Dag 1, zaterdag 17 september - Naar ons onderkomen op Tenerife.

We vliegen vandaag met Ryanair vanaf Maastricht. Dat heeft het voordeel dat we niet midden in de nacht op pad hoeven en bovendien is het aanzienlijk goedkoper. Het betekent echter ook een autoritje van ruim twee honderd kilometer. Het vliegtuig vertrekt om twaalf uur. We zijn van plan om half acht van huis te gaan zodat we wat speling hebben voor eventueel oponthoud onderweg. Om een uur of elf liggen we al op bed, we hebben de wekker op 06.00 uur gezet. Even na drie uur wordt ik echter wakker en na half vijf kan ik de slaap niet mee vatten. Aukje is inmiddels ook wakker dus besluiten we om de koffie een uurtje eerder dan gepland te zetten. Nadat we ons voor vertrek gereed hebben gemaakt geeft de klok toch al weer half acht aan. Onderweg naar Maastricht hebben we geen ander oponthoud dan een stop bij een pinautomaat en een tankstop, zodat we tegen tien uur bij het vliegveld aankomen.

Parkeren gaat vlot en kan vlakbij de terminal. Kort na tien uur zijn we ingecheckt en gaan we door naar de security. Het vliegtuig vertrekt vijf minuten voor twaalf en is op enkele plaatsen na volledig bezet. We vliegen over Belgie, Frankrijk en Spanje. Vooral Spanje valt op door de uitgestrektheid en de bruine tint van het landschap. Daarna uiteraard een tijdje over alleen maar water totdat Aukje een eiland in zicht krijgt. Het blijkt Lanzerote en daarna Fuerteventura die beiden er erg dor uitzien maar wel zijn voorzien van uitgebreide zandstranden. Even later vliegen we recht over Gran Canaria en weer even daarna zien we rechts Tenerife met de Pico del Teide boven de wolken uitsteken. We maken een bocht om in noordoostelijke richting te landen. We vliegen over ons vakantieverblijf van vorig jaar en zien dat de bouwkranen van het vakantieresort Pal Mar inmiddels zijn verdwenen. Later horen we dat alles wel klaar is maar nog lang niet verkocht.Zodra we onze bagage hebben en buiten staan bellen we de autoverhuur die belooft om ons op te pikken bij het parkeerterrein.

Het heeft echter nog wel wat voeten in aarde voordat dit ook is gelukt. We houden het er maar op dat de autoverhuurster de weg kwijt is. Eerst rijden we naar het kantoor van de autoverhuur in Costa del Silencio voor het papierwerk voor de auto. Vervolgens gaan we boodschappen doen in de winkel bij ons huisje van vorig jaar , omdat zij vanwege de aanwezigheid van veel Belgen ook Hollandse producten verkopen. Daarna gaan we op weg richting het Repsol benzinestation in de buurt van ons nieuwe vakantieadres, een rit van 110 km volgens de Tom Tom, waar we hebben afgesproken met de eigenares van het vakantiehuisje. Op advies van de autoverhuurster doen we de resterende boodschappen onderweg in een grote supermarkt nabij afslag 17. Daar aangekomen blijkt het moeilijk een supermarkt te vinden en zijn wij dus ook even de weg kwijt. Uiteindelijk vinden we een Hyperdino, een soort Aldi. We zijn inmiddels achtergeraakt op ons tijdschema en het is al rond acht uur als we uiteindelijk bij het Repsol benzinestation aankomen. Catherine, de huisbaas, komt kort nadat we haar hebben gebeld in een witte polo aanzetten en in optocht leggen we het laatste stukje naar het vakantieadres af. Vanaf het benzinestation is het nog ongeveer 1 km naar La Perdoma en daarna nog bijna een km heuvelop. Het is een kruipdoor sluipdoor route met steile stukken. Bij het huisje staat Kevin ons al op te wachten en dirigeert onze auto achteruit de parkeerplek op. Schuin !!!

We maken kennis met Kevin, Catherine en Beatrice Simpson. Catherine laat ons het huisje zien waarna wij onze spullen uit de auto halen. We krijgen vervolgens uitleg over wat er in de omgeving te doen is en ook waar we straks kunnen gaan eten. Het is inmiddels donker als we weer met de auto het weggetje afrijden en uitkomen bij een drietal restaurantjes in de buurt van het Repsol benzinestation. Nadat we eerst alle drie vanaf de menukaart buiten hebben bekeken gaan we het eerste restaurant in. Aangezien we niet in een toeristisch gebied zijn en in deze restaurantjes overwegend de lokale bevolking komt eten, kunnen we ons niet goed verstaanbaar maken en is de menukaart een groot mysterie voor ons. Dus gaan we het in het derde restaurant proberen. Hier spreekt men ook geen Engels maar heeft men een drietalige versie van de menukaart. We bestellen solomillo de cerdo hetgeen varkenhaas is. Daarbij nog een lekkere salade, gefrituurde aardappelen en wijn om het geheel compleet te maken. Erg lekker en met in totaal 28 euro ook niet duur. Om ongeveer tien uur, op het moment dat het restaurant vol loopt met mensen met kinderen die komen eten, gaan we weer richting ons nieuwe onderkomen. De rit in donker levert wonderwel geen problemen op. De T.V laat alleen Engelse zenders zien en na nog een tijdje Engels voetbal kijken en een wijntje (cadeautje van het huis) is het weer tijd voor de douche en het bed.

Dag 2, Zondag 18 september – Een dagje bijkomen in de buurt.

 Vandaag stond een stevige wandeling op het programma. Omdat we gisteren toch een lange en wat vermoeiende reisdag hebben gehad, besluiten we om het vandaag liever rustig aan te doen. Bij het opstaan schijnt de zon al uitbundig hetgeen uitnodigt tot een ontbijt op het terras. Na een lekker ontbijt maken we plannen voor vandaag. We zorgen eerst dat ons onderkomen een beetje op orde is, veranderen de indeling van de meubels en daarna besluiten we te voet de omgeving te gaan verkennen. Voordat we daar aan toe komen hebben we nog een nadere kennismaking met onze gastheer en vrouwen. Het wordt ons duidelijk hoe men er toe gekomen is om hier heen te trekken en om een huisje te gaan verhuren. Het gezin Simpson woonde tot voor 9 jaar in Halifax in de buurt van Bradford. Nadat men in Puerto de la Cruz een appartement had gekocht en er een jaar woonde is men via een makelaar op een vervallen onderkomen in La Perdoma uitgekomen. Kevin, die constructiewerker is, heeft het met behulp van een local in  een jaar tijd de bouwval vernieuwd zodat men er zelf in kon trekken. Het duurde nog tot 2006 voordat men het appartement in Puerto de la Cruz  had verkocht waarna men kort daarop een extra stukje opknapte om een cottage te kunnen verhuren. Sinds vier jaar is de verhuur hun grootste bron van inkomen. Beatrice, die inmiddels elf is, zit op een particuliere school waar het onderwijs op goed niveau is. Kevin doet nu nog klussen in de omgeving maar vanwege de ingezakte economie met zo’n 30% werkeloosheid is het slap.

We lopen eerst het steile pad omlaag en komen daarmee in het dorp La Perdoma. Daar gaan we linksaf naar het centrum en lopen vervolgens door totdat we het dorp weer uit zijn. We verbazen ons over de manier waarop men hier dingen realiseert en niet afmaakt. Nadat we ons goed hebben georiënteerd wat er zoal te doen en te koop is in het dorp gaan we weer terug omhoog naar ons huisje. Dit is een pittige klim van 1 km lang en met behoorlijk steile stukken er in. Goed dat we een doorgaans met de auto gaan waarmee de klim een stuk gemakkelijker gaat. Weer terug in het huisje besluiten we om na een versnapering de andere richting (hoger de berg op) te verkennen. Daar zijn we betrekkelijk gauw mee klaar. Na nog een 100 meter steil omhoog houdt het pad op bij een huis met een bange hond aan de ketting. Het beest probeerde zich achter een rots te verstoppen zodat we hem vooral niet zouden zien . In een schuurtje stond een paard met zijn kop naar buiten uit het raam. We vroegen ons af wat nou een paard hier te zoeken had. Nergens een stukje grond voor hem te bekennen. Later hoorden we van Kevin dat het meestal een statussymbool is en meer niet. De op de kaart aangegeven rondwandelmogelijkheid blijkt er niet meer te zijn. Na een klein half uur zijn we terug in het huisje. Vanavond gaan we weer uit eten. Kevin heeft ons El Chico aangeraden, maar die blijkt zondags gesloten. We eten even verderop in de pizzeria. Een heerlijke grote salade, heerlijk wijn, maar een tegenvallende spaghetti carbonara. Wel is het geheel met ongeveer 20 euro spotgoedkoop te noemen. ’s Avonds drinken we  tot laat op de avond een wijntje op een privéterrasje verderop in de tuin, met uitzicht op de verlichte stad beneden. Daarna is het tijd voor de douche en het bed en zit deze dag er ook weer op.

Na het ontbijt in de buitenlucht vertrekken we  even na elven en krioelen door het verkeer via soms nauwe straatjes naar het startpunt. Hier blijkt parkeren aanvankelijk nog niet zo eenvoudig maar laten krijgen we door een ‘parkeerassistent’ voor een flinke fooi een plekje aangewezen. We gaan om twaalf uur op pad en volgen de route die pal langs de kust loopt. Het is inderdaad  gemakkelijk begaanbaar al blijkt de route op de kaart niet altijd precies overeen te komen met de werkelijkheid. Het is wel een mooi traject met volop begroeiing en natuurlijk het prachtige uitzicht op zee en op de kust. Na onderweg gepauzeerd te hebben bereiken we om half drie Mirador San Pedro waar we in een klein restaurantje een paar flesjes frisdrank nuttigen. De mevrouw van het restaurant vraagt naar onze plannen en op ons antwoordt geeft zij aan dat het pittig zal zijn en dat we het warm zullen krijgen. De temperatuur bedraagt naar schatting begin twintig graden en het is bewolkt. Aukje vraagt of ze nog even naar de w.c. mag, maar in gebrekkig Engels vertelt de mevrouw dat hier geen w.c. is. “Campo , campo “ zegt ze lachend met een zwaaiend gebaar naar buiten.

We vragen ons af hoe zij het doet dag na dag. Om kwart voor drie gaan we verder. Het eerste stuk tot Playa Sorocco gaat gesmeerd, over een goed beloopbaar pad . Vanaf hier wordt het echter een stuk lastiger. Het pad is in een mum van tijd verdwenen en vanaf hier wordt het klauteren over de bolders van soms wel meer dan een meter hoog. Van een pad is in het geheel geen sprake en we moeten onze weg zelf zoeken waarbij we soms vrij dicht langs de woest beukende zee gaan. Het geluid van de stukslaande golven is wel heel  imponerend. Dit gaat een paar kilometer zo door totdat we een pad omhoog zien. We hebben ongeveer een uur over een stuk gedaan dat volgens de beschrijving in de helft van de tijd zou kunnen worden afgelegd. Het pad omhoog leidt ons naar een serie huisjes waar we achter langs lopen. Even verder worden we omlaag de Barranco de Ruiz, een kloof ingeleid die we aan de andere kant uiteraard weer moeten uitklimmen. De laatste kilometers naar San Juan de la Rambla gaan langs een goed beloopbaar en mooi pad en voert ons naar het plaatsje Las Aguas. 

Hier blijkt het plaatselijk restaurant tot half negen gesloten zodat we nog even dorstig moeten blijven. We hebben flink gezweet en al ons water verbruikt. Na even vragen komen we bij de bushalte uit. Het is inmiddels even na vijf uur en na een kwartiertje wachten komt lijn 363 die ons om tien voor zes op het busstation van Puerto de la Cruz afzet. Daar zakken we meteen neer op het terras van een eettentje. Na een cola en een sandwich gaan we te voet terug naar de auto bij Loro Parq, een mooie wandeling van ongeveer anderhalve kilometer.  Op weg naar huis doen we boodschappen bij een supermarkt. Thuis aangekomen hebben we na een biertje geen zin om meer uit eten te gaan. Aukje improviseert wat met uien en kaas en de rest van de avond brengen we in de open lucht in onze tuin door. Weer een leuke en inspannende wandeldag is tot een eind gekomen.

Na de wandeling van gisteren staat voor vandaag een rustige dagbesteding gepland. Tegen negenen breng ik de koffie op bed en vanaf 10.00 uur zitten we aan het ontbijt in de buitenlucht. Na nog wat werkbesprekingen, vergezeld met koffie reizen we om één uur af richting Santa Cruz. Aukje heeft het strand van Teresitas uitgekozen omdat dit als één van de beste zo niet als het beste strand van Tenerife wordt aangeprezen. Het ligt in het noordoosten van Tenerife op ongeveer 50 km rijden vanaf ons huisje. We tuffen via de snelweg richting het vliegveld en vandaar naar de hoofdstad. Vanaf de hoofdstad Santa Cruz is het nog ongeveer 10 km rijden. Om twee uur parkeren we onze auto vlakbij het strand. Het is door de week niet druk, in tegenstelling met de weekends waarbij het afgeladen is met mensen uit de hoofdstad. We vertrokken vanmorgen met een bewolkte lucht maar aan deze kant van het eiland schijnt de zon uitbundig. We kiezen een plekje op het mooie zandstrand dat uit de Sahara is aangevoerd. Om te voorkomen dat het zand weer wegspoelt heeft men een borstwering van lavablokken aangebracht waardoor het tevens erg rustig water is om in te zwemmen. Het strand ziet er prachtig uit: schoon met palmbomen er langs, douches en kleedhokjes.

We zoeken een plaatsje en koesteren ons in de zon. Er staat een lekker windje die later af en toe het zand een beetje laat verstuiven. Om beurten gaan we het water in om te zwemmen. Het strand loopt langzaam af in zee en de temperatuur van het water is heerlijk. We waren aanvankelijk van plan om maar een paar uurtjes te blijven maar het bevalt zo goed dat het tegen zessen is als we weer vertrekken richting ons huisje. In La Perdoma halen we bij de slager kipfilet aan want we eten vandaag een rijstschotel.

Om half acht zijn we weer thuis. Eerst tijd voor een biertje voordat Aukje aan het klaarmaken van het eten gaat beginnen. Het eten verloopt vanavond echter niet zonder hindernissen. Op het pak rijst staat niet hoelang de kooktijd moet zijn. De diepgevroren kipfilet blijkt bij nader inzien omhult met brooddeeg en tijdens het koken slaat tot overmaat van ramp de stop er uit. Nadat alles weer in goede banen is geleid zitten we tegen negenen aan tafel. Het eten smaakt goed, alleen blijft er van de wat geblakerde zogenaamde kipfilet het nodige over. Om half tien is de afwas gedaan en lijkt alles weer als nieuw.

Dag 5, Woensdag 21 september – Wandeling van Icod el Alto naar La Guancha.

Vandaag staat er een pittige wandeling op het programma. Aukje heeft een wandeling met een flinke afstand en een flink hoogteverschil uitgezocht. Volgens de beschrijving een netto wandeltijd van zes uren, hoewel mijn GPS het op 16,5 km houdt. We ontbijten ‘s morgens buiten op het terras en gaan even na twaalf uur met de auto op pad. We rijden naar het plaatsje La Guancha  waar we de auto parkeren en gaan vervolgens met de bus naar het startpunt van onze wandeling in het plaatsje Icod el Alto. Door eerst met de bus te gaan hoeven we vanavond niet bang te zijn dat er geen bus meer rijdt. Voordat we gaan wandelen eten we eerst een broodje bij restaurant Mirador el Lance. Het is inmiddels half drie als we het pad zoeken dat ons de bergen in brengt. Het eerste stuk gaat over asfalt maar wel meteen behoorlijk steil omhoog. We lopen naar een zendstation en vandaar verder omhoog naar een volgend zendstation. 

We zijn op ongeveer 500 meter hoogte begonnen en inmiddels hebben we een hoogte van 900 meter bereikt. Vanaf hier gaat het langs een gemakkelijk beloopbaar track maar nog steeds verder omhoog. We hebben de route in de GPS maar hebben ook de beschrijving bij de hand. Het valt op dat er verschillende zijpaden zijn die niet op de kaart staan. Nadat we Mirador El Asomadero, waar we overigens over een wolkendek uitkijken zijn gepasseerd, komen we bij een knooppunt van paden. Het is inmiddels een uur of vijf dus tijd om iets te eten en te drinken. Ook hier zijn er weer meer paden afwezig dan er op de kaart zijn aangegeven. Na wat deduceren komen we tot een keuze en gaan verder op weg. Weer een tijdje later komen we over een stenen brug die in onze beschrijving wordt genoemd. Hier zitten we dus goed. Dat is even later niet het geval als blijkt dat we een pad zijn ingeslagen dat nagenoeg parallel loopt aan onze route maar ons langzaam de barranco invoert. Nadat we dit door hebben moeten we uiteraard terug hetgeen in totaal een klein halfuurtje vertraging oplevert. 

We vervolgen onze weg via het er naast liggende pad. Intussen kunnen we van een prachtige Halo om de zon genieten. Deze laat zich goed fotograferen. Weer even verder komen we verschillende malen op kruisingen die niet op de kaart staan en waarbij het niet altijd duidelijk is welk pad het goede is. Naar achteraf blijkt moeten we een keer het verkeerde pad hebben gekozen. Feit is wel dat we globaal de goede richting gaan maar dat onze route aanzienlijk hoger loopt en langer is dan op grond van de op de kaart getekende route mag worden verwacht. Uiteindelijk zien we weer een punt van herkenning als we het recreatiegebied van Barranco de Fuente Pedro bereiken. Vanaf dit punt zitten we weer precies op de route maar inmiddels wordt het wel al donker. Als we bij het volgende recreatiegebied aankomen, El Lagar, is het inmiddels zo donker dat we onze zaklampen aandoen om verder de weg te vinden.

Volgens de route moeten we hier over een bergrug die ons in een rechte lijn omlaag richting La Guacha brengt. Doordat het inmiddels helemaal donker is willen we het risico van deze route vermijden en kiezen we voor een breed track dat veel minder steil omlaag loopt maar ook veel langer is. Om half elf bereiken we de asfaltweg en beginnen we aan het laatste stuk naar La Guancha. Onderweg bel ik naar Catherine om haar te informeren dat ze zich niet ongerust hoeft te maken maar dat het een latertje wordt. In La Guancha zoeken we de kortste weg naar de auto. We vragen de weg naar het centrum maar kiezen er toch voor om de route volgens de beschrijving te kiezen. Tegen half twaalf zijn we bij de auto en even na twaalf uur rijden we het pad op bij ons huisje.  Volgens onze GPS hebben we in totaal ruim 30 km gelopen ! Uiteraard zijn alle restaurants dicht op dit uur van de nacht. We besluiten om een pilsje te drinken met wat snacks erbij en gaan vervolgens douchen en naar bed.

Dag 6, Donderdag 22 september – De wonden likken van gisteren.

Vannacht lag ik om ongeveer kwart voor twee in bed. Voor Aukje liep het al tegen drieën. Het water van de boiler was koud. Aukje had nog even onder het genot van een wijntje met douchen gewacht tot de boiler was opgewarmd en het op zijn minst weer lauw was. Om half negen was ik klaar wakker terwijl Aukje nog vast lag te slapen. Om kwart voor negen toch maar koffie gaan zetten. De koffie is meestal een probaat middel om Aukje levend te maken. Tegen tienen wordt het tijd voor het ontbijt. Doordat we gisteren geen gelegenheid hebben gehad om boodschappen te doen kiezen we voor een pannenkoek ontbijt. Ook dat verloopt aanvankelijk met hindernissen doordat ik niet gewend ben aan het klassieke elektrische koken. Uiteindelijk lukt alles toch nog en zijn onze magen gevuld met niet zo heel erg lekkere pannenkoeken . 

We nemen nog een bakkie koffie en brengen verslag uit van onze belevenissen aan Kevin, Catherine en Beatrice. Het is inmiddels al half drie en het begint te spetteren. We zijn van plan om naar Orotava te gaan maar zoals het er nu uitziet zullen we de plu moeten meenemen. We besluiten de auto aan de buitenkant van Orotava te parkeren om geen gedoe met parkeermeters in obscure straatjes te krijgen. Vandaar lopen we richting het centrum. We komen voorbij een voormalig ziekenhuis met vlak daarna een gebouw waarin men allerlei voor toeristen gangbare spulletjes verkoopt. Wij gaan naar binnen en komen met ansichtkaarten (en wat zaden voor Aukjes tuin) weer naar buiten. We lopen verder het centrum in, voorbij wat het gemeentehuis blijkt te zijn en dan door naar het VVV. Daar blijkt niet veel info voorhanden en we kunnen ons alleen opgeven voor een  gegidste rondewandeling, hetgeen we in beraad houden.

Vanuit het VVV lopen we richting het centrum waar we eerst de kerk van St Augustinus bekijken. Het ruikt er naar wierook. Er is veel houtsnijwerk en goud. Daarna zakken we neer op een terrasje waar we een biertje met tappas nemen. Vervolgens lopen we door de grote tuin Victoria en langs de botanische tuin die er naast ligt. Verder gaat het door het oude centrum met de vele houten balkons die het geheel een nostalgisch aanzicht geven. Het kerkhof blijkt inmiddels gesloten zodat we besluiten om door te lopen richting onze geparkeerde auto. Ook de regen geeft daartoe aanleiding omdat we al enkele keren onderweg even de paraplu moesten opzetten. Vanavond zijn we van plan om het restaurant met de groene deur uit te proberen. Volgens Catherine is het een goed Guanchen (voor locals) restaurant waar zij ook graag komen. Catherine vertelde ook dat men daar de lokale wijn die niet van conserveringsmiddelen is voorzien aan klanten in meegebrachte flessen per liter verkoopt. Het is vlakbij de kerk in La Perdoma dus gemakkelijk te vinden.

 De kastelein/ober ontvangt ons enthousiast en vraagt wat we willen eten en drinken. Het drinken is geen probleem, de lokale rode wijn, maar het eten wordt een stuk moeilijker. De ober spreekt vrijwel geen Engels en op de menukaart staan gerechten die door in de lokale taal gebezigde kreten worden omschreven. Geitevlees en octopus staan er ook bij. Het komt er op neer dat Aukje het merendeel van de gerechten dat uit vis bestaat niet zal waarderen.

Uiteindelijk bleek haar keuze dan ook niet eetbaar (stokvis), met uitzondering van de bijgeleverde patat. Ik heb meer geluk. De stukjes vlees aan twee houten spies smaken goed, evenals de patat maar van de pot met rode massa die Ropa Vieja (oude kleren) heet heb ik na een paar keer smeren op stokbrood wel genoeg. We nemen nog een koffie en laten onze fles zien om met wijn te vullen. De kastelein vindt een plastic fles maar niets en tovert een oude Jägermeister fles  tevoorschijn die met wijn wordt gevuld. Voor in totaal 18 euro (13 voor het eten met wijn, en 5 voor de extra liter) is het geen dure leerschool geweest. Thuisgekomen nemen we op ons gazon nog een paar wijntjes van de zojuist verkregen wijn en gaan vervolgens naar binnen en naar bed.

Dag 7, Vrijdag 23 september – Het Anaga gebergte.

Het Anaga gebergte is het oudste gedeelte van Tenerife. Het is enkele miljoenen jaren ouder dan de rest van het eiland dat overigens geheel van vulkanische oorsprong is. Het is er groen en vochtig en afwijkend van de rest van het eiland. Mede daarom is het erg in trek bij toeristen waaronder in het bijzonder bij wandelaars. Wij hebben voor vandaag een autorit naar het Anaga gebergte gepland met daarbij een korte wandeling. We maken ons op de gebruikelijke manier klaar voor het vertrek, dus ontbijt in de buitenlucht. Om even na twaalf uur rijden we weg. Een rit van ruim een uur brengt ons om half twee op ons uitgangspunt voor de wandeling. Om daar te komen gingen we de eerste eerste dertig kilometer over een autoweg, maar vanaf La Laguna is alles binnenweg en kronkelt de route zich over de kam van het Anaga gebergte op ruim 800 meter hoogte. Aan beide zijden is af en toe de zee te zien maar de laaghangende bewolking belet vooralsnog meestentijds het uitzicht.

We parkeren de auto op een plaats waar juist een bus met toeristen wordt ingeladen. De wandeling van vandaag gaat op de heenweg door een bos naar een uitkijkpunt en terug grotendeels over een track. Het pad voert ons binnen korte tijd door een vochtig bos met aan beide zijden prachtige vegetatie bedekt met korstmossen. Het gaat afwisselend omhoog en omlaag waarbij het ook soms vrij modderig is. We hebben meer het idee dat we in een tropisch regenwoud lopen dan op het meestal droge Tenerife. Na een uurtje komen we bij het uitkijkpunt. Om ons heen is alles dicht met wolken. Er staan twee Franssprekende meiden die steeds met de camera in de hand omlaag turen. Plots worden we er door hen op geattendeerd dat er iets te zien is. De lucht blijkt opengetrokken en onder ons is een prachtige kust zichtbaar met daarbij het plaatsje Benijo. Het duurt maar even voordat het weer dicht trekt en alle aandacht weer wordt opgeëist door vogeltjes die brutaal op ons brood afkomen.

De terugweg verloopt over een gemakkelijk lopend breed track. Het laatste stuk lopen we schuin toe door het bos waarbij we een stuk over asfalt kunnen vermijden. Tegen half vijf zijn we terug bij de auto. De terugreis verloopt voorspoedig. Doordat het zicht inmiddels is verbeterd stoppen we nog een paar keer bij een uitkijkpunt en rijden daarna verder over de autoweg naar La Perdoma. Na een biertje op ons grasveld besluiten we vanavond weer naar de pizzatent te gaan. De salade is ons goed bevallen maar de spaghetti wordt ditmaal vervangen door cordon blue. Het smaakt goed maar is eigenlijk net iets te veel. De op ons verzoek aangepast gemaakte koffie is echter heerlijk. De serveerster kent ons inmiddels al een beetje en babbelt er op los in het Spaans. Terug thuis maken we het ons makkelijk op ons privé grasveld met een drankje erbij voordat we douchen en naar bed gaan.

Dag 8, Zaterdag 24 september –  Puerto de la Cruz

Na de lange autorit van gisteren staat vandaag weer een rustige dag op het programma. We nemen er in de ochtend de tijd voor om rustig in de buitenlucht te ontbijten en doen vervolgens boodschappen in het dorp. Na de middag pakken we onze spulletjes voor een middagje in Puerto de la Cruz, het toeristische centrum van de noordkant van het eiland. We besluiten om te parkeren nabij Loro Parque, het vertrekpunt van onze eerste wandeling. Even voorbij Loro Parque is er een strand met daarbij voldoende gratis parkeergelegenheid.

Ondanks dat er op deze mooie zaterdagmiddag heel wat mensen op het zwarte lavastrand zijn blijkt parkeren geen probleem. We lopen daarna langs de boulevard richting het centrum van Puerto de la Cruz. We komen voorbij een klein voetbalstadion waar we door op een uitkijkpunt te klimmen de wedstrijd kunnen volgen. We lopen daarna verder door een wat oudere buurt en komen daarna bij de haven. Het is een kleine haven die momenteel vooral

door jachten wordt gebruikt. De haven is aan de ene kant begrensd door een hoge golfbreker en aan de ander zijde door een oud fort. In de haven is het water uiteraard rustig hetgeen verschillende mensen er toe verleid in de haven te zwemmen. We zijn nu in het toeristische centrum van de stad aangekomen. In een van de winkeltjes kopen we postzegels voor onze ansichtkaarten. Verder slenterend komen we bij de Mac Donalds en we eten er een wrap en patat .Na deze hap gaan we verder naar het volgende strand. Hier is het te wild om te zwemmen en zijn alleen enkele surfers bezig. Vlakbij is een groot zwemparadijs op het land gecreëerd waar wel druk gebruik van wordt gemaakt. Na een ijsje gaan we langzaamaan terug en nemen een route wat meer door de binnenstad. Het valt op hoeveel eetgelegen-heden er zijn. Toch straalt het straatbeeld Puerto de la Cruz een welvarendheid uit die waarschijnlijk voor een belangrijk deel stoelt op de vele overwinteraars van elders die er zijn neergestreken. Tegen zeven uur zijn we terug bij de auto en rijden we naar ons onderkomen in La Perdoma. De avond brengen we in de buitenlucht door onder het genot van een drankje.

Dag 9, Zondag 25 september – Rondwandeling Las Casas del Afur.

Vandaag gaan we weer naar het Anaga gebergte. Ditmaal willen we een rondwandeling maken van Las Casas del Afur naar Taganana. Omdat het een flink eind rijden is gaan we al om elf uur op pad. De rit over de snelweg verloopt voorspoedig en daarna volgt de kronkelige vrij smalle weg over de kam van het Anaga gebergte. Ik heb Las Casas del Afur in de Tom Tom ingegeven en volg de aanwijzigen totdat we bij de afslag komen die ons naar het kleine dorpje moet brengen. Vandaag is de lucht een stuk helderder dan de vorige keer dus kunnen we links en rechts soms genieten van prachtige vergezichten. Op een bepaald moment moeten we linksaf slaan. Het blijkt echter het begin van een track en enkele wandelpaden. Ik parkeer de auto aan de kant van de weg en inspecteer het track een eindje te voet. Dit kan niet waar zijn. Dit is geen weg voor een personenauto maar voor een terreinwagen.

Toch is er volgens de Tom Tom geen andere toegangsweg. We besluiten om toch maar niet Las Casa del Afur als uitgangspunt van onze rondwandeling te nemen maar door te rijden naar het dorpje Taganana om daar te beginnen. De weg erheen is goed bereidbaar maar het kost natuurlijk wel extra tijd. In Taganana aangekomen staan we direct in het centrum, d.w.z. we staan vast nabij een aantal haakse bochten in een nauwe straat. Omdat er verderop weinig parkeerruimte beschikbaar is proberen we eerst of er aan de andere zijde van het dorp meer ruimte is. Keren is niet mogelijk , dus we laten ons achteruit terugzakken en slaan daarna  de weg in richting Benijo. Maar na een paar kilometer keren we om omdat dit ook geen oplossing biedt. Uiteindelijk parkeren we net buiten Taganana en gaan te voet verder. Onze wandelroute ligt een stukje buiten het dorp hetgeen inhoudt dat we over een afstand van ongeveer anderhalve kilometer flink omhoog moeten voordat onze GPS aangeeft dat we ‘en route’ zijn. 

We lopen vervolgens in de richting van de berg La Cumbrecilla die met een hoogte van 607 meter het hoogste punt van onze rondwandeling vormt. We lopen over een goed beloopbaar pad in een mooie omgeving en met mooi weer. Ver voordat we de top van de berg bereiken houden we even halt voor een pauze. Vanaf de top van de berg gaat het almaar omlaag richting Las Casa del Afur. Onderweg komen we langs verschillende groepjes van huisjes die via een onverhard pad met de buitenwereld verbonden zijn. Als je hier woont ben je wel goed opgeborgen. Uiteindelijk bereiken we de hoofdweg die ons naar het dorp voert. De hoofdweg is een keurig geasfalteerde weg met bushaltes erlangs. Iets totaal anders dan het track waar de Tom Tom ons met de auto wilde laten inrijden. Achteraf blijkt dat asfaltweg ontbreekt op de kaart van de Tom Tom en dat deze het track als enige weg naar Las Casas del Afur beschouwt.

Na een kwartiertje langs de asfaltweg bereiken we het lieflijke dorpje en vinden we het pad waar we verder moeten. Opnieuw even tijd voor een pauze. Vanaf Las Casas del Afur loopt er een barranco die bij Playa de Tamadite in zee uitkomt. Het voetpad voert ons door de barranco hetgeen een prachtige natuurwandeling  oplevert. We zien beken, watervallen en allerlei planten en rotspartijen. Beurtelings worden we omhoog en omlaag geleid waarbij we verschillende malen de kloof  oversteken. Onderweg zien we in de verte een man opdoemen die luidkeels begint te zingen met een prachtige stem. De akoestiek in de kloof is grandioos. Aukje pakt snel de camera om er een filmpje van te maken, maar net te laat. Wel pakt de man nu een fluit en begint daarop te spelen. Dit is nog wel vastgelegd. We vermoeden dat dit een of andere kluizenaar is die in de bergen woont. Later maken we een foto van een hutje met een moestuin in de diepte waar de man waarschijnlijk vandaan kwam.  Na ongeveer een uur wandelen bereiken we het einde van de kloof bij zee. 

Het loopt inmiddels tegen vijf uur en wij zijn de enige mensen  op het lavastrand. Na een tijdje van de zee te hebben genoten en nog een versnapering gaan we op pad voor het laatste deel van de rondwandeling. We moeten de kloof uit, flink omhoog, en vervolgens langs de kustlijn. Over de uitlopers van de vulkaan is het steeds stijgen en dan weer dalen. Pittige stukjes klimmen maar het levert ook prachtige vergezichten langs de kust op. Na ongeveer anderhalf uur bereiken we de buitenwijk van Taganana waar we ook op de heenweg zijn geweest. Vanaf hier is het nog een klein half uur zig-zag door de nauwe straatjes van Taganana voordat we weer terug bij de auto zijn. De terugweg naar La Perdoma verloopt goeddeels in het donker. Dit betekent goed opletten en scherp sturen en bovendien af en toe een onverwachte tegenligger om de bocht heen ontwijken. Tegen half negen uur zijn we in de buurt van ons huisje. We besluiten in de pizzeria een calzone te halen die we thuis heerlijk oppeuzelen. Onder het genot van een wijntje kijken we terug op een prachtige wandeldag.

Dag 10, Maandag 26 september – Madre del Agua.

Na de intensieve wandeling van gisteren willen we het vandaag weer rustig aandoen met een lichte en korte wandeling in de omgeving. Vorig jaar zijn we reeds naar Los Organos geweest, de orgelpijpen van lava, die ons toen een beetje tegenvielen. Het blijkt dat men sinds kort een nieuwe wandeling heeft bedacht: een rondwandeling door de barranco Madre del Agua. In totaal wordt hiervoor ruim twee uur opgegeven maar we weten inmiddels dat wij daar wat langer over doen. We doen het deze morgen rustig aan. Eerst een bakkie koffie, daarna wacht ik de broodman op voor verse broodjes. Deze komt luid toeterend elke ochtend langs om ongeveer half 10 met heerlijk verse broodjes. Vervolgens het ontbijt op het terras. We rijden even na enen weg voor een ritje van een klein half uur. Onderweg probeert Bram van de Tom Tom ons een paar keer de verkeerde weg in te sturen. De eerste keer lukt dat en komen we steil omhoog voor een eenrichtingsweg uit. 

Achteruit laten zakken en omdraaien dus. Vervolgens vindt hij de doorgaande TF21 weg maar niets en probeert hij ons dwars toe is de kortste (vreselijk steile) weg aan te praten. We pakken op het laatst de kaart erbij en Aukje wordt onze nieuwe Tom Tom. Om twee uur vangen we aan met onze wandeling. Het eerste stuk is bekend terrein van vorig jaar. Na ruim een half uur begint het TF35.1 traject dat de Ruta de Aqua wordt genoemd. We gaan naast een waterpompstation omhoog. Het eerste stuk gaat geleidelijk omhoog en voordat het steil wordt nemen we een eerste pauze. Vanaf hier gaat het zo steil dat men balkjes heeft aangebracht. Het lijkt alsof je een steile trap op loopt waaraan geen eind lijkt te komen. De omgeving is mooi, we lopen langs een barranco, naar niet spectaculair. Aukje heeft wel het gevoel dat we op La Palma lopen, dit vanwege het soort bos en de geuren. Daarna volgen we een pad dat verder omhoog loopt maar nu langs een oud waterkanaal voert. 

Tenslotte komen we op een bospad uit dat we verder volgen. Voor ons loopt een Duits stel waarvan de jongen op een bepaald punt de wacht lijkt te houden. Naar later blijkt wacht hij op zijn vriendin die op onderzoek gaat naar het beloofde restant van het waterhuis. Doordat wij denken dat zij daar een plaspauze houdt lopen wij verder en, naar achteraf blijkt, missen we daardoor een van de bezienswaardigheden. We lopen verder en komen voorbij een tweetal water verdeelstations. Op de foto van de beschrijving zien ze er met mos behangen uit. Kennelijk zijn wij nu in de droge tijd want zowel van mos als van water is niets te bekennen. We vervolgen ons pad en dalen nu verder totdat we weer op het pad van de Los Organos uitkomen. Onderweg hadden we nog we een prachtig uitzicht richting Orotava en Los Realejos maar als geheel heeft de wandeling iets minder spektakel gebracht dan we vooraf hadden ingeschat. We lopen rustig terug naar de auto en trachten de Tom Tom zodanig de configureren dat hij een verstandige route kiest. Dit blijkt vergeefse moeite. Hij wil  zo rap mogelijk omlaag en kijkt daarbij niet of een weg begaanbaar is. Met dat in gedachten speelt Aukje ditmaal opnieuw voor Tom Tom en zij brengt het er goed van af.

Voordat we terugkeren naar ons huisje willen we nog boodschappen doen. De plaatselijke SuperMercadano van La Perdoma stelt ons teleur. Niet alleen voor wat betreft het assortiment maar bovendien is de helft niet voorradig. Voor de ontbrekende boodschappen gaan we op zoek naar een andere supermarkt. Volgens Catherine is er een in Cruz Santa. Daar aangekomen kunnen we niets vinden en men stuurt ons door richting Los Realejos. We vinden met geluk een grote supermarkt waar we volop keus hebben. Op de terugweg nog even brood en de lokale wijn kopen. Aukje blijft hierbij in de auto wachten. De kastelein tapt de zelf meegenomen fles vol maar zet vervolgens een wijntje en tappas voor mij op de toonbank. Gelijk begint er een bargast tegen mij te praten wat voor mij natuurlijk iets onverstaanbaars oplevert. Ik probeer duidelijk te maken dat mijn vrouw op mij in de auto wacht maar dat komt niet erg duidelijk over. Na het drankje en het hapje spoed ik me richting de auto. Vanavond eten we zelfgemaakte spaghetti in de buitenlucht. Het smaakt opperbest. We besluiten om daarna eerst het werk af te maken (ik dit verslag) waarna we na het douchen buiten nog een wijntje zullen drinken.

Dag 11, Dinsdag 27 september – Cava del Viento en Garachico.

Vandaag willen we een lange wandeling maken naar de Montana de Limon. Omdat we de afgelopen dagen al een paar keer in donker terugkwamen van het wandelen hebben we het roer omgegooid. We zijn op tijd naar bed gegaan en zitten om half negen al aan het ontbijt. Op een bepaald moment kijk ik op mijn horloge en zie dat deze dinsdag de 27ste aangeeft. Wat raar, zal het horloge van slag zijn? Maar ook Aukjes horloge heeft dezelfde ‘afwijking’. Omdat Aukje voor de 27 september een excursie naar de grot bij Icod de Los Vinos heeft gereserveerd beseffen we dat we in de war zijn en dat vandaag de grot aan de beurt is.

We veranderen direct van koers en laten het ontbijt voor wat het is en pakken zo snel mogelijk onze spullen bij elkaar. Het is een klein uurtje rijden naar het bezoekerscentrum bij de grot en we moeten ons om half elf melden. Om kwart over tien komen we in de buurt maar plots blijkt dat we niet verder kunnen omdat men de weg aan het asfalteren is. Er staat wel een omleidingbord maar dat vertrouw ik hier niet zo. Men stuurt je over haast onbegaanbare wegen en erg nauwgezet is men ook al niet. Volgens de Tom Tom zijn we achthonderd meter van het bezoekerscentrum. We besluiten de auto in een zijstraat te parkeren en te voet verder te gaan. De weg gaat steil omhoog en de zon schijnt ook vandaag behoorlijk fel. Bezweet komen wij  om half elf bij het bezoekerscentrum aan.

Hier blijkt dat we ook wel een stuk rustiger omhoog had kunnen lopen. Vanmorgen vroeg was men onaangenaam verrast dat er werd geasfalteerd. Als gevolg daarvan was hun hele programma in de war geraakt en was men van plan om alle excursies die middag te annuleren. Onze rondleiding van elf uur zal later van start gaan omdat de eerste groep nog niet terug is. Het blijkt dat men met de auto vanaf het bezoekerscentrum een stukje moet rijden om bij de grot te komen. Dat is juist ook een deel van het traject dat momenteel wordt geasfalteerd. De auto met spullen is een eindje verderop gestrand. Het loopt tegen twaalf uur wanneer men overweegt om ook onze excursie te annuleren. Omdat verschillende mensen alleen vandaag beschikbaar hebben of van ver komen wordt besloten om de excursie toch te laten doorgaan. We zullen te voet naar de auto lopen en vandaar verder rijden. We krijgen eerst uitvoerig uitleg over het ontstaan van Tenerife, de vulkanen en de grot. Het geheel wordt verduidelijkt aan de hand van filmbeelden hetgeen erg verhelderend werkt. 

Globaal zijn er twee soorten lava’s: de ruwe en brokkelige AA lava en de gladde pahoehoe lava, waarvan de laatste verantwoordelijk is voor de vorming van de grotten.

We lopen met een groep van 10 bezoekers naar de auto die slechts op driehonderd meter afstand blijkt te staan. Vandaar is het een ritje van vijf minuten waarna we te voet verder gaan. We krijgen allemaal helmen met lampjes uitgereikt. Tijdens de tocht naar de grot krijgen we verder uitleg over onder meer de vochtvangende capaciteit van de bomen op Tenerife. Bij de grot aangekomen vertelt de gids dat deze is ontdekt doordat een oude mevrouw tijdens een wandeling in een 60 meter diepe put is gevallen en dit gelukkig overleefde. Men is nog steeds bezig de grot, die eigenlijk een stelsel van tunnels is, in kaart te brengen. Men heeft al 18 kilometer ontdekt maar daarvan slechts 200 meter voor publiek toegankelijk gemaakt. De rest wil men ongestoord laten.

Het is interessant en indrukwekkend om te zien hoe een lavastroom slechts een paar meter onder het oppervlak als een straal vloeibaar materiaal zulke lange tunnels heeft kunnen vormen. De uitleg van de gids is bovendien erg boeiend en verhelderend. Nadat we weer bovengronds zijn gaan we terug naar de plek waar we onze auto hebben gestald. Het is half vier dus er is nog tijd om naar het kustplaatsje Garachico te rijden. Dit is overigens het plaatsje dat door een van de vulkaanuitbarstingen voor een deel bedolven is geraakt waardoor men onder meer de haven verloren heeft. We parkeren de auto langs de boulevard en gaan eerst iets eten. Daarna lopen we naar het VVV kantoor om een plattegrond met info over de bezienswaardigheden van het stadje te halen. Aan de hand van de plattegrond lopen we door het stadje en komen we langs de meest belangrijke gebouwen en bezienswaardigheden. We komen bij een kapelletje waarachter men een nieuwe haven aan het maken is. Weer terug bij de auto besluiten we om naar La Perdoma terug te rijden. ’s Avonds eten we bij El Chico waar we de Puntas de Solomillo proberen. Dit zijn stukjes varkenshaas in een lekkere knoflook saus. Later op de avond drinken we nog een glaasje wijn zittend op ons gazon voordat we naar bed gaan.

Dag 12, Woensdag 28 september – Een teleurstellende dag

We hebben van tevoren geregeld dat we een vergunning hebben om het topje van de Teide te beklimmen. Men laat maximaal 150 mensen per dag toe en onze vergunning is geldig van negen tot elf uur op woensdag 28 september. De kabelbaan start om negen uur en om te voorkomen dat je een tijd moet wachten willen we er tijdig bij zijn. We zetten de wekker op half zeven en willen rond half acht wegrijden. Het is nog donker als ik wakker wordt en koffie ga zetten. Nadat we allebei uit bed zijn realiseer ik me dat we een uur vroeger zijn omdat de telefoon die we als wekker hebben gebruikt nog op de Nederlandse tijd staat. Het is dus nog pas zes uur en alles buiten is nog donker. We waren van plan om onderweg of bij de kabelbaan een broodje als ontbijt te eten maar hebben nu voldoende tijd om dit in ons huisje te doen. Om even na half acht rijden we weg en het begint al een beetje licht te worden. 

Onderweg voorbij Aguamanza is het inmiddels volledig dag en we zien de Teide gehuld in een soort wolkenmuts op de top. We parkeren de auto om kwart voor negen bij de kabelbaan. Het blijkt dat het aantal liefhebbers nog beperkt is. We kunnen derhalve tijdig naar boven zo lijkt het. Om negen uur verwachten we dat de kaartverkoop zal starten maar op dat moment vertelt men dat vanwege de sterke wind er niet getransporteerd kan worden. Men weet niet of het b.v. nog een uur zal duren of dat de kabelbaan de hele dag gesloten blijkt. We zien onze beklimming van de top in het water vallen. Na een kopje koffie en een broodje in het restaurant besluiten we naar het informatiepunt ongeveer vier km verderop te gaan. Daar vertelt men ons dat de wolkenhoed op de Teide doorgaans niet veel goeds voorspelt. Ook gisteren heeft de kabelbaan niet gewerkt. Toen vanwege de Sahara wind, de Kalima. We besluiten een wandeling in de buurt te doen waarvan we echter geen gedetailleerde informatie hebben. 

Na een half uurtje lopen blijkt de wandeling slecht gemarkeerd en zijn we de een verkeerd pad ingeslagen. We lopen terug en zien in de verte een cabine van de kabelbaan omhoog gaan. Zou de kabelbaan dan inmiddels toch in werking zijn?  We rijden opnieuw naar de kabelbaan maar daar staat een lange rij belangstellenden voor de dichte kassa. Men heeft ofwel een proeftocht gemaakt of er gaat alleen materiaal o.i.d. mee omhoog. We rijden verder door naar het bezoekerscentrum van El Portillo. Daar zou een film worden vertoond over het ontstaan van het gebied. We wachten totdat de Engelstalige versie wordt vertoond. De film blijkt een tegenvaller. Het duurt amper tien minuten en stamt uit 1996 hetgeen in dit geval inhoudt dat de film knullig in elkaar zit. Het is inmiddels na enen en te laat om eventueel nog met de kabelbaan omhoog te gaan en een flink deel van ons programma af te werken. We overleggen wat we de rest van de dag zullen gaan doen en we kiezen uiteindelijk om een gedeelte van de wandeling naar de Montana de Limon 

te doen. Die begint vanaf het recreatiegebied nabij Aguamanza waar we op de weg terug naar ons huisje toch langs komen. We starten om half drie met de wandeling en lopen alleen het gemakkelijke gedeelte. Het komt goed uit dat we grotendeels onder de bomen lopen wat het is flink zonnig en behoorlijk warm vandaag. Even na vijven rijden we terug naar ons huisje. We hebben toch nog een leuke wandeling gemaakt maar hebben ook een beetje teleurstellend gevoel aan deze dag  overgehouden. ’s Avonds rijden we naar La Perdoma waar we in de plaatselijke pizzeria een heerlijke pizza eten. De rest van de avond brengen we buiten onder het genot van een drankje op ons privé grasveldje door.

Dag 14, Vrijdag 30 september – Naar huis na een overnachting in de auto.

Nadat we om kwart over drie even wakker zijn geweest worden om tien voor half zeven weer wakker. Het is nog donker maar we verwachten dat het met een uurtje zal gaan dagen en wellicht gaat om zeven uur de slagboom al open. Om half zeven komt er een bestelauto aangereden die aan de andere kant van de slagboom stopt. Onze verwachting dat de poort opengaat wordt echter niet bewaarheid. De man in de bestelauto blijft in de auto zitten evenals wij. We wachten tot het langzaam licht wordt. Pas om vijf voor acht gaat plotseling de slagboom automatisch open. De man in de bestelauto gaat richting het station van de kabelbaan en wij rijden het terrein af richting ons huisje. Na een uurtje rijden en nog even een bezoek aan de bakker voor een paar verse broodjes zijn we weer thuis. We eten eerst wat, gaan vervolgens douchen en daarna naar bed. 

Om ongeveer drie uur in de middag zijn we weer wakker. We komen langzaam weer op gang en vertellen aan Catherine en Kevin over onze lotgevallen. We rapen vervolgens onze spulletjes bij elkaar en pakken alvast in voor het vertrek naar Nederland dat aanstaande nacht zal plaatsvinden. Nadat we in ons huisje weer alles op de oorspronkelijke plaats hebben gezet en een bezem er door hebben gehaald is het tijd voor het avondeten. Aukje heeft haar zinnen gezet op de Puntas de Solomillo bij El Chico die haar de vorige keer lekker heeft gesmaakt. Rond tien uur zijn we weer terug in ons huisje. We hebben besloten om vannacht om half twee af te reizen dus is er nog wat tijd te doden. We nemen eerst afscheid van Catherine, Kevin en Beatrice (roepnaam  Annie) en kijken vervolgens de vroeger op de Nederlandse TV bekende serie van veearts Harriot op DVD. Na drie afleveringen is het inmiddels kwart over een en gaan we ons gereedmaken voor het vertrek.

Dag 15, Zaterdag 1 oktober  – De terugreis.

Vandaag, of beter gezegd vannacht gaan we weer terug naar Nederland. Onze vlucht vertrekt om 06.00 uur vanaf Tenerife Zuid. We moeten dus al vroeg op pad. Vandaar dat we hebben besloten om deze nacht niet naar bed te gaan maar de al om half twee met de auto vanuit ons huisje in La Perdoma te vertrekken. Aukje heeft namelijk een ongemakkelijk gevoel bij het bijgeluid dat onze auto bij tijd en wijle produceert. Zelf denk ik dat het een metalen beschermplaatje aan de onderzijde van de auto is dat is losgeraakt en dat het niet zo vaart zal lopen. We rijden het pad af op weg naar de snelweg. Nog voordat we bij de snelweg zijn wordt het geluid prominenter aanwezig, tijd om de auto even aan de kant te zetten en de onderzijde van de auto te inspecteren. Er is niets afwijkends te zien, maar weer verder dus. Tijdens de rit over de snelweg horen we het geluid continu maar het blijft op de achtergrond. Als we voorbij La Laguna de TF5 verlaten en via een verbindingweg naar de TF1 gaan klinkt er plots een snerpend geluid dat het ergste doet vermoeden. We zetten de auto om half drie op een rotonde aan de kant en doen de knipperlichten aan. Weer kijken, ook onder de motorkap, maar onder de auto is weer niets bijzonders te zien. Er stopt een jongen en een meid op een scooter maar meer dan met moeite duidelijk maken dat we voldoende benzine hebben en dat de motor het wel doet kunnen we niet. Ik zie even terug een, thans onbemand,  benzinestation en ben van plan om de auto daar naar toe te rijden en vervolgens een taxi te bellen. Dan stoppen er twee jongens in een auto die ook willen weten wat er aan de hand is. Een van de twee duikt onder de auto en begint aan een onderzoek. Hij vraagt de motor te starten en gezamenlijk rijden we met veel kabaal de rotonde een paar keer rond waarbij hij uit de deur hangt en ik enkele keren hard moet remmen.

Aanvankelijk hadden we een wat ongemakkelijk gevoel want je moet toch ook rekening houden met verkeerde bedoelingen van het tweetal. Dat blijkt mee te vallen. De knul die de inspecties heeft gedaan komt tot de conclusie dat de schijfrem rechtsvoor aanloopt en dat het niet onoverkomelijk is om door te rijden naar het vliegveld, mits dit met een snelheid van max. 80 km per uur gebeurt. We begrepen eerst niet wat hij bedoelde. Toen hij daarom  80 op zijn mobiele telefoon toonde dachten we aanvankelijk die ze geld wilden zien, maar het tegenovergestelde bleek het geval. Ze wilden niets hebben en toonden trots dat ze over genoeg geld beschikten. We nemen afscheid en rijden de snelweg op. Ik probeer te rijden zonder te hoeven remmen hetgeen midden in de nacht niet moeilijk is. Mogelijk door de remproeven eerder horen we het geluid in het geheel niet meer. We rijden de afslag naar de luchthaven op waarbij ik met de handrem afrem. Zonder problemen parkeren we de auto op de afgesproken plaats. Het is nog voor half vier dus zijn we ruim op tijd. In de vertrekhal zijn de incheckbalies nog gesloten dus eten we eerst een broodje voordat we om kwart over vier in de rij aanschuiven. Het inchecken verloopt op de gebruikelijk manier. Het vliegtuig vertrekt precies op tijd en we hebben in het volle toestel een goed plaatsje achter de vleugel bij het raam kunnen bemachtigen. Onderweg proberen we wat te dutten. Het laatste deel van de vlucht is het een prachtig uitzicht op Spanje, Frankrijk en België omdat de lucht vrijwel wolkeloos is. Precies op tijd landen we op vliegveld Maastricht (zie afbeelding) nadat we nog een extra rondje hebben gemaakt om met  tegenwind te landen. We halen de auto op waarbij we 84 euro parkeergeld pinnen. Daarna rijden we naar huis waar we even na half drie arriveren. Het einde van een prachtige vakantie.