat we toch nog voldoende slaap hebben gehad voordat we aan de rit van een kleine anderhalf uur beginnen.

De dag begint met mist. Afscheid van het kasteel van Toroella boven op de berg dat we vanuit de hele regio als een baken konden zien

Het laatste stuk tussen Roses en Cadaquez is erg bochtig en smal en komt de snelheid niet boven de veertig kilometer per uur. Precies op tijd mag een groepje van tien mensen tegelijk binnen en onder de hoede van een gids worden we door de verschillende ruimten geleid. Behalve zijn boeken en schilderijen is alles nog aanwezig en in originele staat. Verrassend en boeiend om zo in de leefwereld van de excentrieke kunstenaar te kunnen stappen. De ruimtes zijn allemaal heel verschillend qua grootte, vorm en inrichting. Hij bouwde en verbouwde de woning stukje bij beetje en zei zelf: “Het is als een biologische structuur. Elke nieuwe impuls in ons leven heeft zijn eigen nieuwe cel…. een kamer”. Na het museumbezoek gaan we weer verder. Nu naar het voormalige klooster van Sant Pere de Rodes dat achttien kilometer verder in de bergen is gelegen. Opnieuw een bochtige smalle weg, maar vooral het laatste stuk ook met steile hellingen. We zetten de camper op de parkeerplaats een stukje vanaf het klooster en zijn van plan om hier boven op de berg de nacht door te brengen. Vóórdat dat zover is gaan we vanmiddag eerst nog naar het klooster omdat dit morgen gesloten is. Maar daar vertellen we morgen wel over.

Het huis van Dalí in Portlligat

Vlakbij Portlligat ligt de plaats Cadaquez, de geboorteplaats van de vader van Salvador Dalí. Dalí’s vader had in de buurt een zomerhuis en Dalí bracht in de zomervakanties veel tijd door in de omgeving ervan. Toen hij zijn geliefde Gala had ontmoet zocht en vond hij een huis in Portlligat. De oude visserswoning was in slechte staat en werd gebruikt als opslagplaats voor vistuig. De totale oppervlakte ervan was 22 m². In datzelfde jaar kocht hij een tweede, even grote, visserswoning ernaast. Hij knapte de huizen op en bij elke gebeurtenis in zijn leven breidde hij het uit met een nieuwe woonruimte, een nieuwe cel, zodat een labyrintachtige structuur ontstond. Bij het uitbreken van de Spaanse burgeroorlog migreerde hij met zijn vrouw Gala naar de Verenigde Staten om pas weer in 1948 terug te keren. In 1948 werd nog een vissershut gekocht en in de jaren erna nog een stuk grond voor een olijfgaard. Na 1949 groeide het wooncomplex verder. Er werden nog drie vissershutten bijgekocht en zodoende konden een nieuwe studio, keuken en slaapkamer worden gerealiseerd. In 1954 werd de befaamde duiventil bij de olijfgaard gebouwd naar eigen ontwerp van Dalí. De duiventil is versierd met houten hooivorken en de halfronde openingen zijn bedoeld als een windorgel. Een eivormige sculptuur is op het dak geplaatst. In 1958 kwam de zogenaamde Via Làctia gereed, een kalkstenen wandelpad parallel aan de zee. De Ovale Kamer was de laatste grote kamer die aan het geheel is toegevoegd. Hij kwam gereed in 1961. Dat vertrek was de favoriete ruimte van Gala. Tussen 1960 en 1971 kregen de buitenruimten hun definitieve vorm. Met name het zwembad, dat qua vorm herinneringen moest oproepen aan de tuinen van het Alhambra in Granada. Het vormde met omringende terrassen en de patio in de periode 1972-1974 het centrum van het sociale leven van de Dalí ’s. Op 30 juni 1982 overleed Gala. Dalí verhuisde naar Puból en kwam niet meer naar Portlligat terug. 

Dag 59 – Maandag 28 oktober – De ruïne van Castell Sant Salvador de Verdera.

Afgelopen nacht hadden we het rijk alleen. Boven op een berg en niemand in de buurt met licht en geluid. Doordat het momenteel nieuwe maan is, resten buiten alleen het licht van de sterren en de lichtjes onder ons in het dal. Bovendien is het windstil en zakte de buitentemperatuur maar tot een graad of zestien. Een camperplek++ zou je deze kunnen kwalificeren. Wat verderop zien we een ruïne van een kasteel nog eens twee honderd meter hoger dan wij. En naar die ruïne willen we vandaag naar toe. Maar eerst nog even over ons kloosterbezoek van gistermiddag.

De parkeerplaats die we momenteel als overnachtingsplek gebruiken hoort bij het nabijgelegen Monistir Sant Pere de Rodes. Dat geldt ook voor de ruïne, die men voor een deel heeft hersteld en nu voor verder verval wordt behoedt. Wij maken een rondgang met behulp van een audio gids in het Nederlands en waarmee de geschiedenis goed uit de doeken wordt gedaan. De eerste kerk gaat terug tot de tiende eeuw. Daar waar elders een oude kerk voor een nieuwe moest plaatsmaken heeft men hier de nieuwbouw boven op de oude geplaatst. Hierdoor kun je de verschillende bouwsels goed onderscheiden. Naast de kerk is een benedictijner klooster gebouwd waarvan in de loop der tijd ook verschillende uitvoeringen te herkennen zijn. Helaas is de staat van het klooster aanzienlijk slechter dan die van de kerk. In de loop der eeuwen is het klooster een belangrijk doel voor pelgrims geweest, vergelijkbaar met het huidige Santiago de Compostella.

Vandaag, zoals gezegd, naar de ruïne van Castell Sant Salvador de Verdera. Dit kasteel ligt op een rots die boven Monistir Sant Pere de Rodes uittorent. Er zijn twee routes er naar toe. De kortste gaat zigzaggend steil omhoog met een hellingspercentage van 24 procent. De andere is langer en minder steil. Wij kiezen voor deze laatste, vooral ook omdat deze route ook nog langs Ermita Santa Helena de Rodes gaat. De stichting van deze, inmiddels in onbruik geraakte kapel, gaat eveneens terug tot de tiende eeuw. De kapel was het middelpunt van een dorpje dat floreerde in de tijd van de pelgrimages naar het klooster van Sant Pere de Rodes. Wij laten de kapel achter ons en gaan verder op weg naar de ruïne van het kasteel. Het eerste stuk loopt inderdaad niet al te lastig maar eenmaal over de helft van de afstand wordt het toch pittig. Onze GPS geeft aan dat we een, naar later blijkt verkeerd, pad op moeten waarbij we al snel genoodzaakt zijn om op handen en voeten te klauteren totdat het pad bovenop de rots plots ophoudt. Weer terug van deze dwaling vinden we het goede pad, maar ook nu moeten we alle zeilen bijzetten. Uiteindelijk bereiken we het kasteel en kunnen voldaan van het uitzicht genieten. Ook vandaag laat het weer ons daarbij niet in de steek. Weer terug bij de camper is het inmiddels al half vier en daarom besluiten we om nog een tweede nacht aan ons verblijf hier vast te knopen.

Dag 60 – Dinsdag 29 oktober – Spanje uit en op weg naar huis.

Aan alles komt een end, dus ook aan ons verblijf in Catalonië. Vanmorgen worden we wakker met nevel alom, maar deze maakt later plaats voor het zonnetje. Ook vandaag geen zuchtje wind en ook de temperatuur is nog verrassend hoog. Buiten de eitjes bakken voor het ontbijt kan dan ook met korte mouwen. Op weg naar huis willen we Les Orgues d’Ill-sur-Tet gaan bekijken, in de buurt van Perpignan. Op weg erheen nog even in Figueres diesel tanken en een volle gasfles aanschaffen, waarna we bij Le Perthus de grens met Frankrijk oversteken. Vandaar is het minder dan een uurtje rijden, zodat we rond één uur bij het bureau dat de toegangskaartjes verkoopt parkeren. Eerst even koffie drinken maar daarna volgt al snel een teleurstelling. Vanwege de grote hoeveelheden water van de afgelopen tijd is alles gesloten. Maar, tot troost, morgen zal het weer geopend zijn. Daar hebben we nu natuurlijk niets aan. We besluiten op de camping in het nabijgelegen Néfiach te overnachten, zodat we morgen nog een herkansing krijgen, voordat we verder naar het noorden trekken.

Dag 61 – Woensdag 30 oktober – De kers op de taart.

Camping La Garenne in Néfiach blijkt, met uitzondering van wat verkeerslawaai, een prima overnachtingsplek en vlakbij Ill-sur-Tet. Vandaag dus een herkansing voor het bezoek aan Les Orgues, voordat we serieus de thuisreis aanvaarden. Het gebied waar we zijn is het stroomgebied van de rivier de Tet, die ontspringt in de Pyreneeën en bij Perpignan in de Middellandse zee uitkomt. In vroeger tijden heeft zich een dikke laag bestaande uit zand, klei, kalk en kiezel gevormd. Het is een meestal droog en onvruchtbaar gebied waar vroeger niet mee viel te beginnen. Maar vooral in de herfst kan het water met bakken uit de lucht komen en zorgen regen en de sterk gezwollen rivieren voor erosie van het zachte materiaal. Men spreekt dan van een l’Aiguat en dan kan er 150 tot 250 mm neerslag per dag vallen met records van 600 tot 800 mm.  Oudere Calalanen herinneren zich oktober 1940 toen er in drie dagen tijd 1280 mm regen viel en de rivier de Tet 700 maal zijn normale hoeveelheid water afvoerde. In de loop van de tijd heeft de neerslag er voor gezorgd dat er grillige sculpturen zijn ontstaan, de ‘Orgues’, die bij nieuwe regenval (zoals onlangs nog) nog steeds van vorm veranderen.

Na een wandeling van ruim een uur komen weer terug bij de camper en kan de reis huiswaarts aanvangen. Deze verloopt via de A9 en de A75 op zich wel voorspoedig, maar door het later tijdstip van vertrek en een file tegen het einde, komen we pas om half zeven en in donker aan bij de camping van Orcet. Gelukkig blijkt de beheerder nog aanwezig en niet lang daarna hebben we een plekje gevonden.

Dag 63 – Vrijdag 1 november – De voorlaatste etappe.

Vandaag een wat kortere rit die bovendien nog voor een deel over de tolweg gaat. Gisteravond en vannacht heeft het vrijwel voortdurend geregend maar bij het wakker worden is het droog. Het lukt nog net om buiten de eitjes te bakken, waarna de regen al weer inzet. Ook overdag moet er de hele tijd met de ruitenwissers aan worden gereden. Ons doel voor vandaag is de camperplaats van Pont-á-Bar, niet ver van de grens met België. Hier is een sluis in het Canal des Ardennes met er vlakbij een terrein dat voor opslagdoeleinden wordt gebruikt. Enkele jaren terug lagen hier oude woonschepen tegen de wal. Tegenwoordig schijnt het geen officiële camperplaats meer te zijn, maar wij storen ons daar nu even niet aan en hebben onze camper langs de oever neergezet. En we zijn niet alleen, want kort na ons arriveerde een collega camperaar die er kennelijk net zo over denkt.

Dag 64 – Zaterdag 2 november – De laatste loodjes.

Morgen is broertje Henk jarig en daar willen we bij zijn. Daarom, tegen onze gewoonte in, de laatste etappe op zaterdag. Vanaf onze overnachtingsplek in Pont-á-Bar zo’n 355 kilometers en vrijwel geheel over de snelweg, dus goed te doen op één dag. Het weer zit ook vandaag nog niet erg mee, maar de rit verloopt toch vlot. In de buurt van Brussel wordt het droog en naarmate we verder naar het noorden gaan wordt het nog ietsje beter. Geen reden tot klagen derhalve en na een voorspoedige reis parkeren we de camper vroeg in de middag al weer naast ons huis.