Rit naar de zon - 16 t/m 31 maart

Dag 46 – Dinsdag 18 maart – Een dag met twee gezichten.

Afgelopen nacht heeft het aldoor flink geregend, maar in de loop van de ochtend werd het droog. Later op de dag kwam zelfs het zonnetje erbij. Voor ons een goede aanleiding om een rondwandeling door het plaatsje Villafranca de Cordoba te maken. Een dorp zoals er in Spanje zovelen zijn. Hier en daar een leuk huis met in de onmiddellijke omgeving een braakliggend terrein of slordig afgebroken gebouwen. Het maakt al met al een sjofele indruk, waarbij ik mij afvraag waarom je niet, tegen beperte kosten, de boel een beetje netjes kunt maken. Maar hiervoor gelden in Spanje duidelijk andere normen dan in Nederland. Weer terug op de camping kunnen we, voor het eerst in dagen, nog even lekker van de zon genieten. Volgens de berichten volgt er morgen nog zo’n dag, waarna het daarna weer mis is als donderdag de volgende storm zich aandient. Na Jana, Konrad en Lauwrence is deze storm al in de maak en moet hij (of zij) alleen nog een mooie naam krijgen.

Dag 47 – Woensdag 19 maart – Eerst naar Cordoba, daarna verder noordwaarts.

Net als afgelopen zaterdag staat de wekker vandaag ook op kwart voor zeven afgesteld. Eerst ontbijten, aankleden, tandenpoetsen, afwassen en daarna de camper vertrekgereed maken. Dat betekent dat we toch alweer twee uur later is als we van de camping vertrekken. Een half uurtje later parkeren we, net als zaterdag, op de camperplaats nabij het centrum van Cordoba. Na nog een bakkie koffie gaan we op pad naar de Mezquita, de vroegere moskee waarin later een kathedraal is gebouwd. Gelukkig staat er geen rij voor de kassa dus kunnen we snel naar binnen. Wat direct opvalt is dat de moskee een enorm aantal zeer solide maar identieke zuilen herbergt maar verder weinig versieringen uit de islamitische periode kent. Dit in tegenstelling met het christelijke gedeelte, dat overladen is het gedetailleerde verfraaiingen zowel in de vele kapellen als in de kathedraal. Zie voor info over de Mezquita en de foto’s het aparte stukje verderop. Na ons moskee-kerkbezoek lopen we naar de volgende bezienswaardigheid: het Alcazar, officieel het Alcázar de los Reyes Cristianos ofwel het paleis van de Christelijke koningen. De oorsprong hiervan gaat eveneens terug tot de stichting van het Islamitische emiraat en zowel de kaliefs als de latere christelijke koningen gebruikten het als hun residentie. Het paleis is talloze keren verbouwd en nog niet zo lang geleden ontdekte men muurversieringen die stammen uit de eerste periode na de stichting. Het paleis met zijn twee torens is niet spectaculair, maar het heeft wel een mooie grote binnentuin zoals gebruikelijk was. Net zoals bij voorbeeld de Generalife nabij het Alhambra van Granada. Na afloop van het bezoek aan het Alcazar lopen we naar de camper terug voor een koffiepauze, waarna we de rit naar het noorden aanvangen. Ons doel is de camping nabij het plaatsje Almagro op zo’n 220 km afstand. Een mooie rit die voor het grootste deel over goed berijdbare binnenwegen gaat. Onderweg stoppen we in Puertollano voor het doen van inkopen, zodat het inmiddels alweer kwart over zes is als we bij camping Los Arenales in Almagro (N38.880002, W3.696173) aankomen. En, prachtig weer vandaag en dat maken we ook niet dagelijks mee.

Bij een paleis hoort een mooie tuin

De Mezquita van Cordoba

In Spanje heeft het Islamitische rijk drie verschillen hoofdsteden gekend: Cordoba, Sevilla en Granada. Cordoba is de oudste hoofdstad van de drie. Abd al-Rahman I, een uit Damascus gevlucht lid van de Omajjiden, kwam in 756 in Spanje aan en stichtte in Cordoba een emiraat. In 785 gaf hij opdracht om met de bouw van een moskee (Mezquita) te starten op de plaats waar voorheen een Romeinse tempel en later een Christelijke kerk was geweest. Gedurende de negende eeuw ontwikkelde het emiraat zich steeds meer op economisch, cultureel en militair gebied. In 912 besteeg Abd al-Rahman III de troon en benoemde zich in 929 tot kalief en riep daarmee het kalifaat van Cordoba uit dat tot 1032 zou blijven bestaan. Cordoba was in deze periode een centrum van Berberse, Arabisch en Joodse cultuur. Tijdens het kalifaat werd de moskee steeds verder uitgebouwd totdat het met een oppervlakte van 23400 vierkante meter de op één na grootste (na Mekka) moskee ter wereld werd. Na de verovering van Cordoba door Ferdinand III van Castilië maakte hij van Cordoba een Christelijke bisschopsstad en liet vanaf 1236 in de Mezquita een hoofdkapel bouwen. In latere perioden zijn tijdens het bewind van opeenvolgende Christelijke heersers verdere toevoegingen en wijzigingen doorgevoerd, waardoor zich thans midden in de vroegere moskee een prachtige (maar ook protserige) kathedraal bevind. Klik op onderstaande buttons voor een link naar meer informatie over de geschiedenis van het moslimrijk in Spanje en over het Kalifaat van Cordoba.

Dag 48 en 49 – Donderdag 20 en vrijdag 21 maart – Weer even beter weer afwachten.

Na de toch wel vermoeiende dag van gisteren, gebruiken we deze camping hier bij Almagro om even uit te rusten. Een andere goede reden om hier een paar dagen te verblijven is het weer, wat nog steeds niet het Spaanse niveau haalt dat we er gewoonlijk van kunnen verwachten. In de nacht van woensdag op donderdag heeft het flink geregend. Maar donderdag was het overdag alleszins aangenaam, met geregeld de zon er bij, zodat we buiten konden koffiedrinken en eten. Donderdagavond begint het opnieuw te regenen en ditmaal met onweer erbij. Vrijdagmorgen blijkt het niet alleen een stuk kouder, maar er staat ook nog een stevige wind. Stormdepressie Martinho is gearriveerd. En ja, ik ben maar wat trots dat er eindelijk ook eens een storm naar mij is vernoemd. Het lukt nog juist om buiten de eitjes te bakken. Naar verwachting blijft het tot het einde van de middag droog, dus gaan we er op uit om het stadje Almagro te verkennen. Zodra we daar aankomen wordt het direct duidelijk dat ook dit stadje geen toeristentrekker zal worden. We zijn in de provincie La Mancha, eertijds het dekbeeldige werkterrein van Don Quichot en zijn helper Sancho Panza. En dat wil men in elke plaats in deze regioo de bezoeker onder de aandacht brengen. We lopen met een boog naar het centrale plein, het Plaza Mayor, dat in zowat elk plaatsje te vinden is. En, het moet gezegd, zowel in omvang als uitvoering kan Almagro hiermee beslist voor de dag komen. Dat geldt niet voor de lokale horeca die we uittesten, want ook ditmaal kan het gebodene onze bescheiden verwachtingen niet overtreffen. Vlak voordat de beloofde regen zich aandient keren we huiswaarts, waar we in de luwte van de camper buiten nog van een versnapering kunnen genieten.

Het Plaza Mayor, geen slecht plein voor een stadje met minder dan tienduizend inwoners

Als wij rond half twee arriveren staan er al ruim twintig campers, terwijl er officieel maar vakken voor in totaal acht campers beschikbaar zijn. Gelukkig is iemand net vertrokken en die heeft voor ons een vak op een prima plek open gelaten. Voordat we de stad gaan verkennen kookt Aukje eerst de warme hap voor vandaag, zodat we met gevulde magen op stap gaan. Het is vanaf de camperplaats een kleine twee kilometers tot aan het centrum, zodat deze wandeling ook voor Aukjes knieën weer een goede oefening is. Albacete is de hoofdstad van de gelijknamige provincie in de regio Castilië-La Mancha en telt ruim honderdtwintig duizend inwoners. De stad maakt een bruisende indruk met veel goed ogende gebouwen. We maken een rondje door het centrum en zien dat verschillende straten met dranghekken zijn afgezet. Bij navraag blijkt gisteren de jaarlijkse Duathlon van Albacete te zijn gehouden, een evenement waarbij je moet hardlopen, fietsen en vervolgens weer moet hardlopen. Gezien de omvang van de verschillende podia moet het een flink spektakel zijn geweest. Nadat wij ons rondje hebben afgemaakt trekken we ons weer terug in de camper om morgen verder te reizen.

Nee, je hoeft niet te zoeken..... ik ben er niet bij

Aukje heeft Bocairent gevonden op een site met de mooiste dorpen van de provincie Valencia. De camping is vlakbij het dorp, zodat we vanaf de camping te voet op onderzoek uit kunnen. Vandaag blijft het zonnig al staat er later op de dag een straffe frisse wind. Dat maakt dat we onderweg toch maar in de camper blijven tijdens de koffiepauze. Rond twee uur zijn we bij camping Villa Carmen, een kleine camping met maar 7 plaatsen en gerund door een Nederlands echtpaar. We krijgen van Rogier uitgebreid uitleg over de camping en omgeving en niet veel later koesteren we ons lekker in het zonnetje met uitzicht op het dorp.

Dag 53 – Dinsdag 25 maart – Bocairent verkennen.

Ook vanmorgen is het stralend weer, op 680 meter hoogte niet warm, maar windstil en door de zon best aangenaam zodat we buiten zouden kunnen ontbijten. Wat een verschil met maar een paar dagen geleden. Bocairent bestaat uit een oud gedeelte dat in lagen boven elkaar langs de rivier tegen een helling is gebouwd en verderop een nieuw gedeelte. Onze aandacht gaat uit naar het oude deel en er zijn twee routes om er naar toe te gaan. We kiezen op de heenweg voor de toeristische route die ons via een smal weggetje het dal in voert. Aan de andere zijde van de rivier moeten we weer omhoog en dat gaat almaar door totdat we helemaal boven in het dorp uitkomen. Hier zijn de straatjes zó smal dat je er alleen met vergunning met de auto mag komen. Door verschillende steegjes komen we uiteindelijk uit op het Plaza de San Vincent waar we even pauzeren. Het plein was vroeger de plaats van het gemeentehuis met daaronder de gevangenis. Via de kerk en het plein, met daarop onder meer het huidige gemeentehuis, lopen we richting het nieuwe gedeelte van Bocairent en vandaar over een brede weg en de Via Verde (voormalige spoorlijn) terug naar de camping. Net als gisteren kunnen we ook vandaag kunnen we weer buiten eten.

Bocairent gisteravond vanaf onze camping

Dag 55 – Donderdag 27maart – Naar de kust bij Gandia.

Vandaag zoeken we de kust weer op. Ik heb gebeld met een campinghouder in Gandia en hij heeft beloofd om voor ons een plekje vrij te houden. De afstand naar Gandia is maar 67 kilometers, maar we hebben nog een paar andere klusjes op ons lijstje en daarmee wordt de dag alweer aardig gevuld. Om elf uur rijden we weg bij camping Villa Carmen. We volgen een kronkelige weg door een berglandschap met prachtige uitzichten en dat gaat door totdat we bij het plaatsje Ontinyent komen. 

Dag 56 en 57 – Vrijdag 28 en zaterdag 29 maart – Rondje door Platja de Gandia.

Afgelopen donderdag en vrijdag en ook vandaag hebben we over het weer niets te klagen Een strakblauwe lucht met een temperatuur van boven de twintig graden. Ook ’s nachts is het hier vlakbij zee niet koud. Gisteren hadden we een rondwandeling door Platja de Gandia gepland en gewoontegetrouw was het al na de middag toen we er op uit trokken. De camping ligt volgens opgave op 800 meter van de kust, maar hier in Spanje is men niet zo bezig met precies zijn. Zo doet de wasmachine er ruim drie kwartier over in plaats van de beloofde dertig minuten en ligt onze camping geen 800 meter maar 1,3 kilometer van het strand. Op weg naar het strand passeren we een strook met torenhoge gebouwen die zo dicht biij elkaar staan dat, mocht er een omvallen, een naburig gebouw voor een steuntje kan zorgen. Allemaal 'appartementos' zou onze (camper) vriendin Monique zeggen. Het strand ligt er prachtig bij, breed en van mooi fijn zand voorzien en ook speelgelegenheden, douches en toiletten zijn volop aanwezig. Wij lopen langs de waterlijn in de richting van de grote jachthaven waar een kapitaal ligt te wachten tot de eigenaren ervan komen genieten. Vlakbij de jachthaven is een zichtbaar ouder gedeelte van voor de opkomst van het toerisme en waar de straten niet haaks op elkaar liggen. Na nog wat rondkijken vangen we de terugweg aan die ons over een brede boulevard tussen de hoge appartementsgebouwen voert totdat we het pad naar de camping inslaan. Zaterdag gebruiken we voor wat huishoudelijke werkzaamheden en natuurlijk om lekker van de zon te genieten.

Mooi breed strand van fijn zand

Dag 58 – Zondag 30 29 maart – Weer het binnenland in.

Na drie dagen op camping La Naranja in Platja de Gandia vinden we het wel genoeg. Eigenlijk zouden we nog een nachtje blijven, omdat hier op zondag een straatmarkt is. Maar we hebben we al vaak genoeg een Spaanse markt gezien en kunnen wel een beetje raden wat er zoal te koop is. Daarbij komt dat we op de camping zo nu en dan een vieze put lucht ruiken, die bij navraag ook andere campinggasten niet is ontgaan. Om half twaalf zijn we vertrekgereed voor een rit naar een camping nabij het plaatsje Ayora, in het achterland van de provincie Valencia. We kiezen hierbij voor een toeristische route, die wel korter maar ook aanzienlijk langzamer is dan de route over de snelweg. De tweede helft van de ongeveer 120 kilometers gaat over de kronkelige CV590 en betekent dat de gemiddelde snelheid op dat traject niet boven 50 kilometers per uur komt, maar wel door een mooi landschap gaat. Om drie uur melden we ons bij camping Palaz Cinco (N39.074956, W1.042303), even voorbij Ayora. Campingeigenaar Sander vertelt wat ons te wachten staat. De camping is nog in opbouw en hij stelt voor om de camper op een open plek naast zijn woonhuis neer te zetten. Om te douchen kunnen we van de badkamer in een van de nabijgelegen appartementen gebruik maken. Dat lijkt ons wel wat, want het eigenlijke camping terrein is na de regen van de afgelopen periode vrijwel onbegaanbaar. Kortom, wij zijn voorlopig tevreden en zien de komende dagen wel verder.

Zo'n riante plek vind je niet vaak op een camping

Dag 59 – Maandag 31 maart – Ayora verkennen.

Vandaag is het, net als de afgelopen dagen, weer stralend weer met een temperatuur die oploopt naar 25 graden. Vannacht was dat wel anders, want bij het wakker worden was het maar 8 graden in de camper. Vandaag willen we te voet Ayora gaan verkennen. Een flinke inspanning voor Aukjes knieën want, behalve de wandeling door het dorp, moet er ook nog tweemaal twee kilometers van en naar de camping worden afgelegd. Het is al rond drie uur in de middag wanneer we vertrekken en dan blijkt de zon flink zijn best te doen, zodat we waar mogelijk in de schaduw blijven lopen. In Ayora rust Aukje even uit terwijl ik de plaatselijke camperplaats ga verkennen omdat we wellicht hier binnenkort gaan overnachten. Daarna gaan we naar het toeristenbureau, dat ook in de winter dagelijks geopend is. We treffen een enthousiaste medewerker die niet alleen alle gevraagde informatie verstrekt, maar ook aanbiedt om speciaal voor ons de kasteelpoort te komen openen. Ayora is op toeristen ingesteld en hoewel het momenteel nog rustig is, heeft men flink uitgepakt om het hen naar de zin te maken. Zo is er een drie kilometer lange wandelroute door het dorp uitgezet die met een rode streep op het wegdek is gemarkeerd. De route begint bij het voormalige San Francisco Convent en wordt ‘verkocht’ als zou het geïnspireerd zijn op de legende van een meisje dat opgeroeide in het convent. Ze was zo gefascineerd door de verhalen over de ‘buitenwereld’ dat zij op een nacht over de muur klom om deze zelf te gaan ontdekken. Een draad van haar rode mantel bleef aan de muur haken en de rode draad markeerde haar zoektocht door het dorp, vandaar de huidige rode streep die de wandelroute markeert. Niettemin heeft haar ‘ongelukje’ de gemeente een heleboel potten rode verf gekost, maar ons ook een gemakkelijk te volgen wandelroute opgeleverd. Halverwege de wandelroute komen we bij het kasteel van Ayora dat met een grote deur is afgesloten. Normaliter kun je toegang krijgen via de app NearKey die hiervoor bij het VVV speciaal op mijn telefoon werd geïnstalleerd. Alleen, zoals meer dingen in Spanje, bleek die niet te werken. Geen nood, de man van het VVV bood aan om zelf hard rennend vanaf het VVV de deur voor ons te komen openen zodra we hem bij aankomst aldaar zouden bellen. Aileen bleek de deur bij nader inzien door een vorige bezoeker niet goed in het slot gedaan, zodat we zelf de deur konden openen om op een bankje binnen de kasteelruimte de komst van de hard rennende VVV man af te wachten. De wachttijd? Ca, 2 minuut 30, wellicht een nieuw record voor Ayora. Na ons kasteelbezoek vervolgen we onze rode draad route tot bij de plaatselijke pizzeria, het enige restaurant dat op maandag zijn deuren opent. Al met al was het al na half negen toen we weer op de camping terug waren, maar wel met een uiterst tevreden gevoel. Oh ja, 6,96 kilometers gewandeld, ook een nieuw record voor Aukje.

Het hele dal staat vol met soortgelijke huisjes. En water van de acequia voor de deur, wie het nodig heeft mag het aftappen