Dag 2 - Zondag 21 januari – Opstartproblemen.

Afgelopen nacht heeft het flink gevroren en zakte het kwik tot meer dan acht graden onder nul. Voor ons geen probleem, want met zowel een elektrisch kacheltje als de gaskachel van de camper hebben we het 's morgens snel op temperatuur. Maar het ijs stond aan de binnenzijde van de camper dik op de voorruit. 

De moezel met hier en daar ijs er op..... ook de bootjes hebben het koud

Rond negen uur weer klaar voor vertrek.... maar de campermotor dacht daar anders over. Wel voorgloeien, maar de startmotor gaf geen kik. Wat nu? Op zondag liggen hier in de buurt de nieuwe accu's niet voor het oprapen. Maar nu blijkt maar weer eens dat je Aukje's föhn niet alleen voor het drogen van haren kunt gebruiken. Na een klein kwartier opwarmen was de startaccu weer tot leven gebracht en startte de campermotor direct. Inmiddels was het bij vertrek wel na tienen en ook vandaag staat er een afstand van ca. 480 km op het programma tot aan de camperplaats van het dorpje Revertin Vaugris, een stukje ten zuiden van Lyon. De rit verloopt vandaag voorspoedig, maar wel met een extra stop bij een tankstation voor de aanschaf van een flacon koelvloeistof. Bij het vullen van de ruitenwisservloeistof gisteravond, zag ik dat ook het niveau van de koelvloeistof onder de maat was. Enfin, zo tegen kwart over vijf bereiken we de camperplaats met een hele rij campers die er zijn geparkeerd en waar nog maar één plaats vrij is. Net op tijd dus, want één minuut na ons meldt zich een volgende camper en kort daarna nog een stuk of vier. Het moet ook eens meezitten

 Langs de muur van het kerkhof. Een nacht voor de weerwolven . Volle maan. Het kerkje van Revertin Vaugris bij nacht.

Dag 3 - Maandag 22 januari – Verder tot voorbij de grens met Spanje.

Een prima camperplaats in Revertin Vaugris en dus hulde aan het gemeentebestuur voor de aanleg van de gratis camperplaats. Vanmorgen bij het wakker worden blijkt dat het afgelopen nacht niet of nauwelijks heeft gevroren. Goed nieuws voor ons ook want de accu heeft het dus ook niet zo koud gehad en dat doet vooral Aukje denken dat het met het camperstarten wel zal loslopen. En dat is maar goed ook, want hier hebben we geen stroom vanaf de wal en kan de föhn dus niet worden gebruikt. Enfin, nadat de koelvloeistof weer op peil is gebracht starten we de campermotor.... en ja hoor hij/zij heeft er direct zin in. Ook vandaag staan er weer zo'n 480 km op het programma tot aan camping Albera in het Spaanse Capmany. Vandaag is het wel een stukje drukker op de weg met bovendien aardig wat vrachtauto's. Maar omdat we gisteren al de flessenhals bij Lyon zijn gepasseerd verloopt de rit verder zonder moeilijkheden. Nou ja, op ons uitstapje in Narbonne na, waar we op zoek gaan voor een nieuwe startaccu. Anderhalf uur duurt hierdoor het oponthoud (waarover verderop meer) hetgeen betekent dat het al donker wordt op het moment dat we de grens met Spanje passeren. Nu nog even een volle Spaanse Repsol gasfles scoren zo is de bedoeling. Maar het tankstation is uitverkocht dus vertrekken we onverrichter zaken voor de laatste acht kilometers naar de camping. Camping Albera ligt in de heuvels en een kronkelige weg leidt ons er naartoe. De camping blijkt gelukkig niet volbezet en weer even laten installeren we ons op een prima plekje en gaan we in het donker op zoek naar de douche. Deze camping bevalt ons wel dus hier willen we de komende dagen nog blijven om een beetje te acclimatiseren.

Franse efficiëntie.

Toen wij na een koude nacht werden geconfronteerd met een campermotor die niet wilde starten, werd het hoog tijd om naar een passende vervanger voor onze startaccu uit te zien. Onze camper is gebouwd op basis van een Renault Master en voor reparatie moet je dan zijn bij een garage die ook vrachtauto’s onderhoudt. Via Google kwamen we hiervoor in Narbonne terecht bij Renault Truck Service. Rond drie uur meldde ik mij bij dame van de service balie, die mij direct begreep toen ik om een nieuwe ‘batterie’ verzocht. Zij schakelde een collega in die in no time een nieuwe accu op de toonbank toverde. Even met de rolmaat de maten nameten (ik had de gegevens van de oude genoteerd) want van een Master type II en bouwjaar 2006 had hij nooit gehoord. Enfin, tot zover ging alles gesmeerd, maar dat veranderde toen ik hem vroeg of men de accu ook even kon verwisselen. Ja, dat kon… maar toen begon de administratieve molen te draaien. Er moest een werkorder worden aangemaakt en daarvoor waren niet alleen al mijn gegevens, maar ook die van de camper nodig. En die kon men niet achterhalen. Niet vanaf het kenteken, niet vanaf de groene kaart en niet uit de autopapieren. Een rad heen en weer praten tussen verschillende mensen waarbij allerlei codes werden gespeld en af en toe moeilijk werd gekeken duurde wel tien minuten, totdat de discussie verstomde en ik plots met de camper naar garage 5 werd doorverwezen. Daar aangekomen kwam een jongste? monteur aangelopen, waarna we samen de accu binnen 5 minuten hadden vervangen. Nu nog even terug naar het kantoor om te betalen. Daar aangekomen begon het lange wachten. De balie medewerkster ging aan de slag met een mapje met papieren, bracht deze weg naar een andere afdeling. Een kwartier later kwam daar vandaan een man aanlopen die een ander kantoor binnen ging en ging bellen en enkele keren mijn naam noemde. Weer even later werden de gegevens naar weer een andere afdeling getransporteerd, waar naar later bleek de factuur werd samengesteld. Totdat uiteindelijk een mevrouw richting de pinautomaat liep waaruit ik kon afleiden dat ik nu aan zet zou zijn. En de kosten van de hele exercitie? Die vielen alleszins mee, want op de hele operatie was een ‘promo’ korting van 50% van toepassing, waardoor ik maar 185 euro moest afrekenen. Maar in totaal wel anderhalf uur later dan we het terrein van de Truckservice opreden.

Dag 4 t/m 6 - Dinsdag 23 t/m donderdag 25 januari – Bijkomen onder de Spaanse zon.

Het nabij de camping gelegen plaatsje Capmany is het enige in de nabije omgeving en dus ga ik deze te voet verkennen. Vanaf een afstandje zie je al dat het een erg compact gebouwd dorp is dat in een dalletje ligt. Er doorheen stroomt een riviertje dat door een betonnen bak wordt geleid en momenteel droog staat. Zo midden op de dag lijkt het dorp uitgestorven en alleen voor de vijftal restaurantjes die ik tel is er enig leven te bekennen. Er is een restant van van een fort uit de veertiende eeuw, maar de dolmen en menhirs in de omgeving geven aan dat hier in de steentijd ook al bewoners waren. Tegenwoordig leeft men vooral van de wijnproductie waarvoor in het dorp verschillende bedrijven zijn die met tegenwoordig huizenhoge glimmende ketels zijn uitgerust. Opvallend is ook dat men nog steeds onafhankelijkheid nastreeft, want ook op het fort wappert de Catalaanse vlag met de Estrella voor de onafhankelijkheid.

Dag 7 - Vrijdag 26 januari – Een stukje zuidwaarts.

Na vier nachten op deze prima camping is het tijd om verder te trekken. Vandaag staat, behalve reizen, ook het doen van inkopen op het programma. Vandaar dat we niet zo'n lange afstand willen rijden en als doel de camping van Pineda de Mar hebben uitgekozen, zo'n honderd kilometer verderop. Als eerste staat de Spaanse gasfles op het boodschappenlijstje die bij aankomst in Spanje uitverkocht bleek. Onze campingbeheerster gaf ons een adres vlakbij Figueres. Daar aangekomen bleek opnieuw dat men geen propaangas op voorradig had. We werden doorverwezen naar een adres aan de andere kant van Fugueres, ongever vijf kilometer verder. Wel even dwars door de stad natuurlijk, maar daar aangekomen bleek het een gasdepot van waaruit de hele omgeving van gasflessen wordt voorzien. Met een volle gasfles verder op weg naar de grote Eclat supermarkt aan de rand van de stad, want dáár kun je met een camper gemakkelijk parkeren. Maar ook nu weer stuurde onze Tomtom ons dwars door het centrum van Fugueres, wat weer het nodige oponthoud opleverde. Met de boodschappen aan boord en na een koffiepauze konden we ons toch nog rond drie uur bij camping Bell Sol melden.

Dag 8 t/m 14 - Zaterdag 27 januari t/m vrijdag 2 februari – Een weekje.....  griep.

Nadat ik zaterdagavond aan deze tafel mijn Spaanse les heb gemaakt en het restant van de avong vanuit bed TV wil gaan kijken, begin ik te trillen als een rietje. Nu zal ik hierna niet op alle details ingaan, maar ik kan wel vertellen dat het de voorbode was van een fikse griepaanval. De dagen daarop zag ik de wereld voor een meloen aan, totdat vanaf dinsdag een kentering zich aankondigde. Inmiddels ben ik weer aardig opgeknapt en is mijn eetlust ook weer terug. Nu nog een paar dagen aansterken en dan vertrekken we na het weekend naar een volgende etappeplaats. Zo is althans de bedoeling op dit moment.. Ik weet het, niet spannend allemaal, maar ik ben al vast blij dat ik weer aardig opgekrabbeld ben.

Dag 15 en 16 - Zaterdag 3 en zondag 4 februari – Pineda de Mar en Callela

Toen halverwege de jaren zestig van de vorige eeuw het massatoerisme op gang kwam, werd het gebied ten noorden van Barcelona -waar we nu zijn- het eerste doelwit. Per vliegtuig via Gerona of met de pendelbus, waar bij je al dan niet ‘s nachts een oogje kon dicht doen, werd een mensenmenigte vanuit Noord West Europa naar de Spaanse zon getransporteerd. De vissersdorpjes in deze regio werden in no time omgetoverd tot toeristenbestemmingen, waarvoor natuurlijk behalve het strand ook in de avond het nodige moest worden georganiseerd. Zo werd Lloret de Mar een ware hotspot en in navolging veranderden ook de in de omgeving gelegen plaatsjes, waaronder Callela en Pineda de Mar. Weer wat later kwamen ook andere regio’s langs de Spaanse kust aan de beurt, zoals Benidorm, Alicante en weer later Malaga en Torremolinos. In de tachtiger jaren heb ik me ook een aan zo’n ‘avontuur’ gewaagd: een busreis naar Callela met stopover in het Franse Beaune. Nu ik weer wat van de griep ben opgeknapt ga ik zaterdagmiddag te voet naar Callella om te zien wat ik me er na zo’n vijfenveertig jaar nog van herinner. Lopend langs de boulevard ziet het er redelijk goed onderhouden uit.

In deze tijd van het jaar natuurlijk geen drukte of strandgasten, maar ook geen afgeleefde boel. Van Callela herinner ik me de centrale straat van een paar kilometers lengte, de Carrer de l’Eglesia (Kerkstraat) die op honderd meter afstand parallel aan de spoorlijn naar Barcelona loopt en helemaal doorgaat tot aan…. de kerk, natuurlijk. Hier wurmde de meute zich ‘s avonds doorheen op zoek naar winkel, terras, bar of disco. Midden in de winter en overdag is het nu andere koek natuurlijk, maar het is toch opvallend dat het nu ook behoorlijk druk is en er een gezellige sfeer hangt. Kortom, ook voor een overwinterende camperaar is een bezoekje aan of verblijf in de buurt van Callela zo gek nog niet.

Dag 17 - Maandag 5 februari – Met een boog om Barcalona heen

Na tien nachten op camping BellSol is het hoog tijd om weer een stukje verder te trekken. Ons doel is het plaatsje Cambrils, even ten zuiden van Tarragona. Op weg er heen moet onze boodschappen voorraad worden aangevuld en ook de camper lust wel weer een slokje. Wij willen met een boog om Barcelona rijden en hebben daarvoor de AP7 snelweg op het oog, die inmiddels voor dit traject al weer enige tijd tolvrij geworden is. We zijn inmiddels een beetje gecharmeerd van de Esclat supermarkten en in Sant Celoni is er volgens Google een nieuwe met flink wat parkeerruimte. De weg erheen gaat via een kronkelige bergweg, maar een stukje keren en draaien vinden we voor de afwisseling ook wel weer leuk.

In Sant Celoni blijkt er van de parkeerruimte alleen een overdekte stalling over en daar passen wij v.w.b. de hoogte niet in. Gelukkig is er in de buurt nog een parkeerplekje vrij. Na de boodschappen gaan we direct verder op weg om de resterende 157 km af te leggen. Aukje verwacht vanmiddag een telefoontje van de dokter en dan is het handig als we in alle rust op de camping staan. We melden ons, voor ons doen vroeg, om drie uur bij de camping en een half uurtje later staan we gesetteld tussen de palmbomen.

Dag 18 t/m 20 - Dinsdag 6 t/m donderdag 8 februari – Van de zon genieten en een fietstochtje maken.

Tot nu toe hebben we in Spanje vrijwel elke dag zon gehad en ook deze dagen vormen daarop geen uitzondering. Heerlijk bijkomen in het zonnetje en wat huishoudelijke klusjes doen is het devies. Op donderdag haal ik de fietsen van de drager voor een tochtje naar Cambrils. Ook in Spanje probeert men het fietsen polulair te maken door waar mogelijk fietspaden aan te leggen. Het gaat er dan wel wat anders toe als in Nederland en dus moet je rekeing houden met plotselinge onderbrekingen of haakse bochten. Maar goed, het rijdt wel lekker rustig zonder auto's op je hielen. Wij maken een ritje langs de boulevard tot ongeveer het einde van Cambrils. Niet spectaculair natuurlijk, maar we moeten tenslotte ook rekening houden met Aukjes knie.

Door mensen gemaakte kunst langs de boulevard

Een kunstje van de natuur

Dag 21 t/m 23 - Vrijdag 9 t/m zondag 11 februari – Het weer zit even in een dip.

Na bijna drie weken met alleen maar zon, was het donderdagnacht raak. Een flink regengebied trok over en dat betekende twaalf uur lang nattigheid. Nu zullen de Spanjaarden de regen wel verwelkomen, want vooral in Catalonië is het al zó lang droog dat de waterreservoirs bijna leeg zijn en er een noodplan van kracht is geworden. Behalve in de provincie Tarragona waar wij nu zijn. Deze provincie van Catalonië krijgt veel water vanuit de rivier de Ebro, met een stroomgebied van bijna 90.000 vierkante kilometers. Het reservoir hier is dan ook nog tot 80% gevuld, maar daar hoor je in het nieuws veel minder over. Enfin, na een nachtje regen was het vrijdag overdag weer droog en ook weer redelijk weer. Vrijdagnacht werden nog een paar emmers water over ons uitgestrooid, waarna zaterdag overdag de wind langzaam aantrok. Het resulteerde uiteindelijk in een fikse storm met harde windvlagen afgelopen nacht, waarbij de camper stond te schudden en ik midden in de nacht voor de zekerheid de fietsen op een andere plek heb gestald. Inmiddels is het weer rustig buiten en ook voor de komende dagen wordt er weer zon verwacht.

Dag 24 - Maandag 12 februari – Weer een stukje verder naar het zuiden.

Vanmorgen schijnt het zonnetje en zijn de mensen om ons heen al vroeg buiten te vinden. Ook voor ons is er werk te doen, want we willen vandaag weer een stukje zuidwaarts rijden. En dan moet er van alles worden opgeruimd en aangevuld. Al met al loopt het tegen half twaalf als wij de camping achter ons laten voor een ritje van in eerste instantie drie kilometers naar de supermarkt. Een splinternieuwe Esclat supermarkt, en voorlopig ook de laatste, want die vind je vooral in Catalonië. Aansluitend drinken we koffie en starten daarna de camper voor een rit van honderdveertig kilometers naar onze volgende etappeplaats, camping Playa Tropicana even te zuiden van Alcossebre. Bij vertrek is het nog steeds zonnig maar inmiddels is er flink wat wind bij gekomen. En verderop langs de snelweg AP7 blijkt dat de rukwinden zowel de vrachtwagens als ook onze camper er flink van langs geven. 

Niettemin bereiken we rond kwart over drie de camping en daar aangekomen is het inmiddels ook weer vrijwel windstil. Wij mogen zelf een plekje uitzoeken, maar voor ACSI kaart houders zoals wij, is er maar een beperkte keuze. Anders wordt het flink bijbetalen. Niettemin vinden we achter op de camping een plekje dat ons wel bevalt en even later nestelen we ons in het zonnetje met een pilsje erbij. Het is opvallend warm en ‘s avonds voelt het zelfs zwoel aan. Benieuwd hoe we het weer de komende dagen ervaren.

Dag 25 t/m 27 - Dinsdag 13 t/m donderdag 15 februari – Op de fiets de omgeving verkennen.

Net als gisteren is het vandaag zonnig en voelt de temperatuur weldadig aan. We kiezen ervoor om vandaag van het zonnetje te genieten en een boek te lezen. Voor woensdag staat een fietstocht op het programma. In Spanje is het vaak zo dat vlak achter de kust de heuvels, of voor Nederlandse begrippen de bergen, oprijzen. Als je geen berggeit bent, ben je wat fietsen betreft dan al snel toe aan een ritje langs de kust. Hier kunnen we heuse rondritjes maken en na een paar kilometers langs de kust slaan we rechtsaf het binnenland in. En over asfaltwegen met weinig verkeer. Lekker fietsen dus, maar voor het uitzicht hoef je niet te gaan. Vlak achter de kust liggen hele stukken land braak of zijn hier en daar voorzien van een oude varkensstal. Ook zien we de overblijfselen van de bouwwoede uit het verleden waarvan na de crises van ruim tien jaar geleden alleen de betonnen skeletten zijn overgebleven. En als in Spanje iets niet in gebruik is dan verandert het als snel in een dumpplaats voor afval. Halverwege onze rit komen we bij een heuse uitdaging, een droge rivier waarvan de afrit van gravel zo steil is dat we die met moeite lopend naast de fiets kunnen nemen. Na ruim een uur komen we voldaan terug bij de camping. Op donderdag tapt het weer uit een ander vaatje. Bewolkt en met een temperatuur van rond de 15 graden is het voor onze begrippen fris en blijven we het merendeel van de dag binnen. Daarnaast zijn er nog voldoende huishoudelijke klusjes om de dag te vullen.

Dag 28 t/m 30 - Vrijdag 16 t/m zondag 18 februari – Het kan niet altijd meezitten

Donderdagavond laat begon het zachtjes te regenen en het gespetter zette zich niet alleen de hele nacht door, maar ook vrijwel de hele vrijdag. Niet leuk natuurlijk, maar de hoeveelheid bleef beperkt en is niet te vergelijken met wat in Nederland zondag naar beneden kwam. Binnenblijven dus, en dat was voor mij vanzelfsprekend, want donderdagmiddag voelde ik me weer behoorlijk ziek met weer bijna veertig graden koorts. Na bijna drie weken dacht ik het griepje wel achter de rug te hebben, maar ik voel me ook nog steeds niet fit. Tijd om binnenkort de dokter maar eens op te zoeken lijkt mij. Zaterdag was ik al weer aardig op de been en konden we samen van het zonnetje genieten. Vandaag, zondag, was er zelfs vrijwel geen wind, dus ook deze dag hebben we grotendeels buiten doorgebracht.

Dag 31 - Maandag 19 februari – Een nieuw avontuur tegemoet.

Nou ja, zó avontuurlijk is een overwintering in Spanje nu ook weer niet. Toch zijn we vanaf nu minder zeker van onze zaak. Hoe meer naar het zuiden, hoe minder zeker ben je dat je op een volgende camping terecht kunt. Vanaf nu wordt het dus éérst bellen naar een volgende camping, voordat je van de huidige vertrekt. Een telefoontje naar camping Riberamar leert dat er voor vandaag een plek beschikbaar is en dat er morgen wel weer een andere plek beschikbaar zal komen. We betalen de huidige camping en gaan, via een boodschappen stop, op pad naar bovengenoemde camping even ten noorden van het stadje Oropesa. Daar aangekomen blijkt de beloofde plek ineens niet meer voorradig, maar na goed zoeken vindt de receptioniste nog precies één plekje voor één nacht. Morgen zouden we dan naar een ander plek moeten verhuizen. Tot zover alles ok, al zien we rondom ons heen verschillende campers die op paden en andere noodlocaties zijn gestationeerd.

Nog maar juist geïnstalleerd werd ik door een andere campinghouder geappet met de vraag waar we bleven. Wat bleek? We hadden ons bij de verkeerde camping gemeld. Er bleken twee campings met de naam Torre la Sal en met hun ingangen pal naast elkaar….. één van de twee had de toevoeging Maria er achter gezet. We besloten om bij de camping van Maria te blijven, omdat de plek die de andere camping ons kon aanbieden ons in de schaduw zou zetten. Problemen opgelost? Bijna, want bij de camping van Maria blijken alle stroomkasten vol bezet. Maar dat probleem belooft Maria morgen voor ons op te lossen.

Dag 35 t/m 37 - Vrijdag 23 t/m zondag 25  februari – Met de fiets er op uit.

Vandaag willen we een fietstocht in de omgeving maken. Langs de kust is het hier goed fietsen, met zowel z.g. Via Verdes (voormalige spoorlijnen) als lokale binnenwegen. Zuidelijk van Ribera de Cabanas begint het stadje Oropesa en als we die richting uitgaan moeten we eerst een kleine acht kilometers door de stadsbebouwing fietsen. Vandaar dat onze route vandaag naar het noorden gaat. Na ongeveer twee kilometers over het fietspad zie ik een rustige binnenweg waarvan mijn telefoon aangeeft dat die voorlopig niet dood loopt. We peddelen vervolgens langs velden met vooral mandarijnen, maar gezien de grootte ervan en de hoeveelheid die onder de bomen op de grond ligt, zullen die niet meer worden geoogst. Een proef op de som leert dat de mandarijnen de afgelopen tijd onvoldoende water hebben gekregen. Onze tocht vervolgend zie ik dat we richting het stadje Torre Blanca rijden, dat gezien de afstand ons doel voor vandaag gaat worden. In het centrum van het stadje blijken ook rond twee uur nog enkele eetgelegenheden open, zodat we even later aan een lekker koud pilsje zitten. Ook de hamburger die we bestellen blijkt van topkwaliteit, zodat we met gevulde magen de thuisreis kunnen aanvangen. Al met al een geslaagde dagbesteding vandaag. 

Op zaterdag gaat Aukje er alleen op uit en maakt in haar tempo een strandwandeling. Voor zaterdagnacht voorspellen de weerprofeten wat regen, wat overigens mee blijkt te vallen. Zondag is het hoofdzakelijk bewolkt zodat we, na een trage start, de rest van de dag vullen met lezen en huishoudelijke klusjes.

Dag 38 - Maandag 26  februari – Een drukke reisdag.

Ons reisdoel van vandaag ligt op nog geen twintig kilometers naar het zuiden. Een makkie zou je zo denken, maar toch is het pas rond half zes wanneer we ons bij onze volgende camping in Benicasim melden. Onze eerste vertraging begint al op de camping waar een tankauto die brandstof voor de camping komt brengen onze doorgang verspert. Na een kwartiertje of zo vindt men het toch te gek worden en opent men speciaal voor ons een nooduitgang. Het eerste doel vandaag is, zoals gebruikelijk, de supermarkt waar we gemiddeld éénmaal per week onze boodschappenvoorraad bijvullen. Daarna zoeken we een wasserette op. Hier kunnen we met drie grote wasmachines tegelijk aan de gang, maar met het drogen erbij neemt het toch nog aardig wat tijd in beslag. Inmiddels is al het drie uur in de middag en omdat mijn gezondheidsprobleem nog steeds af en toe opspeelt, besluiten we tot een bezoekje aan het Centro de Salud, de dokterspost. Hier treffen we een aardige arts die echter geen wordt Engels spreekt. Gelukkig had ik tevoren de hele medische situatie in het Spaans op de telefoon gezet en na nog een onderzoekje krijg ik de antibiotica kuur voorgeschreven waar wij onze zinnen op hadden gezet. Nu nog langs de apotheek en onderweg een bezoekje aan de Burger King en het wordt duidelijk waarom we pas rond half zes op camping Tauro arriveren.

Dag 39 en 40 - Dinsdag 17 en woensdag 28  februari – Schommelen in de storm.

Vrienden van ons overwinteren elk jaar op camping Tauro in Benicassim. Een prima aanleiding om hen hier te bezoeken. Camping Tauro is erg gewild en dus heb ik al vooraf voor een verblijf van vier nachten geboekt. Op weg naar de camping regende het gisteren wat, maar bij aankomst bleek het droog. In de loop van maandagavond hoorden we dat het maandagnacht zal gaan stormen. En ja hoor, vanaf middernacht buldert het rond onze camper en omdat deze dwars op de wind staat, schommelt hij ook flink zodat er in de nanacht van slapen niet veel meer terecht komt. In Spanje komt de wind vaak met tussenpozen snel opzetten om even later weer te kalmeren. Dinsdagmorgen blijft de wind stevig door staan, zodat de afspraak om samen koffie te drinken naar de camping kantine wordt verzet. Een gezellige bijeenkomst zo blijkt, waar we in een paar uur flink wat bijkletsen. Dinsdagnacht herhaalt de storm zich, zodat ook ditmaal een deel van de nacht het slapen er bij inschiet. Pas woensdagmorgen luwt het en is het gelijk heerlijk toeven in het zonnetje. Mijn antibioticakuur lijkt wel te werken, maar toch ben ik er niet gerust op, omdat mijn lichaam nog steeds teveel vocht vasthoudt. We besluiten daarom huiswaarts te gaan in plaats van verder Spanje in te trekken. En, als we zoals gebruikelijk om de drukte op de weg te vermijden, in het weekend de laatste kilometers willen afleggen, kunnen we beter maar donderdagmorgen al afreizen. Het bezoek aan onze vrienden wordt dus met een dag bekort.

Dag 41 - Donderdag 29  februari – De eerste dag op weg naar huis.

Vanmorgen begin ik om acht uur met het ontbijt, maar het is toch al weer twee uur later als alle klusjes zijn gedaan en we onze vrienden gedag hebben gezegd. Het eerste doel is een tussenstop in Cambrils, om in de grote Esclat super nog wat inkopen te doen en we tegelijk ook een koffiepauze houden. Daarna is het drie uur rijden naar onze volgende stop: het gasdepot bij Figueres voor een nieuwe volle gasfles, waar we in de zomer mee voort kunnen. Maar bij Figueres blijkt de snelweg afgesloten en ook richting de stad zelf wordt het verkeer omgeleid. Volgens zeggen vanwege de boerenprotesten, maar wij zien in plaats van boze boeren alleen maar dirigerende politiemensen. Enfin, met wat filerijden en tien kilometer extra is ook dit ongemak overwonnen en kunnen we ons rond half zes bij onze overnachtingscamping in Capmany melden.

Dag 42 - Vrijdag 1 maart – Richting Lyon.

Vanmorgen stond de wekker op zeven uur afgesteld. Niet dat we tot dat moment geslapen hebben, want vannacht was het weer raak wat de wind betreft. Bij aankomst was het prachtig weer en ook toen we naar bed gingen was het nog windstil. Maar in een oogwenk veranderde dat en bleek er een heuse storm losgebarsten. En weer zo’n typisch Spaanse met bulderende windvlagen gevolgd door korte pauzes van aanzienlijk lagere windkracht. De Viento Loco (gekke wind) zoals een Spaanse vrouw mij tijdens onze eerste overwintering jaren geleden vertelde. Enfin, vroeg opstaan heeft ook zijn voordelen, want om negen uur verlieten we de camping op weg naar de Spaans/Franse grens. Vlak vóór de grens nog even diesel tanken en vervolgens de snelweg op. Net voorbij de grens zagen we plots een kilometers lange rij met alleen vrachtwagens die op de snelweg tot stilstand waren gebracht. Zo’n lange sliert vrachtwagens hebben we nog nooit eerder gezien. Op de camperplaats waar we nu verblijven, vertelde een Nederlandse vrouw dat de politie alle personenwagens van de snelweg stuurde, waarna men de reis richting Spanje over binnenwegen kon vervolgen. Die arme vrachtwagenchauffeurs waren het haasje en moesten lijdzaam afwachten. Wij reden in tegenovergestelde richting en hadden nergens last van, behalve van de stevige wind die het eerste stuk dwars op de camper stond. 

Onze reis verliep verder voorspoedig en na nog een tweetal pauzes arriveerden we om kwart over vier bij onze overnachtingsplek van vandaag in het dorpje Revertin Vaugris op ongeveer 25 kilometers ten zuiden van Lyon. De acht plekken bleken bij aankomst al bezet. Wij parkeerden de camper op een naastgelegen parkeerterreintje waar het aantal campers in de loop van de avond al tot in totaal achttien stuks was aangegroeid.

Dag 42 - Zaterdag 2 maart – Verder noordwaarts tot aan Pont-á-Mousson

Ook vandaag ben ik om zeven uur uit de veren om het ontbijt te maken. En, omdat het niet waait en droog is, worden de eitjes buiten gebakken in plaats van binnen gekookt. Dat levert, behalve lekkerder eitjes, ook een kwartier tijdwinst op. Om half negen start ik de campermotor en daarna zoeken we de oprit naar de tolweg op. Een half uur later naderden we Lyon, waar we hopen op de vroege zaterdagmorgen zonder oponthoud door de tunnels te komen. En dat lukt ook, al moet je ook op dit tijdstip geluk hebben, want in omgekeerde richting staat er toch al een fikse file. Eenmaal op A6 en A31 gaat het verder van een leien dakje en met twee tussenstops onderweg, komen we om kwart voor vier bij de camperplaats van Pont-á-Mousson. Ook hier is het vandaag bijna volle bak. Onderweg hebben we vrijwel de hete rit wat miezer regen gehad, maar gelukkig wordt het in de vooravond enkele uren droog, zodat we zonder paraplu ons kunnen installeren.

Dag 43 - Zondag 3 maart – De laatste kilometers tot aan huis.

Vandaag de laatste etappe vanaf de camperplaats in Pont-á-Mousson naar huis, een rit van iets minder dan vijfhonderd kilometers. In het verleden kozen we verschillende keren voor de route via Luxemburg, Brussel en Antwerpen. Maar van de laaste keer staan de slechte wegcondities van de snelweg door Wallonië ons nog in het geheugen gegrift. Daarom wil ik ditmaal een andere route uitproberen. Het eerste stuk blijft onveranderd: Via Metz, Thionville naar de grens met Luxemburg, met direct daarna een tankstop voor goedkope diesel. Daarna rijden we in plaats van naar het westen, naar het noorden en komen we uiteindelijk nabij St. Vith op de E42 uit, die ons tot bij Verviers brengt. Via Luik en Maastricht rijden we de gebruikelijke route  naar de Randstad. Vandaag, zondagmorgen, blijkt er weing verkeer op de weg. De asfaltkwaliteit is boven gemiddeld goed en we hoeven geen extra kilometers rond Luik te maken. Kortom, de voor ons nieuwe route is ons uitermate goed bevallen en is voor herhaling vatbaar.

Wat vonden wij er achteraf van

In beginsel zijn wij wandelaars die graag door de ongerepte natuur willen trekken. Vanwege Aukjes knie zat dat er ditmaal niet in en moesten we ons programma op haar wandel en fietsmogelijkheden afstemmen. En voor ons onverwacht, werd ik na precies één week in Spanje ziek en bleef een volledig herstel uit. Dat noopte ons tot een bezoek aan de dokter, maar deed ons ook besluiten om vier weken eerder dan gepland huiswaarts te keren. Een mislukte vakantie derhalve? Niet bepaald, want wij hebben vrijwel de gehele periode in Spanje kunnen genieten van bovengemiddeld goed weer. En van een ruime portie van de in Nederland zo node gemiste zon. Kortom, het kon beter maar wij zijn tevereden.

Overnachtingen tijdens de vakantie: